Kilometers met swag
Door: Danielle
Blijf op de hoogte en volg Daniëlle
20 November 2013 | Australië, Adelaide
G’day mates!
Het is alweer twee weken geleden dat ik op het vliegveld van Cairns stond. Twee vluchten en ruim 3300 kilometer verder, heb ik de staat Northern Territory alweer verlaten. Gisteren ben ik namelijk in Adelaide aangekomen!
Terug naar de eerste vlucht: van Cairns naar Darwin. Darwin is de grootste stad van de staat Northern Territory en ligt gemakkelijk gezegd in het bovenste puntje van het midden van Australië.
Na veilig te zijn geland ging ik op zoek naar de shuttlebus. Vlak voordat ik mijn ticket wilde kopen, zag ik dat er een groepskorting was bij een groep vanaf 3 personen. Daarom direct de twee personen achter mij aangesproken en een minuut later waren we in het bezit van goedkope bustickets. Wie niet sterk is, moet slim zijn. De zuinige Nederlander in mij is na drie maanden Australië zeker nog niet verdwenen ;-).
In de shuttlebus raakte ik in gesprek met Max uit – hoe kan het ook anders – Duitsland. Het maakt niet uit waar in Australië je komt, het lijkt wel of er meer backpackende Duitsers zijn, dan Australiërs. Gelukkig bleek Max een aardige jongen en ook Dalida (Italië) en Mathijs (Nederland) waren leuke mensen. We besloten met z’n vieren te gaan eten en de zonsondergang te bekijken, dus na de zware tassen te hebben gedropt zijn we naar een uitkijkpunt gelopen. Nadat de oranje gloed uit de hemel verdwenen was, hebben we een café opgezocht en hebben we geproost op ons verblijf in Darwin.
Omdat Darwin een ontzettend kleine stad is, heb ik een dagtrip gemaakt naar Casuarina. Dit is een dorpje met een overdekt winkelcentrum. Mijn verwachtingen waren redelijk hoog, want bij een uitspraak als ‘de grootste van de Northern Territory’ verwachtte ik een immens groot complex. Redelijk naïef van mij, want als de kleine stad Darwin de grootste van de Northern Territory is, dan is het grootste winkelcentrum natuurlijk ook niet groot. De zon heeft mijn blonde lokken de afgelopen maanden nog lichter gemaakt, dus laten we deze gedachtegang maar op mijn haarkleur gooien ;-).
Voor de tiendaagse tour naar Alice Springs had ik een slaapzak nodig, dus kon ik verantwoord winkelen. Jippie! De slaapzak kon ik ook huren voor $20, maar ik had op internet een nieuwe slaapzak gezien voor slechts $12! Dan is de afweging snel gemaakt: of een dure vieze bezwete slaapzak van de touroperator waar al -tig anderen in geslapen hebben, of een nieuwe schone frisse en bovendien goedkope slaapzak van de K-mart!
De laatste dag in Darwin heb ik door de stad gewandeld. Omdat de wateren van Darwin vol zitten met krokodillen, is er in de haven een stuk zee afgezet. Deze ‘lagoon’ is aangevuld met een zeeslag-zwembad en een mooi park. Omdat de luchtvochtigheid in Darwin die dag 87% was en de temperatuur rond de middag was opgelopen tot 40 graden, was het vooral genieten in de schaduw van de bomen. Vervolgens heb ik langs de kust gewandeld en het heldere water van allerlei kanten bekeken. Helemaal in mijn element liep ik (al zwetend) op mijn dooie gemak naar een ander uitkijkpunt, toen er ineens een vogel op me af kwam vliegen. Ik moest flink bukken om niet geraakt te worden, maar gelukkig ging het goed. Ik dacht nog: ‘pff… kantje boord! Domme vogel’, maar toen kwam een tweede luchtaanval. Holy !#@*&! Met mijn rugtas als schild heb ik in totaal 5 aanvallen af weten te breken, terwijl ik ondertussen naar de andere kant van het park rende! Haha, wat een ervaring! Dat een vogel je zo bang kan maken!
Vervolgens ben ik naar de botanische tuinen gegaan, maar na een dag lopen in de brandende zon en een kaart waar ik werkelijk waar geen ene drol van snapte ben ik na tien minuten teruggelopen naar het hostel. Na een lange koude douche was ik weer helemaal fris en fruitig, waarna ik de backpack weer kon inpakken voor de tiendaagse tour naar Alice Springs.
Om zes uur ´s ochtends werd mijn zware tas in de trailer gegooid en stapte ik de bus in. Er zaten al een paar medereizigers in de bus en ondanks dat het nog vroeg was, zat de sfeer er al snel goed in. De groep bestond uit zeven mensen die een tiendaagse tour maakten en vijf mensen die een tour van drie dagen geboekt hadden. Wat bleek: mijn tiendaagse tour was een aaneenkoppeling van drie losse tours, wat betekende dat iedere drie dagen de groepssamenstelling anders zou zijn. Dat had ik tijdens het boeken niet begrepen? Oh, well… Niets meer aan te doen en in ieder geval was de eerste groep érg gezellig.
De leeftijd varieerde van 19 tot 31, waarbij de 31-jarige Caïo het jongste in gedrag was. Zijn nieuwsgierigheid was groter dan heel Oceanië en de mogelijkheid om vragen te stellen greep hij met beide handen aan. Ter verduidelijking: je hebt ‘wat’- en ‘waarom’-kinderen, maar Caïo valt onder geen van deze categorieën. Hij is een ‘wie-wat-waar-waarom-hoe-echt?!-maarwatdan-ohzo-wanneer-wieookalweer’-type, met een speciale interesse in reptielen. Om het netjes te formuleren: zijn immense nieuwsgierigheid heeft de groep veel nieuwe dingen geleerd en zijn gebrekkige Engels heeft daarbij voor vele hilarische situaties gezorgd.
De eerste driedaagse tour bestond uit een bezoek aan Kakadu National Park en Litchfield National Park. Omdat het regenseizoen op 1 november van start was gegaan, waren sommige delen van de parken dicht. Interessant feitje: slechts 1% van Kakadu National Park in toegankelijk voor het publiek. De overige 99% wordt bewoond en onderhouden door Aboriginals. Gelukkig bleken er in deze 1% nog voldoende andere mooie plekken te zijn die wel open waren. Toen er onderweg ineens een slang over de weg glibberde, trapte Nathan (de reisleider) vol op de rem. Door de microfoon vroeg hij: ‘Heeft iedereen de slang gezien?’ Alle handen gingen omhoog, maar Caïo’s hand bleef angstvallig omlaag, terwijl zijn hoofd aan het knikkebollen was. Zijn reactie: ‘Ik was niet aan het slapen hoor! Ik stond op standby’, haha!
Onze tour door Kakadu National Park bestond uit veel mooie watervallen, bijzondere rotsformaties, oude tekeningen van Aborigionals en hier en daar een bosbrand. Genieten dus en voor we het door hadden zaten de eerste twee dagen er al op! Die nacht hebben we trouwens voor het eerst in een swag geslapen. Dit is een soort weersbestendige stugge slaapzak met daarin een dun matrasje, die je op de grond legt. Het was echter zo warm (nachttemperatuur was 28 graden) dat ik niet ín de swag, maar óp de swag geslapen heb.
In Litchfield National Park hebben we wederom mooie watervallen gezien en zijn we gestopt bij een groep termietenheuvels. Deze heuvels waren echt enorm en varieerden van 1,5 meter tot wel 5 meter! Dat was natuurlijk weer een foto waard ;-).
Na een nacht in een écht bed in Darwin, stonden Franziska, Amy, Zoë, Ben, Juan, Maria en ik de volgende ochtend weer klaar voor de tweede tour. Gelukkig stapten we alle zeven in dezelfde bus, waarna we naar de volgende opstapplaats reden. Met dat de bus voor het Hilton Hotel stopte, dachten we allemaal hetzelfde: “ohoooh…. Rijke oudjes!”. En ja hoor, negen Franse bejaarden stapten de bus in. Nog geen tien minuten nadat we Darwin in de achteruitkijkspiegel konden zien, begon het gedonder. De Fransen waren namelijk in de veronderstelling dat de tour naar Alice Springs een ‘luxe’ tour met bedden zou zijn. Foute boel, want we zouden weer twee nachten in een swag (op de grond, in de buitenlucht, zonder tent) slapen. De oudste van de groep was tachtig jaar en hoewel mijn Frans niet meer is wat het geweest is, was het overduidelijk dat hij hier (netjes geformuleerd) niet mee eens was. Volledig begrijpelijk, want als ik die leeftijd heb zou ik ook niet op de grond willen slapen. Een andere fransman – Jean Piere (lekker stereotypisch) - zag het positiever in: “Het lijkt me fantastisch om in een swag rond een kampvuur te slapen, maar je moet niet van me verwachten dat ik de volgende ochtend nog op kan staan.” Haha, zo kan je het ook bekijken!
Het gezeur ging de hele dag door en aan het einde van de dag kon je de wanhoop in de ogen van Winston (reisleider) zien. Ook de rest van de groep was helemaal klaar met de Fransen en aangezien ze toch geen Engels spraken, werden er vele vele VELE grappen over ze gemaakt. Wat niet weet, wat niet deert ;-)
Toen we bij de kampeerplek aankwamen, bleek het gezanik van de Fransen geholpen te hebben. Ze mochten namelijk in luxe tenten (met bed) slapen en… omdat we één groep waren, werden ook wij geüpgrade! Joepie! We love the French! haha
Omdat de kampeerplek naast een rivier lag, zijn we ’s avonds op krokodillenjacht gegaan. In de regen liepen acht backpackers met zwetende handjes en zwakke zaklampjes achter Winston aan. Ondanks de schittering van de regendruppels, kon Winston zonder moeite het nachtleven laten zien. Van spinnen tot uilen en van zwanen tot… jaja, krokodillen! Ik moet toegeven dat ik toen extra blij was met de Franse oudjes, want ik weet niet of ik goed geslapen zou hebben in de wetenschap dat er krokodillen op steenworpafstand van mij waren.
De dag erna zijn we naar de Mataranka Thermal Pool gereden, maar voor mij hadden we deze stop over kunnen slaan. Het was namelijk een aangelegd zwembad, in een bos met duizenden vleermuizen die te kust en te keur hun poepgat openden, terwijl ze met hels kabaal over elkaar heen probeerden te schreeuwen. De afstanden tussen verschillende plaatsen zijn echter zo groot, dat stops als deze gewoonweg nodig zijn om de rit ‘dragelijk’ te maken.
Gelukkig was de tweede stop wel leuk: de bekende Daly Waters Pub. Dit kleine dorpje (slechts 1 straat groot) had het eerste internationale vliegveld van Australië en de pub was de eerste stop die de meeste reizigers maakten. Het café is tegenwoordig ‘versierd’ met bh’s, ID-kaarten, slippers, vlaggen, geld en zelfs een klomp. Je kijkt er dus je ogen uit!
Na de lunch, waarbij honderden vliegen ons het leven zuur maakten, zijn we doorgereden naar Banka Banka Station. Dit is een ‘kleine’ boerderij met slechts een paar duizend hectaren grond. De grootste boerderij in Australië heeft namelijk zes miljoen hectaren, dus Banka Banka is niet eens noemenswaardig, haha!
De laatste stop van de tweede tour was het Devils Marbles gebied. Erg bijzonder om te zien hoe van het ene op het andere moment het kale landschap is bezaaid met enorme ronde rotsen en het volgende moment weer compleet plat is. Na de bekende Devils Marbles-foto’s te hebben gemaakt, werd de tocht vervolgd richting Alice Springs.
Om bij te komen van de eerste zes dagen van de tour (en alle worsten die we die dagen gegeten hadden), hadden we aldaar een rustdag. Weer helemaal op krachten stonden we de dag erna weer klaar voor de volgende tour. Dit keer niet alleen vol schietgebedjes dat we weer bij elkaar in de bus zaten, maar vooral dat de Franse oudjes er niet bij in zaten!
Toen de eerste bus voor het hostel stopte, werden we vrolijk toegezwaaid door Jean-Piere. Ohnee, niet nóg een tour met hen?! Maar gelukkig bleken vier anderen de pineut te zijn! Zodra de bus wegreed begonnen we luidkeels te juichen, terwijl voorbijgangers ons met grote ogen aankeken.
De nieuwe groep was gezellig, maar omdat Zoë, Amy, Franziska, Ben, Juan, Maria en ik de afgelopen zeven dagen al met elkaar hadden op getrokken, zijn we voornamelijk bij elkaar blijven plakken. Het is ongelooflijk hoe close je met totaal vreemde mensen kunt worden in slechts 10 dagen! Totaal verschillende karakters en toch zijn we een heel hechte groep geworden.
Tijdens het laatste deel van de tiendaagse tour bezochten we Ayers Rock (beter bekend als Uluru), Kata Tjuda en de Kings Canyon. Vol verwachting arriveerden we bij Uluru en direct begon iedereen met het maken van foto’s. Zoals Uluru er op een ansichtkaart uitziet, zo ziet hij er in werkelijkheid ook uit. Mijn happy triggerfinger ging dus weer helemaal los ;-).
Vervolgens zijn we om de enorme steen heen gelopen en werd ons uitgelegd dat de rotsformatie nog zes kilometer onder de grond doorgaat! Uluru is dus ontzettend groot en heeft een belangrijke rol gespeeld in het leven van de Aboriginals. Veel van de traditionele verhalen zijn dan ook gebaseerd op gaten/strepen/vlekken die op/in Uluru zitten. Omdat deze verhalen kinderlijk eenvoudig zijn (bijvoorbeeld met een vliegende draak en een vrouw die zo lang op de berg gezeten heeft dat haar kontafdruk te zien is), was het erg leuk om er naar te luisteren.
Ondanks dat het die dag bewolkt was, was de zonsondergang erg mooi. Vooral het uitzicht op Kata Tjuda was vanaf ons uitkijkpunt fantastisch! De hemel stond in vuur en vlam, waardoor de contouren van de twee rotsen een duidelijk contrast gaven. Om ook de zonsopgang te kunnen zijn, werden we de volgende ochtend om 03.45 uur gewerkt. Hoewel de meesten de gids wel kon schieten toen hij zei dat we op moesten staan, was het het slaaptekort meer dan waard. Wederom hadden we een prachtig uitzicht! Met onze brakke hoofden en zware rugtassen (we moesten namelijk verplicht drie liter water meezeulen), hebben we vervolgens een wandeling rondom Kata Tjuda gemaakt. Het is een totaal andere rotsformatie dan Uluru en was daardoor erg mooi om te zien.
Nóg anders was de Kings Canyon, die we de dag daarna beklommen hebben. Met nog meer slaaptekort (we stonden deze keer om 03.30 uur op) sjokten we richting de canyon. Geen tijd om rustig wakker te worden, want het eerste stuk van de klim stond bekend als de ‘trap van de hartaanvallen’. Zonder moeite en hartkloppingen bereikte ik de top, waarna een nieuwe zonsopgang op ons stond te wachten. Nog roder dan de zonsopgang op Uluru werd binnen tien minuten de hele hemel verlicht. Als dat geen goede manier is om een tiendaagse tour af te sluiten, dan weet ik het ook niet meer!
Kortom: mooie bezienswaardigheden, ontzettend leuke mensen en fantastische ervaringen.
Het lannnnnge verhaal wordt aangevuld met veeeeeel foto’s. Deze kunnen jullie bekijken op: http://www.mijnalbum.nl/Album=MPDJI6GD
Dan is het nu tijd voor een douche en een warm bed, want morgen ga ik op een wijntour. Oehlalaaaa ;-)
Oja, nog even een opsteker voor jullie: ook ik moet mijn lange broek weer aan, want van 40 graden in Alice Springs, ben ik ineens terug gegaan naar 12 graden in Adelaide :-(. Arme ik, haha.
Liefs van mij!
Het is alweer twee weken geleden dat ik op het vliegveld van Cairns stond. Twee vluchten en ruim 3300 kilometer verder, heb ik de staat Northern Territory alweer verlaten. Gisteren ben ik namelijk in Adelaide aangekomen!
Terug naar de eerste vlucht: van Cairns naar Darwin. Darwin is de grootste stad van de staat Northern Territory en ligt gemakkelijk gezegd in het bovenste puntje van het midden van Australië.
Na veilig te zijn geland ging ik op zoek naar de shuttlebus. Vlak voordat ik mijn ticket wilde kopen, zag ik dat er een groepskorting was bij een groep vanaf 3 personen. Daarom direct de twee personen achter mij aangesproken en een minuut later waren we in het bezit van goedkope bustickets. Wie niet sterk is, moet slim zijn. De zuinige Nederlander in mij is na drie maanden Australië zeker nog niet verdwenen ;-).
In de shuttlebus raakte ik in gesprek met Max uit – hoe kan het ook anders – Duitsland. Het maakt niet uit waar in Australië je komt, het lijkt wel of er meer backpackende Duitsers zijn, dan Australiërs. Gelukkig bleek Max een aardige jongen en ook Dalida (Italië) en Mathijs (Nederland) waren leuke mensen. We besloten met z’n vieren te gaan eten en de zonsondergang te bekijken, dus na de zware tassen te hebben gedropt zijn we naar een uitkijkpunt gelopen. Nadat de oranje gloed uit de hemel verdwenen was, hebben we een café opgezocht en hebben we geproost op ons verblijf in Darwin.
Omdat Darwin een ontzettend kleine stad is, heb ik een dagtrip gemaakt naar Casuarina. Dit is een dorpje met een overdekt winkelcentrum. Mijn verwachtingen waren redelijk hoog, want bij een uitspraak als ‘de grootste van de Northern Territory’ verwachtte ik een immens groot complex. Redelijk naïef van mij, want als de kleine stad Darwin de grootste van de Northern Territory is, dan is het grootste winkelcentrum natuurlijk ook niet groot. De zon heeft mijn blonde lokken de afgelopen maanden nog lichter gemaakt, dus laten we deze gedachtegang maar op mijn haarkleur gooien ;-).
Voor de tiendaagse tour naar Alice Springs had ik een slaapzak nodig, dus kon ik verantwoord winkelen. Jippie! De slaapzak kon ik ook huren voor $20, maar ik had op internet een nieuwe slaapzak gezien voor slechts $12! Dan is de afweging snel gemaakt: of een dure vieze bezwete slaapzak van de touroperator waar al -tig anderen in geslapen hebben, of een nieuwe schone frisse en bovendien goedkope slaapzak van de K-mart!
De laatste dag in Darwin heb ik door de stad gewandeld. Omdat de wateren van Darwin vol zitten met krokodillen, is er in de haven een stuk zee afgezet. Deze ‘lagoon’ is aangevuld met een zeeslag-zwembad en een mooi park. Omdat de luchtvochtigheid in Darwin die dag 87% was en de temperatuur rond de middag was opgelopen tot 40 graden, was het vooral genieten in de schaduw van de bomen. Vervolgens heb ik langs de kust gewandeld en het heldere water van allerlei kanten bekeken. Helemaal in mijn element liep ik (al zwetend) op mijn dooie gemak naar een ander uitkijkpunt, toen er ineens een vogel op me af kwam vliegen. Ik moest flink bukken om niet geraakt te worden, maar gelukkig ging het goed. Ik dacht nog: ‘pff… kantje boord! Domme vogel’, maar toen kwam een tweede luchtaanval. Holy !#@*&! Met mijn rugtas als schild heb ik in totaal 5 aanvallen af weten te breken, terwijl ik ondertussen naar de andere kant van het park rende! Haha, wat een ervaring! Dat een vogel je zo bang kan maken!
Vervolgens ben ik naar de botanische tuinen gegaan, maar na een dag lopen in de brandende zon en een kaart waar ik werkelijk waar geen ene drol van snapte ben ik na tien minuten teruggelopen naar het hostel. Na een lange koude douche was ik weer helemaal fris en fruitig, waarna ik de backpack weer kon inpakken voor de tiendaagse tour naar Alice Springs.
Om zes uur ´s ochtends werd mijn zware tas in de trailer gegooid en stapte ik de bus in. Er zaten al een paar medereizigers in de bus en ondanks dat het nog vroeg was, zat de sfeer er al snel goed in. De groep bestond uit zeven mensen die een tiendaagse tour maakten en vijf mensen die een tour van drie dagen geboekt hadden. Wat bleek: mijn tiendaagse tour was een aaneenkoppeling van drie losse tours, wat betekende dat iedere drie dagen de groepssamenstelling anders zou zijn. Dat had ik tijdens het boeken niet begrepen? Oh, well… Niets meer aan te doen en in ieder geval was de eerste groep érg gezellig.
De leeftijd varieerde van 19 tot 31, waarbij de 31-jarige Caïo het jongste in gedrag was. Zijn nieuwsgierigheid was groter dan heel Oceanië en de mogelijkheid om vragen te stellen greep hij met beide handen aan. Ter verduidelijking: je hebt ‘wat’- en ‘waarom’-kinderen, maar Caïo valt onder geen van deze categorieën. Hij is een ‘wie-wat-waar-waarom-hoe-echt?!-maarwatdan-ohzo-wanneer-wieookalweer’-type, met een speciale interesse in reptielen. Om het netjes te formuleren: zijn immense nieuwsgierigheid heeft de groep veel nieuwe dingen geleerd en zijn gebrekkige Engels heeft daarbij voor vele hilarische situaties gezorgd.
De eerste driedaagse tour bestond uit een bezoek aan Kakadu National Park en Litchfield National Park. Omdat het regenseizoen op 1 november van start was gegaan, waren sommige delen van de parken dicht. Interessant feitje: slechts 1% van Kakadu National Park in toegankelijk voor het publiek. De overige 99% wordt bewoond en onderhouden door Aboriginals. Gelukkig bleken er in deze 1% nog voldoende andere mooie plekken te zijn die wel open waren. Toen er onderweg ineens een slang over de weg glibberde, trapte Nathan (de reisleider) vol op de rem. Door de microfoon vroeg hij: ‘Heeft iedereen de slang gezien?’ Alle handen gingen omhoog, maar Caïo’s hand bleef angstvallig omlaag, terwijl zijn hoofd aan het knikkebollen was. Zijn reactie: ‘Ik was niet aan het slapen hoor! Ik stond op standby’, haha!
Onze tour door Kakadu National Park bestond uit veel mooie watervallen, bijzondere rotsformaties, oude tekeningen van Aborigionals en hier en daar een bosbrand. Genieten dus en voor we het door hadden zaten de eerste twee dagen er al op! Die nacht hebben we trouwens voor het eerst in een swag geslapen. Dit is een soort weersbestendige stugge slaapzak met daarin een dun matrasje, die je op de grond legt. Het was echter zo warm (nachttemperatuur was 28 graden) dat ik niet ín de swag, maar óp de swag geslapen heb.
In Litchfield National Park hebben we wederom mooie watervallen gezien en zijn we gestopt bij een groep termietenheuvels. Deze heuvels waren echt enorm en varieerden van 1,5 meter tot wel 5 meter! Dat was natuurlijk weer een foto waard ;-).
Na een nacht in een écht bed in Darwin, stonden Franziska, Amy, Zoë, Ben, Juan, Maria en ik de volgende ochtend weer klaar voor de tweede tour. Gelukkig stapten we alle zeven in dezelfde bus, waarna we naar de volgende opstapplaats reden. Met dat de bus voor het Hilton Hotel stopte, dachten we allemaal hetzelfde: “ohoooh…. Rijke oudjes!”. En ja hoor, negen Franse bejaarden stapten de bus in. Nog geen tien minuten nadat we Darwin in de achteruitkijkspiegel konden zien, begon het gedonder. De Fransen waren namelijk in de veronderstelling dat de tour naar Alice Springs een ‘luxe’ tour met bedden zou zijn. Foute boel, want we zouden weer twee nachten in een swag (op de grond, in de buitenlucht, zonder tent) slapen. De oudste van de groep was tachtig jaar en hoewel mijn Frans niet meer is wat het geweest is, was het overduidelijk dat hij hier (netjes geformuleerd) niet mee eens was. Volledig begrijpelijk, want als ik die leeftijd heb zou ik ook niet op de grond willen slapen. Een andere fransman – Jean Piere (lekker stereotypisch) - zag het positiever in: “Het lijkt me fantastisch om in een swag rond een kampvuur te slapen, maar je moet niet van me verwachten dat ik de volgende ochtend nog op kan staan.” Haha, zo kan je het ook bekijken!
Het gezeur ging de hele dag door en aan het einde van de dag kon je de wanhoop in de ogen van Winston (reisleider) zien. Ook de rest van de groep was helemaal klaar met de Fransen en aangezien ze toch geen Engels spraken, werden er vele vele VELE grappen over ze gemaakt. Wat niet weet, wat niet deert ;-)
Toen we bij de kampeerplek aankwamen, bleek het gezanik van de Fransen geholpen te hebben. Ze mochten namelijk in luxe tenten (met bed) slapen en… omdat we één groep waren, werden ook wij geüpgrade! Joepie! We love the French! haha
Omdat de kampeerplek naast een rivier lag, zijn we ’s avonds op krokodillenjacht gegaan. In de regen liepen acht backpackers met zwetende handjes en zwakke zaklampjes achter Winston aan. Ondanks de schittering van de regendruppels, kon Winston zonder moeite het nachtleven laten zien. Van spinnen tot uilen en van zwanen tot… jaja, krokodillen! Ik moet toegeven dat ik toen extra blij was met de Franse oudjes, want ik weet niet of ik goed geslapen zou hebben in de wetenschap dat er krokodillen op steenworpafstand van mij waren.
De dag erna zijn we naar de Mataranka Thermal Pool gereden, maar voor mij hadden we deze stop over kunnen slaan. Het was namelijk een aangelegd zwembad, in een bos met duizenden vleermuizen die te kust en te keur hun poepgat openden, terwijl ze met hels kabaal over elkaar heen probeerden te schreeuwen. De afstanden tussen verschillende plaatsen zijn echter zo groot, dat stops als deze gewoonweg nodig zijn om de rit ‘dragelijk’ te maken.
Gelukkig was de tweede stop wel leuk: de bekende Daly Waters Pub. Dit kleine dorpje (slechts 1 straat groot) had het eerste internationale vliegveld van Australië en de pub was de eerste stop die de meeste reizigers maakten. Het café is tegenwoordig ‘versierd’ met bh’s, ID-kaarten, slippers, vlaggen, geld en zelfs een klomp. Je kijkt er dus je ogen uit!
Na de lunch, waarbij honderden vliegen ons het leven zuur maakten, zijn we doorgereden naar Banka Banka Station. Dit is een ‘kleine’ boerderij met slechts een paar duizend hectaren grond. De grootste boerderij in Australië heeft namelijk zes miljoen hectaren, dus Banka Banka is niet eens noemenswaardig, haha!
De laatste stop van de tweede tour was het Devils Marbles gebied. Erg bijzonder om te zien hoe van het ene op het andere moment het kale landschap is bezaaid met enorme ronde rotsen en het volgende moment weer compleet plat is. Na de bekende Devils Marbles-foto’s te hebben gemaakt, werd de tocht vervolgd richting Alice Springs.
Om bij te komen van de eerste zes dagen van de tour (en alle worsten die we die dagen gegeten hadden), hadden we aldaar een rustdag. Weer helemaal op krachten stonden we de dag erna weer klaar voor de volgende tour. Dit keer niet alleen vol schietgebedjes dat we weer bij elkaar in de bus zaten, maar vooral dat de Franse oudjes er niet bij in zaten!
Toen de eerste bus voor het hostel stopte, werden we vrolijk toegezwaaid door Jean-Piere. Ohnee, niet nóg een tour met hen?! Maar gelukkig bleken vier anderen de pineut te zijn! Zodra de bus wegreed begonnen we luidkeels te juichen, terwijl voorbijgangers ons met grote ogen aankeken.
De nieuwe groep was gezellig, maar omdat Zoë, Amy, Franziska, Ben, Juan, Maria en ik de afgelopen zeven dagen al met elkaar hadden op getrokken, zijn we voornamelijk bij elkaar blijven plakken. Het is ongelooflijk hoe close je met totaal vreemde mensen kunt worden in slechts 10 dagen! Totaal verschillende karakters en toch zijn we een heel hechte groep geworden.
Tijdens het laatste deel van de tiendaagse tour bezochten we Ayers Rock (beter bekend als Uluru), Kata Tjuda en de Kings Canyon. Vol verwachting arriveerden we bij Uluru en direct begon iedereen met het maken van foto’s. Zoals Uluru er op een ansichtkaart uitziet, zo ziet hij er in werkelijkheid ook uit. Mijn happy triggerfinger ging dus weer helemaal los ;-).
Vervolgens zijn we om de enorme steen heen gelopen en werd ons uitgelegd dat de rotsformatie nog zes kilometer onder de grond doorgaat! Uluru is dus ontzettend groot en heeft een belangrijke rol gespeeld in het leven van de Aboriginals. Veel van de traditionele verhalen zijn dan ook gebaseerd op gaten/strepen/vlekken die op/in Uluru zitten. Omdat deze verhalen kinderlijk eenvoudig zijn (bijvoorbeeld met een vliegende draak en een vrouw die zo lang op de berg gezeten heeft dat haar kontafdruk te zien is), was het erg leuk om er naar te luisteren.
Ondanks dat het die dag bewolkt was, was de zonsondergang erg mooi. Vooral het uitzicht op Kata Tjuda was vanaf ons uitkijkpunt fantastisch! De hemel stond in vuur en vlam, waardoor de contouren van de twee rotsen een duidelijk contrast gaven. Om ook de zonsopgang te kunnen zijn, werden we de volgende ochtend om 03.45 uur gewerkt. Hoewel de meesten de gids wel kon schieten toen hij zei dat we op moesten staan, was het het slaaptekort meer dan waard. Wederom hadden we een prachtig uitzicht! Met onze brakke hoofden en zware rugtassen (we moesten namelijk verplicht drie liter water meezeulen), hebben we vervolgens een wandeling rondom Kata Tjuda gemaakt. Het is een totaal andere rotsformatie dan Uluru en was daardoor erg mooi om te zien.
Nóg anders was de Kings Canyon, die we de dag daarna beklommen hebben. Met nog meer slaaptekort (we stonden deze keer om 03.30 uur op) sjokten we richting de canyon. Geen tijd om rustig wakker te worden, want het eerste stuk van de klim stond bekend als de ‘trap van de hartaanvallen’. Zonder moeite en hartkloppingen bereikte ik de top, waarna een nieuwe zonsopgang op ons stond te wachten. Nog roder dan de zonsopgang op Uluru werd binnen tien minuten de hele hemel verlicht. Als dat geen goede manier is om een tiendaagse tour af te sluiten, dan weet ik het ook niet meer!
Kortom: mooie bezienswaardigheden, ontzettend leuke mensen en fantastische ervaringen.
Het lannnnnge verhaal wordt aangevuld met veeeeeel foto’s. Deze kunnen jullie bekijken op: http://www.mijnalbum.nl/Album=MPDJI6GD
Dan is het nu tijd voor een douche en een warm bed, want morgen ga ik op een wijntour. Oehlalaaaa ;-)
Oja, nog even een opsteker voor jullie: ook ik moet mijn lange broek weer aan, want van 40 graden in Alice Springs, ben ik ineens terug gegaan naar 12 graden in Adelaide :-(. Arme ik, haha.
Liefs van mij!
-
20 November 2013 - 12:56
MNQ:
Going to the place that's the best. Thats the spirit in the sky.
Xx -
20 November 2013 - 13:00
Agnes:
Hoi
Had je geen tip kunnen geven ;) -
20 November 2013 - 13:11
Christa:
Daan! Ik heb weer genoten van je verhaal! Mooi avontuur en fijn dat je zulke leuke mensen hebt ontmoet :) Niet te veel wijntjes drinken he :) xxxx -
20 November 2013 - 13:17
MNQ:
Hoiii,
Bovenstaande woorden knalde hier net uit de speakers toen jouw update binnen piepte.
Je hebt je goede daad voor vandaag weer gedaan. Je hebt weer een mens laten lachen met je verhaal en foto's.
Top z'on muskieten net op je hoofd en nu maar hopen dat ze hier van zo schrikken dat ze de weg naar je hals niet meer kunnen vinden.
Kuzz en bedankt voor het spel eerlijk te spelen;) -
20 November 2013 - 13:21
Rutger:
Sjonge jonge, ben ik er voor mijn doen echt vroeg bij om het verhaal te lezen, kan ik nog niet als eerste een reactie plaasten. Nadat ik gelezen had (ik lees niet heel snel) stonden er alweer 3 reacties. Volgende keer mag je mij ook wel een tip geven hoor haha. Maar wederom een mooi verhaal Daan. Succes met de wijn en ik zeg proost.
ps. Geniet nog maar van het mooie weer, want hier staat de horrorwinter op beginnen. -
20 November 2013 - 15:15
Ceciel:
Jooow Daan!
Mooie foto's en weer een lachwekkend verhaal. Zag op mijn werk dat je een bericht geplaatst had, dus ben snel naar huis gereden en net gelezen. :) Altijd fijn thuiskomen. Zie dat je vrienden had kunnen worden met de Franse Oldies aangezien je een (nieuw) franstalig shirt aan hebt ;). Kings Canyon ziet er tof uit.
Geniet van de 12 graden, hier moest ik vanmorgen krabben (lees: auto aanzetten en weer naar binnenlopen om te wachten tot de ruiten ontdooit zijn). Nog maar 2x vroeg opstaan...
Veel plezier op je tours!!
xx Cis -
20 November 2013 - 15:22
Agnes:
Hallo Daniëlle
Gelukkig dat je nog steeds blond bent, het maakt dat je makkelijk " fouten " kunt maken.
Fijn je kent ons volkslied nog (19)
Hoe sterk is .... (22)
Is dit ook geschikt tegen bijen? (28)
Je bent nooit te oud om een kleuterschool spelletje te doen (29)
Wie kon het verst spugen? (42)
Op de 40 graden was ik echt niet jaloers en op die 12 ook niet :)
Blijf genieten want voor je het weet staan we op Schiphol met handschoenen klaar!
Kus. -
20 November 2013 - 17:14
Monique, Alkmaar:
Hallo Daniëlle,
Ik was nog niet eens aan het lezen van het vorige verhaal toegekomen toen ik zag dat er alweer een nieuw reisverslag binnen kwam. Dus met een een groot glas thee er eens goed voor gaan zitten. De belevenissen op het water op de zeilschepen vond ik geweldig om te lezen, evenals de bijbehorende foto's en de dieren die voorbij kwamen.
Maar deze 10 daagse reis in het binnenland is ook weer super hoor, helemaal te gek!
Hier de winterbanden onder de auto laten zetten en afgelopen nacht de eerste nachtvorst, ook lange broeken weer dus (en handschoenen, sjaal en muts). Sinterklaas is ook weer in het land, er zal wel een chocolade letter voor je overblijven, voor als je weer terug bent.
Veel plezier bij de volgende etappe! -
20 November 2013 - 19:00
Elly:
Hallo Daniëlle,
Je verhaal weer met veel plezier gelezen, je kunt wel gaan solliciteren bij de fotograaf met die prachtige foto's, erg bijzonder met die spin ervoor.
Maar goed dat de oudjes voor zich zelf op kwamen, en onbewust dus ook voor de jeugd, kan me voorstellen dat je hun dankbaar was.
Je beschikt dus nog steeds over een top conditie dat je zonder problemen de "trap van de hartaanvallen" hebt doorstaan.
Op naar je volgende ervaringen met je stralende lach.
Groetjes Elly -
20 November 2013 - 21:43
Tim:
Hoiii,
Knap hoor om zo'n hechte band te krijgen in 10 dagen.
Dat gaat mij echt niet lukken.
Van 40 naar 12 graden is vast en zeker de voorbereiding wanneer je hier weer aankomt. Brrrr.
Veel plezier.
Groetjes Tim -
21 November 2013 - 01:09
Fien:
HA DNLLE
how wonderful life can be!
en zon hecht reisclubje en dan ook nog een heuse toiletvriend...........
aan sociale contacten geen gebrek!
en dan ook nog al die wisselende natuurgebieden.....
dat wordt weer een enorm fotoboek straks
die mag je dan lekker op de bank eens laten zien met de brandende kachel als achtergrond
mmmm lekker kneuterig!
doeoeieoeeieieoi
Fien
-
21 November 2013 - 07:27
Marloes:
Even een snelle reactie: LEUK! VET! GAAF! En wat een moooooie foto's. Schone wc ook moet ik zeggen ;) Haha!
Xxx Marloes -
21 November 2013 - 08:03
Tetske:
Weer een heerlijk verhaal. Wat maak je toch ongelofelijk veel mee in een korte tijd. Veel plezier met de wijn proeverij! Niet alles in een keer achterover gooien! -
21 November 2013 - 09:52
Erna:
Weer een geweldig portie prachtig!!! -
21 November 2013 - 20:00
Elise B.:
Super leuk verhaal weer en uiteraard ook weer mooie foto's! Hoe kan het ook anders ;)
Fijne tijd nog en... proost! ;)
xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
