Sneeuw, steden en... weer terug op het platteland!

Hallo allemaal,

De laatste Canada-waarbenjij getypt vanuit het o-zo-mooie Wijhe, want verrassing…. Ik ben alweer in Nederland! De afgelopen maanden heb ik heel wat leugentjes (om bestwil) moeten vertellen, want mijn vliegtuig stond namelijk niet op 1 december gepland, maar op 21 november! Met een smoesje heeft Ceciel mijn ouders naar Schiphol gelokt om daar kregen ze de schrik van hun leven: het was weer gedaan met de rust ;-)

De backpack is inmiddels weer leeg, dus tijd voor een verslag van de laatste weken in Canada. Ruim 2 weken citytrippen: Toronto , Ottawa, Montreal, naar Quebec City en weer terug naar Toronto.

Na de warmte van Costa Rica, was het even wennen in Toronto. Een koele wind, maar gelukkig hielden een winterjas, sjaal en muts mij warm. Toch heb ik met weemoed terug gedacht aan de korte broek en een topje. Ik kwam middenin de nacht aan in het hostel, dus toen ik de volgende ochtend wakker werd was de halve ochtend al voorbij. Snel uit de veren, ontbijtje naar binnen werken en vervolgens rondstruinen door de stad met een paar kleine boodschappen tussendoor. Die avond had ik met Martina afgesproken, een vriendin uit de allereerste week in Toronto, z’n 9 maanden geleden. Onder het genot van een burger en live jazzmuziek hebben we bijgekletst over de afgelopen maanden en wederom werd bevestigd dat mijn keuze om naar Squamish te gaan, helemaal geen verkeerde was.

De volgende dag stapte ik in de bus richting de hoofdstad van Canada, Ottawa. Nu denk je bij een hoofdstad aan drukte, een overvloed aan winkels en tal van bezienswaardigheden, maar niets bleek minder waar. Ottawa is een klein, maar schattig stadje met alle ‘attracties’ in één straat. Gelukkig was het hostel waarin ik sliep ontzettend gezellig én vielen de eerste vlokken sneeuw, dus ik heb me prima vermaakt in Ottawa. Zo heb ik samen met Jimmy (uit het hostel) een tour door het parlementsgebouw gemaakt. Hoewel ik de tour niet heel interessant vond, was het wel een ontzettend mooi gebouw. En we bleken geluk te hebben, want vanaf deze maand is het ‘oude gedeelte’ voor 10 jaar (!!) gesloten in verband met grootschalig onderhoud!

Na de tour besloten Jimmy en ik ergens op te warmen, toen we onderweg Charlotte tegenkwamen. Charlotte sliep ook in ons hostel en toen waren we ineens met z’n 3en! Gezellig :-) Na de kop chocomelk viel de natte sneeuw met bakken uit de lucht, maar dat weerhield Jimmy en mij er niet van om de brug over te wandelen om de stad vanuit een ander perspectief te zien. Op papier een mooi idee, maar… als het zo hard sneeuwt heb je natuurlijk helemaal geen uitzicht. Blond? Toch schenen de lichtjes van de stad iets door het sneeuwgordijn heen, waardoor we niet voor niets met blauwe vingers terugkwamen in het hostel.

Toen was het alweer tijd om Ottawa vaarwel te zeggen en naar Montreal te gaan. Hoe dichter we bij Montreal kwamen, hoe minder Engels ik zag. Tegen de tijd dat we in Montreal waren, kwamen allemaal Franse verkeersborden op me af. Rue de la blablabla, arrêter en interdit – pfoei… even graven wat dit allemaal ook alweer betekent. Gelukkig weet ik na al die jaren nog 1 zin als een echte Fransvrouw te zeggen: Je ne pas parle Francais… Nadeel is wel als je dat zo vloeiend zegt, ze je niet geloven ;-) hahaha

Montreal is een mooie stad met 3 gezichten. Wil je winkelen, ga dan naar het nieuwe gedeelte. Wil je je wanen in een oud Europees stadje met smalle straatjes vol klinkertjes, dan moet je in het oude gedeelte zijn. Wil je juist actief zijn en een flinke klim maken, ga dan naar Mont Royal – pak je gelijk een prachtig uitzicht over de stad mee. Kortom: voor ieder wat wils en toch is 2 dagen genoeg. Net als Ottawa is Montreal niet heel groot en er zijn weinig échte bezienswaardigheden.

Mont Royal was een flinke klim met heel veel trappen. Het was dan ook freeeeezing cold toen ik bezweet aankwam op de top, maar het uitzicht maakte dit meer dan goed! Daarna heb ik rondgedwaald door het oude gedeelte van de stad. Echt héél mooi! Voor ik het door had werd het alweer schemerig, dus de wandeling langs de waterkant werd doorgeschoven naar de volgende dag. Die avond hebben Jimmy en ik nog wat gedronken in één of ander sketchy cafeetje met het meest bijzondere optreden dat ik ooit gezien heb. Een man met zwaar overgewicht, zwetend alsof hij in een sauna aan het sporten was droeg een grote boksring met een hotdog erop (thé hotdog belt). Hij ging zo in op zijn liedjes, dat hij na twee liedjes zijn shirt uitdeed en in blote baste verder zong. Het publiek vond het ge-wel-dig, maar toen hij een sjimmy-sjimmy-shake deed en ik wat zweetdruppels heen en waar zag vliegen was ik érg blij dat ik wat verder naar achter stond ;-)

De volgende dag scheen de zon behoorlijk, waardoor een wandeling langs het water absoluut geen straf was! Ik besloot daarom mijn wandelroute langer te maken en een uur later hield het pad langs het water op. Nouja, dan maar door de woonwijk terug. In de veronderstelling dat ik héél ver gelopen had, besloot ik al zigzaggend een paar straten rechtdoor te lopen (stoplicht op groen = rechtdoor. Op rood = rechtsaf). Na een kwartier dacht ik: dit komt me wel heel bekend voor… Bleek ik slechts 15 minuten van mijn hostel verwijderd te zijn geweest!! Hmm… misschien toch een grotere stad dan ik dacht?

Tijd om Montreal weer te verlaten en naar Quebec City te gaan. De stad die 100% Frans (en trots) is en je overal in het Frans geholpen wordt. Ze praten gelukkig wel Engels terug, maar met een nog dikker accent dan de mijne ;-) De busreis zou 3,5 uur duren, maar door een emergency stop onderweg (een tiener die onwel geworden was en niet meer wakker werd) duurde het iets langer dan verwacht. Ondertussen werden de sneeuwvlokken steeds dikker en het witte laken op de grond steeds hoger. Tegen de tijd dat we in Quebec City aankwamen, ploeterde ik met mijn grote backpack door de steile besneeuwde straatjes van Quebec. Ik had het hostel voor 4 nachten geboekt en zodra ik in het centrum van de stad was dacht ik: ‘Oh boy… dit kan wel eens een vergissing zijn geweest!’ Naast Quebec lijkt Ottawa namelijk een wereldstad.

De 3 volle dagen in Quebec heb ik vooral rustig aan gedaan. Er is immers so much time and so little to see. Een groot voordeel was, dat het écht veel gesneeuwd had en dat het 1 dag ook gewoonweg te koud was om naar buiten te gaan. Een gevoelstemperatuur van -16 gaat je namelijk niet in de kleren zitten ;-) Verspreid over de dagen heb ik door het prachtige oude centrum gestruind, ontiegelijk veel foto’s gemaakt en ben ik zelfs met de bus naar de Montmorency Falls gegaan. Deze waterval was helemaal ondergesneeuwd en er lag zelfs een dikke ijslaag op het snelstromende water! Heel bijzonder. Ook bijzonder was dat er door de kou niet veel toeristen bij de waterval waren, waardoor hele lappen sneeuw nog ongerept waren. Dat biedt mogelijkheden (yay), want ik wilde natuurlijk weten hoeveel sneeuw er nou lag. Dus daar ging mijn voet. Een grote stap hop de sneeuw in. Dieper en dieper. Met dat ik mijn andere voet in de sneeuw wil zetten, bedenk ik me. Ik had inmiddels namelijk de grond geraakt en stond tot net onder mijn knie in de sneeuw. Niet heel erg, maar mijn hardloopschoenen lieten zoveel sneeuw door (en sneeuw + lichaamswarmte = water) dat ik dat mijn andere voet wilde besparen. Not my finest moment…

Ook werd in Quebec City de aardigheid van de Canadezen weer eens bevestigd. Toen ik naar de bus liep om terug naar het hostel te gaan, bedacht ik mij dat ik niet genoeg kleingeld had om cash in de bus te kunnen betalen. Op zich geen probleem, maar nergens was een kaartjesautomaat te zien. Daarom sprak ik een vrouw aan om te vragen of zij dit wist waar ik een machine kon vinden, maar ook zij kon me niet helpen. Toen vroeg ze hoeveel geld ik tekort kwam voor een ticket, waarop ik zei dat het om $1,00 ging. Ze bedacht zich geen moment, tikte haar man aan en beval hem om mij een dollar te geven, hahaha. De man was blij om te kunnen helpen hoor, maar wel deels onder druk ;-). Gelukkig heb ik ze ‘terugbetaald’ door daarna 45 minuten met ze te kletsen in de bus.

Na alle sneeuw in Quebec was het weer tijd om terug te gaan naar Toronto. Een hele dag (echt een héééle dag) in de bus, dus ik was maar wat blij toen ik ’s avonds de CN tower weer op de horizon zag verschijnen. Ik logeerde bij Martina, waardoor we op zondag de hele dag aan onszelf hadden. Martina had gelezen over een ‘Santa Parade’, dus dat leek ons wel wat. Kleine kanttekening: een kerstman-parade, op 18 november. Seriously? Ach - mooi toch! Dus daar gingen we. Een parade was het zeker en de ene na de andere loopgroep riep ons ‘Merry Christmas’ toe. Gelukkig overhoorde ik ook een jongen van één fanfare band tegen een mede-trompettist zeggen: “I just say Happy Holidays, because it feels sooo wrong saying Merry Christmas in november”. Amen man, amen… Hoeveel ik ook van Kerst houd, mid november gaat ook mij wat te ver.

En toen… toen was het moment daar… Na in de ochtend nog éééventjes naar de Walmart te zijn gegaan (*kuch kuch*), stapte ik dinsdagavond in het vliegtuig. Om de pijn iets te verzachten had ik een gratis upgrade gekregen, naar een plek met extra veel beenruimte. Dat past mie weh – dus beentjes gestrekt en slapen maar.
Eenmaal in Amsterdam aangekomen, wat het wachten op papa, mama, Sophie en Ceciel! Want Ceciel had mijn ouders met een smoesje een dagje mee uit genomen. Op Schiphol gingen er natuurlijk al wel wat alarmbellen rinkelen, maar alsnog waren Jan en Agnes (positief) verrast! Ook had Ceciel een mooi ‘spandoek’ voor me gemaakt, een taart gebakken en de ingrediënten gehaald voor wittekoolschotel. Gotta love your big Cis right?
En toen… toen begon het geheimhouden, het verstoppen in eigen huis, liegen tegen de buurvrouw en beetje bij beetje steeds meer mensen verrassen ;-) Best wel leuk eigenlijk!


Nou, dat waren de CanaDaan avonturen. Het is over en uit. De laatste Waarbenjij over Canada is een feit. Er zullen geheid nog meer reizen volgen, maar (hoogstwaarschijnlijk) niet meer zo lang als Canada. Ik kan alleen maar terugkijken op een geweldige tijd! Wat een prachtig land, wat een geweldige mensen en wat een te gek avontuur! Canada – I’ll be back!

De foto’s van mijn citytripping van je vinden op: https://myalbum.com/album/KiDAK3Uhwj3F
Iedereen heel erg bedankt voor het volgen, de interesse en de steun! Love you guys!

Xxx Daniëlle