Nog steeds geen beren....
Door: Daniëlle Groot Koerkamp
Blijf op de hoogte en volg Daniëlle
28 Mei 2018 | Canada, Squamish
Lieve allemaal,
Even een ander mailtje in je inbox dan de ‘wij hechten waarde aan uw privacy’-spam van de afgelopen tijd. Het is immers alweer even geleden dat de laatste update geweest is. Maar wat heb ik de afgelopen weken allemaal gedaan? Werken. Werken. Oh… en werken. Same old stuff, maar dan in een andere tijdzone. Van vele (vééééle) kiekeboe-spelletjes met Ollie en Evi, tot aan het maken van een brochure voor de scheepvaartindustrie. Ik houd mezelf wel bezig. Daniëlle Groot Koerkamp: parttime au pair, freelance marketeer & designer en event serveerster. Het is maar goed dat ik geen visitekaartjes heb ;-) Uiteraard is er tussen de bedrijven door genoeg tijd voor leuke dingen, dus laat ik even terugspoelen naar de vorige update: begin april. Mijn hemel, de tijd vliegt! En tóch heb ik nog steeds geen beren gezien...
Halverwege april kwamen de ouders van Martyn op bezoek, wat inhield dat er 3 weken lang extra veel leuke dingen werden gedaan. Zo zijn we bijvoorbeeld naar Maplewood Farm geweest: een kinderboerderij aan de rand van Vancouver. Een paar koeien, een paard uit België, knorrende biggen, wat springende geitjes en een paar kalkoenen - Ollie was helemaal onder de indruk. Na de boerderij zijn we doorgereden naar Horseshoe Bay, waar we heerlijk hebben gegeten en van het uitzicht hebben genoten. Horseshoe Bay is een baai tussen Vancouver en Squamish, waaruit veel ferries naar de omliggende eilanden vertrekken. Het was dus een komen en gaan van de grootste boten. Een uitstekende locatie voor mijn allereerste ijsje van de bekende keten Baskin Robbins!
Ook voor mijn verjaardag hebben we wat leuks gedaan. We zijn namelijk naar skiparadijs Whistler gereden om daar uit eten te gaan. Hoewel ik weinig van Whistler zelf gezien heb, kan ik met zekerheid zeggen dat de Sea to Sky Highway érg mooi is. Van de zee tot aan bergen en van meren tot aan bossen - deze snelweg heeft het allemaal. Voordat de Olympische Spelen in Canada werden gehouden, was de snelweg niet zo veilig en heette het in de volksmond de Sea to Die snelweg. Ben ik even blij dat ze de snelweg hebben aangepakt voor de winterspelen!
Op mijn verjaardag zelf stond er een groot pakket uit Nederland op mij te wachten. Een doos waar ik al een paar dagen naar mocht kijken, maar niet aan mocht komen. Een doos die zowel Ollie als mij heel nieuwsgierig maakte. Een doos die op 30 april om 8.30 uur lokale tijd éíndelijk mocht worden geopend. Pandora’s box. Het was het wachten meer dan waard, want de doos zat vol met verschillende Nederlandse lekkernijen. Maar niet alleen een goed gevulde doos stond voor mij klaar. Ook een flinke stapel kaartjes maakten het verjaardagsgevoel compleet! Dankjulliewel!
Na de cadeautjesregen was het tijd om écht nat te worden, door met de ‘Little Explorers’ naar de Shannon Falls te gaan. De Little Explorers is een groep voor ouders met kinderen tot 4 jaar, die iedere maandagochtend bij elkaar komen om een leuke (gratis) activiteit te doen. Op mijn verjaardag was het dus een bezoekje aan de Shannon Falls, eerder was het een wandeling naar Brittania Beach en afgelopen week hebben we een insectenzoektocht in het bos gehouden. Kortom: heel leuk en iedere keer anders. Groot voordeel: het vult gemakkelijk de maandagochtend en zo zie ik gelijk wat van Squamish, haha. Easy peasy.
Ook heb ik mezelf een cadeautje gedaan voor mijn verjaardag: een weekendje Vancouver. Op vrijdagochtend stapten we in een volgeladen auto en zaten opa Lasek en ik met de knieën in de nek op de achterbank. Je moet er wat voor overhebben ;-) Het weekendje begon gezamenlijk in Science World, waarna ik al snel mijn eigen plan trok. De dagen erna heb ik de übertoerist uitgehangen en heb ik veel toeristische attracties bezocht. Zo heb ik visjes geteld in het Aquarium, rondgestruind in Stanley Park, de hoogte opgezocht in de Vancouver Tower, gewandeld langs de sea wall en een cruise gemaakt door de haven van Vancouver. Maar dat is niet alles, want door een navigatiefoutje (lees: ik nam een verkeerde afslag en dacht dat ik wel een shortcut kon maken via een andere straat), belandde ik in 1 van de slechtste straten die ik ooit gezien heb: East Hastings Street. Een straat waar je niet wilt komen. Niet als toerist en ook niet als local. Wat een trieste, trieste bedoening. Honderden drugsverslaafden en daklozen bij elkaar, waarbij de één in nog slechtere toestand was dan de andere. Er werd drugs in de armen gespoten terwijl ik langs liep, de crystal meth werd opgewarmd en de dranklucht kwam uit elke hoek. Zoals jullie wellicht kunnen raden besloot ik een pasje harder te lopen en mijn dure camera in mijn tas te stoppen... Vooral niet achterom kijken Daniëlle, blijf lopen. Gaan gaan gaan…
Gelukkig heb ik de straat overleefd en ben ik niet beroofd, waardoor ik mijn weekend in zonnig Vancouver met een gerust hart kon vervolgen. Nadruk op zonnig, want mijn papierwitte huid bleek niet bestand tegen de warmte van de Canadese zon. Mijn gezicht en hals waren zo rood als een kreeft en in twee winkels werd ik zelfs aangesproken om te melden dat ik verband was. No shit Sherlock. Het is immers niet zo dat mijn huid zo warm aanvoelt alsof er een warmtelamp op staat. Ja… Dankjewel voor het melden. NOT!
De rest van het weekend was top! Vancouver is een mooie stad en het feit dat het omringd is door water en een ontzettend groot park heeft, maakt het tot meer dan ‘gewoon een stad’. Erg leuk om gezien te hebben en ik kom er zeker nog weer een keer terug.
Naast de vriendelijke, behulpzame Canadezen ben ik in het pittoreske Squamish een landgenote tegengekomen! En alsof het niet beter kon: ook een Vlaamse heeft zich gemeld! Nynke en Lieselotte zijn erg leuke meiden, dus we hebben inmiddels al een paar keer afgesproken en onder het genot van een biertje (/BOB - cola) zijn de eerste plannen voor een kampeertrip ook al gesmeed. Leuk! Ben benieuwd! Dan is het toch wel leuk om weer gewoon Nederlands te spreken en dezelfde ‘Canadese struggles’ te ervaren. Zo werd bevestigd dat heel veel dingen hier zoet en volgeladen met suiker zijn, dat het bewandelen van bergen (voor mij een berg, voor een Canadees een simpel heuveltje) iedere keer weer zweten is en dat het echt nergens op slaat dat de btw bovenop de aangegeven prijs wordt toegevoegd. Ik bedoel: het is de Makro niet… Maar vooruit, het heeft wel een reden en dan is het best logisch. Iedere provincie heeft namelijk een eigen belastingtarief, waardoor de landelijke 5% wordt aangevuld met het percentage dat in de desbetreffende provincie geldt. De meeste winkelketens zitten door het hele land, waardoor het marketingtechnisch gezien veel werk is om alle prijskaartjes en aanbiedingen correct te communiceren als er 10 verschillende btw-tarieven zijn. Maar toch, toch valt het betalen altijd tegen als er ineens 12% bij op de rekening komt.
Gelukkig is er in Canada iets moois dat gratis is, namelijk de natuur. Hoewel het van hiken de afgelopen maand nog niet echt veel terecht gekomen is, heb ik laatst wel een korte hike (al was het meer een wandeling) bij de Gondola gemaakt. Maar vanochtend was het tijd voor mijn eerste echte Canadian hike. Yes! This is the momenttttt (insert: Rene Frogers’ gezang).
Samen met Nynke en 2 vriendinnen van haar, heb ik ‘the Chief’ beklommen. Dit is dé berg van Squamish en je mag Squamish niet verlaten voordat je de Chief overwonnen hebt. Dus daar gingen we, vol goede moed. Eén probleempje: ik denk dat ‘een goed begin is het halve werk’ geen bekend gezegde is in Canada. Want man man man… wat een begin was dat zeg! Traplopen vind ik geen probleem, maar een eindeloze klim door trappen is wat minder leuk. Zeker omdat de makers van de trappen zo min mogelijk werk wilden hebben en de treden veel te ver uit elkaar stonden. Nu konden mijn lange Nederlandse benen de stappen prima maken, maar onderweg had ik best wel medelijden met een grote groep kleine Aziaten. Uiteraard ging het medelijden gepaard met wat leedvermaak… *evil laugh*
Verstand op nul, gewoon doorlopen en vooral heel heel heeeeel veel zweten. De Shannon Falls waren er niets bij… Nadat we de trappen beklommen hadden begon het leuke deel: het échte hiken door de bossen, het manoeuvreren over grote rotsen en bijna aan de top moest je jezelf door middel van kettingen aan de berg omhoog trekken. Best wel gaaf. Wat zeg ik: heel erg gaaf! Of zoals Ollie zou zeggen: Pretty awesome! Hoewel het uitzicht vanaf de top bijna gelijk was aan het uitzicht vanaf de Sea to Sky Gondola, maakte het feit dat je jezelf er flink voor in het zweet had gewerkt, het uitzicht extra mooi. 702 meter hoogteverschil? Pfff… dat doen we gewoon even hoor.
Naast deze uitjes, stonden de afgelopen weken vooral in het teken van werken. Het werken bij de Gondola bevalt boven verwachting goed! Wie had dat gedacht: Daniëlle de serveerster. Een beetje met de gasten kletsen, wijn bijschenken en uiteraard het heerlijke eten serveren. Het teruglopen met verschillende borden balancerend op mijn arm moet ik nog wel even oefenen. Het communiceren met sommige gasten bleek tijdens de 2e bruiloft wat lastig. Niet omdat mijn Engels niet goed genoeg is, maar tijdens een bruiloft met 90 Aziaten bleken juist sommige gasten niet over Engelse articulatie te beschikken. Ah, nee. Dat is flauw. Ze probeerden het écht, maar sommige letters worden niet uitgesproken of vervormd. Dus tja, dan is het verdomde lastig om een bestelling op te nemen. Het is niet alleen lastig, maar het wordt zelfs wat ongemakkelijk als je na 10x vragen nóg niet snapt wat ze bedoelen. Zo vroeg een aardige meneer om een (fonetisch uitgeschreven) ‘boewiesor’. Een wat? ‘BoeWIEsor’. Huh? Waar heeeeeb je het over? Toen begon zijn vrouw het te herhalen: ‘BOEwiesor’. Heel lief, maar deze uitspraak verandert helemaal níéts aan dit gesprek. Na veel hersenkraken bleek hij het biermerk ‘Budweiser’ te bedoelen. Ahhh, ja.. Boewiesor. Budweiser. Hoe kon ik dat nou niet snappen?! Gelukkig zei hij aan het einde van de middag wel: ‘Joe vellie nais’. Ahhh, thank you sir! Complimentjes versta ik uiteraard wel, haha
Ook het au pairen bevalt nog steeds goed. De dagen gaan snel en (over het algemeen) zijn de kindjes lief. De komende 3,5e maand kom ik dus nog wel door, haha. Hopelijk komen er meerdere mooie hikes op de ‘been there done that’-lijst te staan én ga ik eindelijk beren zien. They can run, but they can’t hide ;-) Ik ga het in ieder geval proBEREN ;-)
Deze keer extra veel foto’s, die je kan vinden op: https://myalbum.com/album/GCAiff79s7Pd
Geniet van het mooie Nederlandse weer!
Xx Daniëlle
Even een ander mailtje in je inbox dan de ‘wij hechten waarde aan uw privacy’-spam van de afgelopen tijd. Het is immers alweer even geleden dat de laatste update geweest is. Maar wat heb ik de afgelopen weken allemaal gedaan? Werken. Werken. Oh… en werken. Same old stuff, maar dan in een andere tijdzone. Van vele (vééééle) kiekeboe-spelletjes met Ollie en Evi, tot aan het maken van een brochure voor de scheepvaartindustrie. Ik houd mezelf wel bezig. Daniëlle Groot Koerkamp: parttime au pair, freelance marketeer & designer en event serveerster. Het is maar goed dat ik geen visitekaartjes heb ;-) Uiteraard is er tussen de bedrijven door genoeg tijd voor leuke dingen, dus laat ik even terugspoelen naar de vorige update: begin april. Mijn hemel, de tijd vliegt! En tóch heb ik nog steeds geen beren gezien...
Halverwege april kwamen de ouders van Martyn op bezoek, wat inhield dat er 3 weken lang extra veel leuke dingen werden gedaan. Zo zijn we bijvoorbeeld naar Maplewood Farm geweest: een kinderboerderij aan de rand van Vancouver. Een paar koeien, een paard uit België, knorrende biggen, wat springende geitjes en een paar kalkoenen - Ollie was helemaal onder de indruk. Na de boerderij zijn we doorgereden naar Horseshoe Bay, waar we heerlijk hebben gegeten en van het uitzicht hebben genoten. Horseshoe Bay is een baai tussen Vancouver en Squamish, waaruit veel ferries naar de omliggende eilanden vertrekken. Het was dus een komen en gaan van de grootste boten. Een uitstekende locatie voor mijn allereerste ijsje van de bekende keten Baskin Robbins!
Ook voor mijn verjaardag hebben we wat leuks gedaan. We zijn namelijk naar skiparadijs Whistler gereden om daar uit eten te gaan. Hoewel ik weinig van Whistler zelf gezien heb, kan ik met zekerheid zeggen dat de Sea to Sky Highway érg mooi is. Van de zee tot aan bergen en van meren tot aan bossen - deze snelweg heeft het allemaal. Voordat de Olympische Spelen in Canada werden gehouden, was de snelweg niet zo veilig en heette het in de volksmond de Sea to Die snelweg. Ben ik even blij dat ze de snelweg hebben aangepakt voor de winterspelen!
Op mijn verjaardag zelf stond er een groot pakket uit Nederland op mij te wachten. Een doos waar ik al een paar dagen naar mocht kijken, maar niet aan mocht komen. Een doos die zowel Ollie als mij heel nieuwsgierig maakte. Een doos die op 30 april om 8.30 uur lokale tijd éíndelijk mocht worden geopend. Pandora’s box. Het was het wachten meer dan waard, want de doos zat vol met verschillende Nederlandse lekkernijen. Maar niet alleen een goed gevulde doos stond voor mij klaar. Ook een flinke stapel kaartjes maakten het verjaardagsgevoel compleet! Dankjulliewel!
Na de cadeautjesregen was het tijd om écht nat te worden, door met de ‘Little Explorers’ naar de Shannon Falls te gaan. De Little Explorers is een groep voor ouders met kinderen tot 4 jaar, die iedere maandagochtend bij elkaar komen om een leuke (gratis) activiteit te doen. Op mijn verjaardag was het dus een bezoekje aan de Shannon Falls, eerder was het een wandeling naar Brittania Beach en afgelopen week hebben we een insectenzoektocht in het bos gehouden. Kortom: heel leuk en iedere keer anders. Groot voordeel: het vult gemakkelijk de maandagochtend en zo zie ik gelijk wat van Squamish, haha. Easy peasy.
Ook heb ik mezelf een cadeautje gedaan voor mijn verjaardag: een weekendje Vancouver. Op vrijdagochtend stapten we in een volgeladen auto en zaten opa Lasek en ik met de knieën in de nek op de achterbank. Je moet er wat voor overhebben ;-) Het weekendje begon gezamenlijk in Science World, waarna ik al snel mijn eigen plan trok. De dagen erna heb ik de übertoerist uitgehangen en heb ik veel toeristische attracties bezocht. Zo heb ik visjes geteld in het Aquarium, rondgestruind in Stanley Park, de hoogte opgezocht in de Vancouver Tower, gewandeld langs de sea wall en een cruise gemaakt door de haven van Vancouver. Maar dat is niet alles, want door een navigatiefoutje (lees: ik nam een verkeerde afslag en dacht dat ik wel een shortcut kon maken via een andere straat), belandde ik in 1 van de slechtste straten die ik ooit gezien heb: East Hastings Street. Een straat waar je niet wilt komen. Niet als toerist en ook niet als local. Wat een trieste, trieste bedoening. Honderden drugsverslaafden en daklozen bij elkaar, waarbij de één in nog slechtere toestand was dan de andere. Er werd drugs in de armen gespoten terwijl ik langs liep, de crystal meth werd opgewarmd en de dranklucht kwam uit elke hoek. Zoals jullie wellicht kunnen raden besloot ik een pasje harder te lopen en mijn dure camera in mijn tas te stoppen... Vooral niet achterom kijken Daniëlle, blijf lopen. Gaan gaan gaan…
Gelukkig heb ik de straat overleefd en ben ik niet beroofd, waardoor ik mijn weekend in zonnig Vancouver met een gerust hart kon vervolgen. Nadruk op zonnig, want mijn papierwitte huid bleek niet bestand tegen de warmte van de Canadese zon. Mijn gezicht en hals waren zo rood als een kreeft en in twee winkels werd ik zelfs aangesproken om te melden dat ik verband was. No shit Sherlock. Het is immers niet zo dat mijn huid zo warm aanvoelt alsof er een warmtelamp op staat. Ja… Dankjewel voor het melden. NOT!
De rest van het weekend was top! Vancouver is een mooie stad en het feit dat het omringd is door water en een ontzettend groot park heeft, maakt het tot meer dan ‘gewoon een stad’. Erg leuk om gezien te hebben en ik kom er zeker nog weer een keer terug.
Naast de vriendelijke, behulpzame Canadezen ben ik in het pittoreske Squamish een landgenote tegengekomen! En alsof het niet beter kon: ook een Vlaamse heeft zich gemeld! Nynke en Lieselotte zijn erg leuke meiden, dus we hebben inmiddels al een paar keer afgesproken en onder het genot van een biertje (/BOB - cola) zijn de eerste plannen voor een kampeertrip ook al gesmeed. Leuk! Ben benieuwd! Dan is het toch wel leuk om weer gewoon Nederlands te spreken en dezelfde ‘Canadese struggles’ te ervaren. Zo werd bevestigd dat heel veel dingen hier zoet en volgeladen met suiker zijn, dat het bewandelen van bergen (voor mij een berg, voor een Canadees een simpel heuveltje) iedere keer weer zweten is en dat het echt nergens op slaat dat de btw bovenop de aangegeven prijs wordt toegevoegd. Ik bedoel: het is de Makro niet… Maar vooruit, het heeft wel een reden en dan is het best logisch. Iedere provincie heeft namelijk een eigen belastingtarief, waardoor de landelijke 5% wordt aangevuld met het percentage dat in de desbetreffende provincie geldt. De meeste winkelketens zitten door het hele land, waardoor het marketingtechnisch gezien veel werk is om alle prijskaartjes en aanbiedingen correct te communiceren als er 10 verschillende btw-tarieven zijn. Maar toch, toch valt het betalen altijd tegen als er ineens 12% bij op de rekening komt.
Gelukkig is er in Canada iets moois dat gratis is, namelijk de natuur. Hoewel het van hiken de afgelopen maand nog niet echt veel terecht gekomen is, heb ik laatst wel een korte hike (al was het meer een wandeling) bij de Gondola gemaakt. Maar vanochtend was het tijd voor mijn eerste echte Canadian hike. Yes! This is the momenttttt (insert: Rene Frogers’ gezang).
Samen met Nynke en 2 vriendinnen van haar, heb ik ‘the Chief’ beklommen. Dit is dé berg van Squamish en je mag Squamish niet verlaten voordat je de Chief overwonnen hebt. Dus daar gingen we, vol goede moed. Eén probleempje: ik denk dat ‘een goed begin is het halve werk’ geen bekend gezegde is in Canada. Want man man man… wat een begin was dat zeg! Traplopen vind ik geen probleem, maar een eindeloze klim door trappen is wat minder leuk. Zeker omdat de makers van de trappen zo min mogelijk werk wilden hebben en de treden veel te ver uit elkaar stonden. Nu konden mijn lange Nederlandse benen de stappen prima maken, maar onderweg had ik best wel medelijden met een grote groep kleine Aziaten. Uiteraard ging het medelijden gepaard met wat leedvermaak… *evil laugh*
Verstand op nul, gewoon doorlopen en vooral heel heel heeeeel veel zweten. De Shannon Falls waren er niets bij… Nadat we de trappen beklommen hadden begon het leuke deel: het échte hiken door de bossen, het manoeuvreren over grote rotsen en bijna aan de top moest je jezelf door middel van kettingen aan de berg omhoog trekken. Best wel gaaf. Wat zeg ik: heel erg gaaf! Of zoals Ollie zou zeggen: Pretty awesome! Hoewel het uitzicht vanaf de top bijna gelijk was aan het uitzicht vanaf de Sea to Sky Gondola, maakte het feit dat je jezelf er flink voor in het zweet had gewerkt, het uitzicht extra mooi. 702 meter hoogteverschil? Pfff… dat doen we gewoon even hoor.
Naast deze uitjes, stonden de afgelopen weken vooral in het teken van werken. Het werken bij de Gondola bevalt boven verwachting goed! Wie had dat gedacht: Daniëlle de serveerster. Een beetje met de gasten kletsen, wijn bijschenken en uiteraard het heerlijke eten serveren. Het teruglopen met verschillende borden balancerend op mijn arm moet ik nog wel even oefenen. Het communiceren met sommige gasten bleek tijdens de 2e bruiloft wat lastig. Niet omdat mijn Engels niet goed genoeg is, maar tijdens een bruiloft met 90 Aziaten bleken juist sommige gasten niet over Engelse articulatie te beschikken. Ah, nee. Dat is flauw. Ze probeerden het écht, maar sommige letters worden niet uitgesproken of vervormd. Dus tja, dan is het verdomde lastig om een bestelling op te nemen. Het is niet alleen lastig, maar het wordt zelfs wat ongemakkelijk als je na 10x vragen nóg niet snapt wat ze bedoelen. Zo vroeg een aardige meneer om een (fonetisch uitgeschreven) ‘boewiesor’. Een wat? ‘BoeWIEsor’. Huh? Waar heeeeeb je het over? Toen begon zijn vrouw het te herhalen: ‘BOEwiesor’. Heel lief, maar deze uitspraak verandert helemaal níéts aan dit gesprek. Na veel hersenkraken bleek hij het biermerk ‘Budweiser’ te bedoelen. Ahhh, ja.. Boewiesor. Budweiser. Hoe kon ik dat nou niet snappen?! Gelukkig zei hij aan het einde van de middag wel: ‘Joe vellie nais’. Ahhh, thank you sir! Complimentjes versta ik uiteraard wel, haha
Ook het au pairen bevalt nog steeds goed. De dagen gaan snel en (over het algemeen) zijn de kindjes lief. De komende 3,5e maand kom ik dus nog wel door, haha. Hopelijk komen er meerdere mooie hikes op de ‘been there done that’-lijst te staan én ga ik eindelijk beren zien. They can run, but they can’t hide ;-) Ik ga het in ieder geval proBEREN ;-)
Deze keer extra veel foto’s, die je kan vinden op: https://myalbum.com/album/GCAiff79s7Pd
Geniet van het mooie Nederlandse weer!
Xx Daniëlle
-
28 Mei 2018 - 10:18
Wgm:
supppppeeeeeer -
28 Mei 2018 - 11:19
Edwin:
Nice! klinkt allemaal goed.
veel plezier nog!! -
28 Mei 2018 - 11:34
Mnq:
Hey Daan,
Amai weer schone foto's getrokken daar en dus met je 2e en 3e job begonnen . ;) All bij all pretty awesome.
X -
28 Mei 2018 - 13:20
Ceciel :
Jo sissie,
Dat klinkt gezellig en ziet er goed uit allemaal. Lekkere taart, leuk gezin, kiekeboe met Evi, cadeautjes uitpakken met Ollie, drankje drinken met Nederlandse meiden om even weer te acclimatiseren, Vancouver en natuurlijk een prachtige natuur! Zal in het echt nog mooier zijn dan op de foto denk ik! Vellie nais.
Succes de komende weken met je verschillende baantjes! En ook met het maken van plannen voor na je werkperiode natuurlijk -
28 Mei 2018 - 13:20
Ceciel:
Xx Cis
Ontbrak er nog in het vorige bericht. Misschien kwam dat omdat ik een smiley had ingevoegd.... wellicht is dat ook de reden waarom de berichtjes soms maar half overkomen? -
28 Mei 2018 - 19:38
Agnes:
Hoi Daniëlle
Jij moet straks toch zeker zo een topbaan kunnen krijgen!
Misschien na eerst nog een cursus Aziatisch.
Maar wat een lenige opa, van jou had ik het wel verwacht! (Haha)
Over de verkeerde afslag had ik niks gehoord!
Maar wat een mooie foto's en als ik niet beter wist zou ik zeggen dat Monique bij je is!
Blijf genieten en ik kijk weer uit naar de volgende.
Xx en een dikke knuffel. Mama -
28 Mei 2018 - 20:00
Christa:
Leuk geschreven!! Mooie foto’s ook, prachtig hoor. Veel plezier met hiken!! -
28 Mei 2018 - 20:59
Elly:
Hallloooo Daniëlle,
Wat lees ik nu ....nog steeds geen beren gezien? Zie je er op een foto toch heel relax naast staan.
Maar wederom weer een fantastisch reisverslag van jou om van te genieten, het met een lach gelezen.
En bijzondere heldere mooie foto's.
De aanhouder wint dus wie weet lukt het toch nog om ........
Lieve groet uit het zwoele Raalte. -
30 Mei 2018 - 19:05
Monique, Alkmaar:
Ha Daniëlle,
Prachtig verhaal heb je weer geschreven, en genoten van je mooie foto's.
De Canadezen zullen jouw multitalenten nog gaan missen over een paar maanden :-)
Maar voorlopige ben je daar nog lekker bezig!
Veel liefs en groetjes, ook van Paul, Monique. -
02 Juni 2018 - 19:50
Merel:
wat een avonturen en wat schrijf je leuk! :) leuk ook om je vanaf hier te volgen, heel veel succes met de kiddies en genieeeet! :D maar dat komt goed zo te lezen ;) -
02 Juni 2018 - 21:28
Fien:
Nog een paar titels voor je volgende visitekaartje; tekstschrijver en fotograaf!
Genoten van je verhaal en foto's!!
Xx -
03 Juni 2018 - 07:16
Erna:
Of het gaat over een kinderboerderij, zwetend naar de top, een navigatiefoutje, boewiesor of wat dan ook, Vond het: vellie vellie nais!
:)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
