One down, two to go!
Blijf op de hoogte en volg Daniëlle
20 Juli 2013 | Bolivia, Tupiza
Na 11 dagen was het tijd om Argentinië te verlaten en buenos tardes tegen Bolivia te zeggen.
Ons avontuur begon in de stad Buenos Aires, waar we met open armen werden ontvangen door Betiana. Met haar auto reden we richting haar appartement in het centrum van de stad, maar dit ging niet van een leien dakje. Bij elk stoplicht dat op rood stond, viel haar auto namelijk uit. Geen paniek, want dit probleem had de auto al jaren. Na verwonderde blikken van onze kant, bleek dat Argentinië geen APK-keuring kent. Alle auto’s zijn welkom op de weg, ook auto’s die in Nederland total loss verklaard zouden worden. Gezien de rijstijl van de Argentijnen (een 2baansweg wordt doorgaans gebruikt als 3,5baansweg) is dit ook maar goed, want geen auto blijft ongeschonden.
Betiana had haar taak als ‘reisgids’ serieus opgepakt en had een keurig schema gemaakt. Door dit schema hebben we alle belangrijke toeristische spots gezien en heeft ze veel verteld over de stad. Deze verhalen bestonden onder ander uit bingo-avonden in het parlementsgebouw, het verwisselen van lampen door middel van menselijke piramides en antieke vloeren die iedere drie jaar worden ‘vernieuwd’. De geleerde geschiedenis van de stad moeten we dus met een korreltje zout nemen, maar het was in ieder geval een gezellig weerzien!
Na vier dagen regen en kou in het winterse Buenos Aires, verruilden we onze winterjas voor een zonnebril. In het hostel in Iguazú werd direct de lange broek in de backpack gedrukt en werd er een korte uigetrokken. Dit bleek achteraf niet z’n goed idee. Mijn Nederlandse bloed was namelijk een aangename lekkernij voor de muggen, waardoor mijn been er op dit moment uitziet als de vacht van een rood-witte dalmatiër (minus de haren natuurlijk ;-)).
Gelukkig werd deze schrikbarende ontdekking snel verdrongen door het uitzicht op de Iguazú Falls. Zowel de Braziliaanse, als de Argentijnse kant zijn prachtig. Gewapend met een poncho gingen we de strijd aan met de watervallen. Als een ware Marilyn Monroe probeerde ik de poncho op zijn plaats te houden, maar de brute kracht van het water won overduidelijk het gevecht. Dit tot groot vermaak van andere bezoekers.
Ceciel en ik zijn overigens niet alleen populair bij de muggen. Ook de vele brutale coaties in Iguazú hadden interesse in ons. Net op tijd kon Ceciel (rustig zittend op een bankje) wegspringen, waarna een grote groep van die rotbeesten met hun scherpe klauwen een klein stukje brood weggriste.
Nog erger zijn de Argentijnen die ons op het busstation van Salta ongegeneerd aanstaarden en ons uitgebreid bepraatten: “Dos chickas… blablabla… hahahaha”. Het ging zelfs zo ver dat een kindje voor Ceciel ging staan en haar recht in het gezicht uitlachte. Waarom? Geen idee, want hoe verder we de binnenlanden van Argentinië ingingen, hoe groter de taalbarrière werd. Maar laten we eerlijk zijn, wij maken ook gebruik van het feit dat ze ons niet verstaan.
In Salta hebben we rustig aan gedaan en de stad bekeken. Met een kabelbaan zijn we naar de top van een berg gegaan, waardoor we een fantastisch uitzicht hadden over de stad. Duizenden witte huisjes schitterden tussen de bergen, waardoor de gekleurde kerken en voetbalvelden extra opvielen. Onder het genot van een ijsje hebben we de stad ook nog op ooghoogte bekeken.
De volgende ochtend was het tijd om de bus naar Tilcara te pakken. Dit is een klein stadje, dat zo stoffig is dat het lijkt alsof je op de set van een western film loopt. In ons schattige hostel bleek de taalbarrière nogmaals groot. De eigenaresse van het hostel kon geen woord Engels en wij slechts enkele woorden Spaans. Na veel proberen en vragende blikken begrepen we elkaar toch. Het was even moeilijk, maar dat maakt het stiekem wel extra leuk.
Vanaf Tilcara hebben we een dagtocht gemaakt naar de 7-kleurige berg in Purmamarca. In onze lange broek begonnen we aan een wandeling door de bergen. Na één heuvel bleek ook hier de lange broek te warm, dus besloten we boven op de heuvel, half verscholen achter een rots, een korte broek aan te trekken. Geen gekke gezichten toen we in het openbaar de broek uittrokken (hopelijk heeft niemand ons gezien), maar wel volop vragende ‘zijn die chickas wel goed snik’-blikken toen we in onze korte broek en shirtje de wintersaangeklede Argentijnen voorbij liepen. De Argentijnse winter heeft, naast voor ons houdbaar warme temperaturen, nog een voordeel: droogte. Hierdoor konden we door een ‘droge rivier’ oversteken naar een andere berg, die ons een nog mooier uitzicht op de 7 kleuren en Purmamarca gaf.
Vanaf Tilcara hebben we gisteren de bus richting La Quacha genomen; onze laatste stop in Argentinië. Naast ons zaten twee Argentijnse meiden, die bij iedere lama een vreugdekreet uitsloegen. Toen we vroegen of zij wisten hoe we vanaf het busstation naar de grens moesten lopen, begon het gesprek. Zoals altijd reageerden ze vol enthousiasme met ‘Aaahhh…. Maxima!!!’ toen we het magische woord ‘Nederland’ uitspraken. Meteen kregen we een snoepje in de hand gedrukt van het merk Hollanda. Het snoepje was gemaakt van de immens populaire Dulce de Leche, waarvan de letterlijke vertaling Zoet als Melk is. Wanneer je in de supermarktschappen kijkt bij het broodbeleg, vind je van deze lokale lekkernij 20 dan wel niet 30 soorten. Met geluk staat er ergens nog een verdwaalde pot jam tussen, maar meer keuze dan dat heb je niet.
Een ander lokale (niet zo) lekkernij is Maté. Dit is een speciale theesoort, die je drinkt door een lepel-rietje. De thee werkt zo verslavend dat Zuid-Amerikanen dit letterlijk overal mee naar toe nemen. In de bus, op een berg, naar het werk en zelfs naar de watervallen. Een grote thermosfles met heet water, een familievoorraad Maté, een afvalzak en de speciale theekop worden allemaal in de rugtas gestopt. Wat zeg ik – er bestaan zelfs speciale Matétassen die voor iedere benodigdheid een keurig afgemeten vakje heeft!
Zonder enige moeite vonden we in La Quiacha de grensovergang met Bolivia. Al snel hadden we de Argentijnse exitstempel te pakken en konden we na vijf meter ook de welkomststempel van Bolivia in ons paspoort bewonderen.
Hoewel ik vooraf geen verwachtingen had van Argentinië, bleken de binnenlanden tóch anders dan verwacht. Arme dorpen, half gebouwde huizen, veel bergen, veel droogte, nog meer bergen en geen Engels sprekende mensen maken allemaal deel uit van Argentinië. Tegelijkertijd is de natuur prachtig, de architectuur in de steden mooi, het openbaar vervoer goed geregeld en bovenal voel je je overal welkom door de vriendelijkheid van de mensen. Kortom: als Bolivia en Peru net zo zijn als Argentinië, wordt het een top reis!
De eerste ontmoeting met Bolivia is in ieder geval zeer goed, dus ik ben erg benieuwd naar de zoutvlaktes in Uyuni. Ook staan Lake Titicaca en Machu Pichu nog op het programma. Zuid-Amerika heeft ons dus nog veel meer te bieden en wij zijn er klaar voor! Nu alleen nog even handschoenen kopen, want op 3000 meter hoogte is het ’s avonds toch wel aan de koude kant.
De foto’s van onze avonturen in Argentinië zijn te vinden op de volgende website: http://www.mijnalbum.nl/Album=HRJQK6CU
Ciao,
Daniëlle
-
20 Juli 2013 - 04:00
Ceciel:
Jo sis!
Wat een mooie reis maak je. Fijn dat we dit samen kunnen doen. ;) 1 down, 2 to go, maar zeker niet de minste landen, want och wat is het anders hier in Bolivia. I like it! Geen Broeklands feest voor ons, maar wel een prachtige 4daagse tour ter compensatie...
Slaap lekker zometeen!
x Cis -
20 Juli 2013 - 06:56
Fienschutte@het Net.nl:
Marilyn Monroe goed gelukt !
en potverdorie dat het zo koud is
hier 30graden -
20 Juli 2013 - 07:55
Agnesgrk@hotmail .com:
Hoi Daniëlle
Wat een prachtig begin.
Konden jullie via " het boekje" de taalbarriere niet oplossen?
Jammer geen tweekleuren pasta!
Mooie foto's er sprongen er twee uit: de roos en de sinaasappels :)
Maar bovenaan staat toch : de adoptiekids !
Blijf genieten en ik wacht al weer op de volgende..
Kus mama -
20 Juli 2013 - 08:45
Mnq:
Hey, nieces, jullie andere auntie ligt nog lekker te knorren dus voor mij een goed moment om weer te genieten van jullie verhalen.
Goh daar heb ik wel goesting in die lege plekken om te vullen maar ja dan moeten jullie de reis wel efkes verlengen.;)
Maar het zal wel op afstand meereizen blijven. :)
Vanuit anvers een klein kusje en een dikke vette embrassa (ofzo).
Mijn spaans is ook niet zoo....
-
20 Juli 2013 - 08:57
Rianne:
WOW!! Super mooie foto's Daniëlle!
Ik kijk uit naar je volgende verhalen!!
Genieten nog samen! :-)
xx Rianne -
20 Juli 2013 - 10:56
Elly:
Hoi Danielle,
Zo het begin van jou nieuwe boek begint goed, ben nu al benieuwd naar de afloop maar hiervoor moet ik mijn geduld maar even op de proef stellen.
Nu de foto's nog bekijken.
Veel plezier nog.
Groetjes uut Antwerpen. -
21 Juli 2013 - 11:47
Tim:
Hoihoi,
Nu alweer zo veel ervaringen op gedaan in die korte dagen.
Leuk hoor.
Daar komen er vast en zeker nog velen bij.
Leuk om de verhalen weer te lezen en ik wacht met veel plezier op de volgende.
Groetjes Tim -
22 Juli 2013 - 09:36
Christa:
Daan!
Wat een goed alternatief voor het Broeklanderfeest! Klinkt allemaal even fantastisch!
Hebben de muggen je nog gepakt? ;)
Kijk weer uit naar het volgende verslag!
Besos,
Christa -
25 Juli 2013 - 20:36
Erna:
Tsja wat valt er bij zoveel schoons nog meer te zeggen dan oh-ho-jee-wohw-tjeetje. Grenzeloze kreten die elke Argentijn wel ..... blond of niet ;)
Vanuit het tropische Deventer,
Erna -
26 Juli 2013 - 18:03
Elise B.:
Hee!
Nou ik heb het hele verhaal ook eindelijk gelezen, maar wat mooi zeg! Super om te lezen en mooie foto's :) Het raarste lijken mij die overgangen van kou naar warm en andersom! Haha! En die taalbarrière.. tja misschien had je toch ff les bij Christa moeten nemen ;)
Die foto van die watervallen doet me wel weer heeeel erg denken aan Zambia! Tuurlijk is dit anders, maar toch ;) Heb ik toch ook klein beetje gevoel dat ik daar weer bij ben ;)
Nou heel veel plezier verder nog met de reis en update maar snel weer wat :)
xxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley