Met de vlam in de pijp

Hi allemaal,

Gelukkig niet letterlijk met de vlam in de pijp, maar de snelheid en de rook waren er wel! De afgelopen 2 weken heb ik namelijk samen met Paulien door Canada rondgereden. Twee Nederlandse dames in een fancy auto volgeladen met 2 grote backpacks en een kattenbak vol kampeerspullen. Samen het avontuur tegemoet, richting de bosbranden!

Paulien kwam op zaterdagmiddag aan, dus in de ochtend vertrok ik richting Vancouver om daar alvast de huurauto op te halen. De auto’s hier in Canada zijn groot (een BMW X5 is hier een tussenmodel), dus hadden we besloten om niet 2000 kilometer in een kleine economy auto te gaan rijden. Met een ‘midrange-wel-oke’ auto in gedachten liep ik met de aardige autoverhuurder mee. Mijn mond viel dan ook open van verbazing toen hij mij de sleutels gaf van een nieuwe Mercedes C300, met slechts 10.000 km op de teller! Volgens mij stamelde ik iets van ‘What?! For real? NIIIHIIICCCCEEEE!’, want z’n lekkere gratis upgrade had ik niet verwacht! Het werd wel wat gênant toen hij moest uitleggen waar de pook zat, want ondanks dat ik weet hoe een automaat rijdt, ben ik niet gewend aan schakelen bij het stuur. Allemaal fancy knopjes,een glazen dak dat open kan, navigatie op een prachtig ingebouwd scherm en een niet zo lullig motortje die volgens Mercedes in 5,8 seconden 100km per uur aantikt. Oftewel: dat past mie weh.

Samen met Lieselotte en Kevin ben ik naar het vliegveld gereden en hebben we Paulien met open armen ontvangen. Eenmaal terug in Squamish zijn Paulien en ik naar de Gondola gegaan om daar een hapje te eten en vooral om Paulien van het mooie uitzicht te laten genieten. Stiekem geniet ik er ook nog steeds van, maar het is toch extra leuk om dit met Paulien te kunnen delen.
De volgende dag heb ik Paulien gelijk in het diepe gegooid en hebben we samen met Lieselotte en Kevin een mooie hike gemaakt naar Garibaldi Lake. Dikke respect voor Paulien, want ondanks de jetlag, het feit dat ze geen hoogteverschil gewend was en ook steil omhoog hiken helemaal nieuw voor haar was, hebben we toch mooi de top gehaald! Helaas was het uitzicht was mistig, maar desalniettemin was het prachtig!

Op maandag konden de beentjes bijkomen, want we hadden een rit van ruim 7 uur op de planning staan. Van Squamish naar Revelstoke, door de bergen, langs afgronden en… met een omleiding. Er was namelijk een ‘mud slide’ op de weg, maar gelukkig hebben we geen last gehad van de bosbranden.

De volgende ochtend stapten we weer in onze bolide en vervolgden we de weg naar het dorpje Golden. De weg naar Golden gaat dwars door het Glacier National Park heen, dus hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om hier een mooie hike te gaan maken. Klein probleempje: de hike die we hadden uitgezocht mocht i.v.m. beren alleen worden gemaakt in groepen van 4 of groter. Nog geen minuut nadat we dit hadden gecontroleerd, kwam er een Italiaans gezin naar ons toe om te vragen of we niet met hen mee wilden hiken. Ze zagen er best wel profi uit, dus voorzichtig polste ik of ze wel oké waren met het feit dat Paulien en ik niet de snelsten zouden zijn. Dat was ‘no problema’ dus daar gingen we. Ook 2 Franse meiden én een Vlaams stel voegden zich voor vertrek bij de groep, dus uiteindelijk gingen we met een groep van 10 mensen de Balu Pass trail op. Na 10 minuten bleek dat het Italiaanse gezin vlak voor de vakantie de Intersport leeg gekocht had, want ondanks hun prachtige gear, waren ze traag. Erg traag. Daarom werd de groep opgesplitst en gingen de Nederlanders, Belgen en Fransen samen verder. Het was een erg mooie hike, die halverwege toch wel wat rokerig werd. Dat mocht de pret natuurlijk niet drukken en eenmaal aan de top werden we begroet door een soort grote chipmunk (een wangzakeekhoorn). Dat is overigens ook alle ‘wildlife’ die we gezien hebben, want de beren waren in geen velden of wegen te bekennen.

Ook de volgende dag stond er een mooie hike op het programma, namelijk naar Emerald Lake. Een rondje rond het meer, met een broodje-duo-penotti-moment op een grote rots terwijl er nog weinig andere toeristen waren, was een perfecte manier om Yoho National Park te zien. Ook hebben we de Emerald Basin Trail gehiked, waarbij we eigenlijk geen van beiden meer wisten waar dat nou naar toe ging. We waren dan ook blij verrast toen we door een oerwoud van planten ineens uitkwamen bij een rivier van gletsjerwater met uitzicht op de berg. Potdomme wat is het leven toch slecht!

Na een tweede nacht in het hostel in Golden, vervolgden we de weg naar onze kampeerplek in Jasper National Park. Onderweg hebben we ‘even’ de benen gestrekt door 3 uur de Wilcox Pass op en af te struinen. Halverwege de hike hadden we een korte break door op typisch Canadese rode stoelen uit te rusten, waarna we onze tocht vervolgden naar het uitkijkpunt over de met eeuwige sneeuw (/ijs) bedekte bergen. De rook van de bosbranden zorgde ervoor dat we niet alle bergen op de horizon konden zien, maar het was alsnog iedere zweetdruppel waard! Er waren de afgelopen weken ontzettend veel bosbranden in heel British Columbia (zie laatste foto), waardoor de rook zich over heel BC en Alberta verspreidde. Hierdoor hebben we de nationale parken niet op hun allerbest gezien, maar ik kan je vertellen: ook met wat rook was het écht heel mooi!

Na de hoge hoogte en sterke wind van de Wilcox Pass, reden we verder naar Jasper om daar onze tent op te zetten. Vlak voordat we de kampeerplek opreden zagen we ineens een groep auto’s aan de kant van de weg staan. Dat betekent vaak… DIEREN!! En jaaaa hoor, daar liep een black bear. Helaas niet kunnen stoppen (brave Hendrik achter het stuur) en dus geen foto, maar dat mag de pret niet drukken! Na even door het stadje Jasper te hebben gewandeld en koffie te hebben gedronken, hebben we onze tent uitgeklapt en onze prachtige Mercedes pontificaal ervoor gezet. Ik bedoel, als je de kans hebt de auto om te showen, dan moet je ‘m ook pakken toch ;-).

Onze eerste nacht kamperen was prima te doen. We hadden de kampeerspullen bij Martyn, Lieselotte en Ingrid bij elkaar gesprokkeld, dus er ontbrak verder niets aan. Het was wat frisjes, het matje was wat hard (= heel hard), maar ach… dat hoort ook bij het kamperen toch? De volgende ochtend stonden we dus als 2 oude omaatjes op en moesten wat rek- en strekoefeningen onze botten laten knakken, maar toen was het tijd voor een nieuwe hike! Op advies van een parkwachter in Jasper hebben we onze plannen gewijzigd en hebben we de Opal Hills hike gelopen. Deze hike begint bij Maligne Lake en onderweg naar dit meer hadden we een prachtige stop bij Medicine Lake. We waren redelijk vroeg, dus de ochtend zon (en het gebrek aan toeristen) maakte het écht heel erg mooi!
Ook de Opal Hills trail was erg mooi. Voordat we aan de hike begonnen werd er met koeienletters gewaarschuwd dat er beren in de buurt zaten en werd (dringend doch vriendelijk) verzocht om de hike met 4 personen te maken. Paulien + Daniëlle + bearspray + zakmes = 4, toch?! Dus daar gingen we: Paulien en Daniëlle op zoek naar beren. Hoewel je tijdens het hiken écht niet hoopt dat je oog in oog staat met de Grizzy beer, is het achteraf toch stiekem ook wel jammer dat je er geen een gezien hebt. De hike begon met een hele steile klim, waarna we uitkwamen in een Oostenrijks landschap van gras, struiken en waren we natuurlijk omringd door bergen! Geen wolkje (rookje) aan de lucht, maar wel tientallen grondeekhoorntjes die hun koppie lieten zien.

We hebben de Opal Hills hike sneller gelopen dan verwacht, waardoor we daarna alle tijd hadden om rustig Maligne Lake te bekijken en zelfs nog even door te rijden naar de Takkakaw Falls! Met verse pannekoeken in onze buik zijn we vervolgens in ons tentje gekropen en hebben we ons klaar gemaakt voor de rit van Jasper naar Banff. Helaas hadden we die dag écht heel veel rook, waardoor het uitzicht onderweg niet best was. Niet best als in: helemaal geen uitzicht. Zo zijn we bijvoorbeeld naar Peyto Lake gewandeld, om daar uit te kijken op een witgrijs deken in plaats van een meer. Letterlijk geen water te bekennen! Ook de Gletsjers die we slechts 2 dagen ervoor vanaf de Wilcox Pass hike zagen, waren ineens verdwenen. Hierdoor waren we redelijk vroeg in het dorpje Banff, dus hadden we genoeg voor een drankje en wat rondstruinen! Eenmaal op onze kampeerplek aangekomen bleek de grond nogal hard. Nogal hard als in: hier krijg je van je lang zal ze leven geen haring in. Wie niet sterk is moet slim zijn, dus onze waslijn werd kapot geknipt en met 4 punten werd de tent semi-professioneel vastgeknoopt aan de bomen en aan de kampeertafel. Nu dacht ik dat de grond gewoon hard was omdat het een soort van betonzand was (haha), maar ik begin steeds meer te twijfelen of de grond niet gewoon bevroren was. Want man, man, man… wat heb ik het koud gehad die nacht! Mijn tenen sloegen bijna blauw uit en mijn 2 hemden, lange mouwen shirt, trui, joggingsbroek, fleece deken en slaapzak konden ook mijn lichaam niet warm houden. Zoooo leuk he, op vakantie gaan…. ;-)

Maar het afzien van de nacht werd beloond met geluk. Ik wil graag zeggen dat we geluk hadden omdat we het verdienden, maar ik denk dat het de sterallures van de Mercedes was ;-) We gingen namelijk naar Lake Louise, één van de meest bekende (en toeristische) meren van Banff National Park. Het advies is: ga er voor 8 uur naar toe, want anders is de parkeerplaats vol. Wij kwamen rond 9 uur op ons dooie gemakkie aanrijden en inderdaad, de parkeerplaats was bommetje bommetje vol. Er waren parkeerwachten die iedereen door lieten rijden en op het moment dat wij langs ze reden, gebaarde de aardige parkeerwacht: ga maar naar links, daar is een plekje vrij!
Oooehhh, top! Dus de auto geparkeerd en naar Lake Louise gewandeld. Helaas bleek dat de rook nog steeds erg dik was, maar… we konden tenminste een meer zien! We maakten vooruitgang op de dag ervoor bij Peyto Lake, haha! Daarna hebben we de hike gemaakt naar Mirror Lake en aan de top hebben we Agnes Lake bewonderd. Agnes Lake was erg mooi (ligt vast aan de naam, he mama) en nadat we half rond het meer zijn gelopen, besloten we terug te gaan naar de auto.
We zaten in de auto nog te geinen: we hadden zoveel geluk met die parkeerplaats, misschien kunnen we ook wel naar Moraine Lake! Moraine Lake is namelijk het aller populairst en vanaf 7 uur ‘s ochtends is de parkeerplaats daar vol en gooien ze de hele weg naar het meer dicht. Het is immers een lange smalle weg, waar je niet kunt parkeren dus als de parkeerplaats vol is, heb je daar met je auto niets te zoeken. Maar onder het motto, wie niet waagt wie niet wint, zette ik het knipperlicht aan om de parkeerwachten te laten weten dat we graag naar Moraine Lake wilden. En zo waar… we kregen een knikje en een handgebaar dat we door mochten rijden naar Moraine Lake! WHAAAA! Helemaal blij reden we de weg naar Moraine Lake af en het gehobbel werd beloond met een prachtig meer. Ook bij dit meer was het duidelijk dat het op een zonnige, niet rokerige dag nóg mooier kan zijn, maar ook zoals wij het meer hebben mogen bewonderen was het prachtig!

In de flow van geluk, probeerden we gelukje nummer 3 uit en reden we terug naar Peyto Lake, waar we de dag ervoor voor een wit deken hadden gestaan. En ook hier….. was er een meer te zien! Lang niet zo helder als het ‘normaal’ is, maar we hebben het stervormige meer in ieder geval gezien! Score!

De laatste nacht als kampeerders in Canada had ik me gewapend tegen de kou met nog een extra laag, waardoor ik niet half bevroren was toen ik wakker werd van de regen die tegen de tent tikte. Regen? Hoor ik echt regen?! Ja, top!!! Niet zo top was dat de tent niet helemaal waterdicht was, maar regen is wel heel goed voor (of tegen) de rook! Vol goede moed reden we dus naar Lake Minnewanka en dit meer stelde niet teleur! Echt prachtig en helemaal niet toeristisch (in vergelijking met de andere meren). Na daar rond te hebben gelopen, zijn we doorgereden naar Johnston Canyon. De waterval waarvoor we de lange wandeling maakten was door de droogte een klein piesstraaltje, maar alleen de wandeling al was te gek. De zon straalde er aardig op los en de rooklucht was verdwenen, dus besloten we terug te rijden naar Lake Louise. Ook dit bleek een goede keuze, want de rook die de dag ervoor de bergtoppen bedekte, was nu ineens verdwenen! Heel leuk om ook Lake Louise op een goede dag te hebben gezien! (en... weer geluk met de parkeerplek!)

Na een overnachting in Golden, zijn we verder gereden naar Pentiction. Dit is een stadje middenin het wijngebied van Canada, waardoor we onderweg natuurlijk even móésten stoppen bij 2 wijnboeren. Het was bijzonder om tijdens de lange rit het landschap langzaam te zien veranderen van bergen, in landbouw, in dorre niets, in veeteelt en vervolgens door alleen maar wijngaarden te rijden.
De volgende dag hadden we een lange, saaie, extreem rokerige rit terug naar Squamish, waarin gelukkig nog wel heel veel gelachen werd. Nog een korte stop bij Manning Park, waar een vriendin uit Toronto op dit moment werkt, wat natuurlijk een leuke break was! Eenmaal in Squamish hebben we het gezin getrakteerd op pizza en zijn Paulien en ik daarna naar Lieselotte en Ingrid gereden om de kampeerspullen terug te brengen. Het is natuurlijk wel leuk dat Paulien nu ook mijn vriendinnen en ‘mijn gezin’ heeft ontmoet en nu dus echt een beeld kan vormen bij de mensen met wie ik hier in het pittoreske Squamish omga.

De volgende dag was het tijd om afscheid te nemen van de Mercedes en onze tocht te vervolgen in een oude krakkemikkige bus… Doei auto, doei Canada en haalloooooo Amerika, Seattle. Meneertje Trump heeft ons gelukkig binnengelaten en toen kon de citytrip beginnen. We hadden 2 volle dagen de tijd en daar hebben we alles uitgehaald. Van de hoogte in bij de Space Needle (bij Paulien en mij beter bekend als de spies niedel), cultuur snuiven in het glasmuseum, visluchtjes in de public market en we zijn zelfs onder de grond gegaan tijdens de Underground tour. Alsof dat niet genoeg is, zijn we naar Bainbridge Island gegaan en heb ik mijn allerliefste warenhuis Target weer even in de armen kunnen sluiten. Kortom: een zeer geslaagde citytrip!

De laatste dag van de vakantie zijn we met de bus terug naar Vancouver gegaan, met een buschauffeur die er niet zoveel zin in had. Dat mocht voor ons de pret niet drukken, want in Amerika hadden we een 1,2 kilozak M&M’s gekocht. Lekker Amerikaans, mega groot, dus die konden we niet laten liggen. Eenmaal in Vancouver zijn we naar Paulien haar hotel gelopen, hebben we door Grandville Street gewandeld en zijn we lekker uit eten gegaan. Daarna was het voor mij tijd om weer richting Squamish te gaan en afscheid te nemen van Paulien.

Een lang verhaal kort: het waren 2 te gekke weken, met heel veel natuurschoon, heel veel lachen en heel veel behaalde stappendoelen. Het was echt superb (inside joke)!

De komende 3 werkweken moet ik nog even ‘afzien’, want nu ik van het reizende leven heb geproefd, kan ik bijna niet meer wachten tot Ceciel, Rutger en Sophie deze kant opkomen!

Uiteraard zijn er deze waarbenjij ook weer foto’s voor jullie op internet geknald. Het was even snel zoeken tussen 1000den kiekjes, maar hopelijk geeft dit wel een goed beeld weer van de vakantie!
Ik kan me namelijk goed voorstellen dat je dit lange verhaal skipt en alleen de foto’s bekijkt, hahaha. De foto’s kan je vinden op: https://myalbum.com/album/R6NrNdJtXLd4

Paulien: heel erg bedankt voor de te gekke tijd, voor de eindeloze Mamma Mia liedjes en fingers crossed dat we nooit meer die verschrikkelijke pasta hoeven te eten!

Veel liefs,
Daniëlle