Kangoeroes, wijn, kerken en kerstsferen!

Hallo allemaal!

Na de drukte van de afgelopen maanden, heb ik het de afgelopen twee weken wat rustig aan gedaan. Nouja, rustig…. Ik ben naar Kangaroo Island geweest, heb wijntjes lopen tanken tijdens een wijntour, ben weer in het vliegtuig gestapt, heb twee steden bekeken en ben op ontdekkingstour gegaan in de grote botanische tuinen van Perth. Daarnaast heb ik de Kerstman ontmoet, virtueel mijn schoen gezet voor Sinterklaas en een vlucht naar Singapore geboekt.

Laat ik maar bij het begin beginnen…
Toen ik de eerste ochtend in Adelaide uit het raam keek, leek het een prachtige dag. Het zonnetje scheen en de lucht was blauw, dus besloot ik een korte broek aan te doen. Ik was natuurlijk niet anders gewend na de afgelopen maanden. Ik was nog geen vijf meter buiten en resoluut keerde ik me om. KOUD! Dus toch maar weer een lange broek aangetrokken, want de overgang van 40°C naar 12°C gaat je niet in de koude kleren zitten ;-).

Omdat de bijnaam van Adelaide ‘the City of Churches’ is, ben ik door de stad gaan wandelen op zoek naar kerken. Zoeken bleek niet nodig, want op bijna elke hoek van de straat staat een kerk. Het is alsof je in een Waar is Wally boek staat, met 100 Wally’s op elke pagina. Appeltje eitje dus! Niet alleen de kerken zijn architectonisch mooi, maar ook heel veel andere gebouwen zien er echt prachtig uit. De winkelstraat was helemaal in kerstsfeer en de stad is aan alle kanten omringd door een park met daarachter bergen. Rondlopen in Adelaide is daardoor zeker geen straf! Ook heb ik de bekende koperen biggen gezien. Dit was praktisch het enige dat ik wist over Adelaide voordat ik er naar toe vloog, dus toen ik deze zag moest er natuurlijk een foto worden gemaakt :-).

Direct achter de bergen van Adelaide ligt de Barossa Valley. Dit is het belangrijkste wijngebied van Australië en zorgt voor 70% van alle exportwijnen! Om deze wijnregio te bekijken ben ik op een wijntour gegaan. Nare bijkomstigheid was we bij vier bekende wijnboerderijen wijn moesten proeven. Hè… vervelend zeg! ;-)
In een bus vol welgestelde 50+ers (die werden opgepikt bij onder andere het Hilton en het Mercure hotel – het verschil moet er zijn) reden we naar de eerste stop: de whispering wall. Deze muur is eigenlijk een soort dam, is 125 meter lang en brengt het geluid van de ene naar de andere kant kraakhelder over. Super grappig, want onze gids vertelde informatie over de dam vanaf de andere kant!

Na de ‘magie’ van de muur te hebben gezien – of beter gezegd te hebben gehoord – was het tijd om de kurken te ontpoppen. Terwijl we naar de eerste wijnproeverij reden, heb ik mijn ogen uitgekeken. De Adelaide Hills zijn namelijk prachtig! Rijen vol druiven, rozenstruiken en andere mooie dingen maakten de rit bijna net zo leuk als de proeverijen. Omdat de meeste wijnboerderijen al generaties in de familie zitten, zijn de landgoederen oud. En dan bedoel ik niet oud in de lelijke zin van het woord, maar oud als in antiek, geleefd en sfeervol. De binnenplaatsen waren bedekt door wijnbladeren en de grote rozenstruiken waren vol in bloei. Het waren echt van die plekken waar je ’s avonds de zonsondergang kijkt met… een goed glas wijn in de hand.
Na 27 wijnen te hebben geproefd, kan ik zeggen dat mijn smaakpupillen rode wijn (nog) niet waarderen. Zelfs de duurste rode wijn ($150 voor 750 ml) was niet voor mij weggelegd. Heb ik dan toch geen dure smaak?!

De dag erna ging de wekker vroeg. Katerloos stond ik op om me klaar te maken voor de tweedaagse tour naar Kangaroo Island. De gids (Marco) kwam oorspronkelijk uit Duitsland en zijn Duitse accent was duidelijk te horen. Op zich niet erg (al is het Duitse accent de vervelendste om te horen), maar hij probeerde zijn afkomst te verbloemen door er een posh Engels accent overheen te gooien. That clearly didn’t work out. Hoewel het super grappig was om hem te horen praten, was het moeilijk om te luisteren naar wat hij allemaal vertelde. In mijn hoofd was ik meer bezig met ‘niet lachen… niet lachen… proest… niet lachen’. Gelukkig hadden de andere reizigers hetzelfde ‘probleem’, dus was het ijs in de bus direct gebroken. De groep bestond uit drie Koreanen, een ouder Frans echtpaar en een Zwitserse moeder met haar twee dochters. De dochters (Sandra en Karin) waren van mijn leeftijd, dus tijdens de twee dagen op Kangaroo Island had ik er ineens een moeder en twee zussen bij. Wees gerust mama en Ceciel: ik houd nog steeds van jullie ;-)
Het weer op Kangaroo Island was heerlijk Hollands. Oftewel slecht. Veel regen en een koude wind zorgden ervoor dat het flink koukleunen was. Mijn zomerjas had ik al helemaal onderin de backpack opgeruimd, dus met een dun vestje en een sjaal heb ik mezelf twee dagen warm gehouden.
Om een goed beeld te krijgen van het eiland zijn we eerst naar Prospect Hill gegaan. Dit is het hoogste punt van Kangaroo Island, dus het uitzicht was super. Aan de ene kant had je de zee met het heldere water en draaide je je om, dan werd je verrast door veel groen en een groot meer.

Vervolgens reden we door naar de ‘hoofdstad’ Kingscote om proviand in te slaan. Er wonen slechts 4.250 mensen op Kangaroo Island, dus Kingscote bestaat welgeteld uit 1 straat. Omdat Koreanen bekend staan om hun goede kookvaardigheden, werden de hamburgers voor de lunch gebakken door onze chef Jay-Jay (of iets in die richting – er was slechts een kleine taalbarrière). Met een volle maag werd het volgende punt van het programma afgestreept: een begeleide tour over Seal Bay. We waren slechts een paar meter verwijderd van tientallen zeeleeuwen en hun kleintjes. De meeste vrouwtjes lagen lekker te zonnen, de mannetjes waren aan het vechten en enkele baby’s waren al schreeuwend op zoek naar hun moeder. Vooral dat laatste was echt té schattig!
Net voor de volgende bui zaten we weer in de bus om naar de Little Sahara te rijden. Zoals jullie misschien wel is opgevallen, zijn de namen van plaatsen in Australië erg makkelijk. Een eiland met veel kangoeroes? Laten we het Kangaroo Island noemen. Een strand met veel zeeleeuwen? Moeilijk moeilijk: seal bay. Een grote zandvlakte die lijkt op de Sahara maar een stuk kleiner is? Heel origineel: Little Sahara. Echt spannend is het niet, maar je weet in ieder geval wel altijd waar je aan toe bent, haha.

In de Little Sahara hebben we gesandboard. Doordat het zand nat was ging het sandboarden niet echt goed, maar met een slee van de berg af ging als een speer! Zelfs het ouder echtpaar kon er geen genoeg van krijgen!
De volgende activiteit zou volgens het programma kajakken op de Harriet River zijn. De weergoden besloten echter regen te sturen, dus ‘helaas’ ging het kajakken niet door. Daarom zijn we een stukje verder gereden om een koala-walk te doen. Omdat het een wandeling door de vrije natuur was, was er geen garantie dat we daadwerkelijk koala’s zouden zien. Gelukkig voor ons was er eentje zo lief om laag in de bomen te gaan zitten, zodat we als echte paparazzo foto’s van hem konden maken. Het slechte weer had trouwens wel een voordeel, want hierdoor waren de kangoeroes en wallaby’s de hele dag actief. Tijdens de wandeling (en de busritten) hebben we daardoor ook tal van deze springende beesten gezien! Als kers op de taart zagen we ook een Australische mierenegel, beter bekend als de Edchidna. Dit was de eerste keer dat ik dit diertje zag, dus helemaal leuk!

De volgende ochtend werden we gewerkt door de regen die op het dak kletterde. Toen het na het ontbijt nog steeds niet droog was, besloot Marco het regenprogramma in te zetten. Drie hoeraatjes, want dit betekende dat we helemaal niet meer gingen kajakken en in plaats daarvan naar de grotten gingen! Eerst bezochten we de Remarkable Rocks (weer z’n originele naam ;-)). Dit is een grote rots, met daarop verschillende gek gevormde andere stenen. Er was ook een holle steen met een soort hartvorm als ingang. Meteen besloten Sandra, Karin en Claudia hier in te gaan zitten om een foto te maken voor de mannen thuis. Op zich geen probleem, maar de ruimte in de rots was beperkt en Sandra is een goedgevormde vrouw. Het was werkelijk waar pis-in-je-broek-hilarisch om hen in de rots te zien klimmen, her te schikken, nog iets knusser tegen elkaar aan te persen, nu het andere been nog en ja hoor! Ze zaten erin! Ook het eruit klimmen was natuurlijk zeer vermakelijk om naar te kijken ;-).

Na deze bijzondere rotsformatie zijn we weer in de bus gestapt om naar de Admirals Arch te rijden. Hier staat niet alleen de vuurtoren van het eiland, maar er is ook een natuurlijke brug met veel stalactieten. Onder deze brug lagen een aantal zeehonden te chillen, wat voor een perfect plaatje zorgde!
De wind was intussen flink toegenomen, dus na een frisse neus te hebben gehaald was het tijd voor de grotten. De Kelly Hill Caves waren (voornamelijk door de belichting) erg mooi! Zowel stalactieten als stalagmieten en ook nog andere vreemd gevormde pegels waren allemaal present!
Voor de mensen die zich nu afvragen waar de naam van de grotten vandaan komt, even een kort stukje geschiedenis: de grotten zijn per toeval ontdekt door een ruiter. Hij zakte samen met zijn paard door de grond van een heuvel en belandde daardoor in een grot. Het paard (dat Kelly heette) heeft de val helaas niet overleefd. Als eerbetoon aan haar en het feit dat de grot onder een berg ligt, zijn de grotten de Kelly Hill Caves genoemd.

Voordat we terug reden naar de veerboot in het plaatsje Penneshaw, hebben we een bezoekje gebracht aan een eucalyptusboerderij. Hier hadden we niet veel tijd (wat op zich niet zo erg was), want om half vijf zou de boot richting het vaste land vertrekken. Keurig op tijd arriveerden we bij de haven, waarna we te horen kregen dat onze boot niet ging! Hierdoor moesten we drie uur wachten op de volgende boot. Ach, nu kunnen we in ieder geval zeggen dat we iedere minuut uit Kangaroo Island hebben gehaald die erin zat ;-)

De laatste dag in Adelaide ben ik naar het strand in Glenelg gegaan. Omdat het zondag was, was het gezellig druk op de boulevard dus heb ik een terrasje gepakt en ben onder het genot van een kop warme chocolademelk (dankjewel Ceciel) mensen gaan kijken. Altijd leuk :-)!
Na mijn backpack weer te hebben gepakt, heb ik de volgende ochtend de bus weer richting het vliegveld genomen en – panisch als altijd – was ik natuurlijk veel te vroeg. Daarom mezelf maar vermaakt door alle winkeltjes van het vliegveld af te struinen.

De vlucht naar Perth ging snel voorbij en voor ik het wist was ik 2,5 uur terug in de tijd én 10 graden in de plus gegaan. Eenmaal in het centrum van Perth begon de zoektocht naar mijn hostel. Ik wist dat deze aan Hay Street lag en aangezien dat dit de belangrijkste winkelstraat van Perth is, leek het vinden van het hostel me niet zo moeilijk. Moeilijk was het ook niet, maar zwaar was het wel. Hay Street is namelijk lang - Chinese muur lang! Na een half uur lopen met mijn 17,5 kilo wegende backpack begon ik aan mezelf te twijfelen. Had ik de straat wel goed onthouden? Was het wishfull thinking om zo dicht bij het winkelcentrum te slapen? En toen zag ik ineens een met graffiti bespoten bord waar ‘Wombat Backpackers’ op stond. Oooh…. Mijn….. God….. Als een hostel niet eens het geld heeft voor een goed buitenbord, hoe zal de binnenkant er dan wel niet uit zien? Ik kan jullie vertellen: niet best.
Daarom de backpack in de tienpersoonskamer (zonder raam en airco) neergezet en snel weer richting het centrum gelopen ;-). Dit is overigens iets wat ik de dagen erna vaker gedaan heb, want het centrum van Perth is erg gezellig. Er staat een mooie grote kerstboom, er is veel kerstdecoratie en er zijn veel goede (betaalbare) winkels. Omdat het natuurlijk niet sneeuwt in het warme Perth, had de gemeente zelfs een sneeuwbol op het plein gezet. Hier konden kinderen in kruipen om de witte sneeuwvlokken in de lucht (en in de broek van hun broertjes en zusjes) te gooien. Dit werd aangevuld met een Kerstman die een zomerse outfit aan had, dus de kerstsfeer zat er helemaal in.
Ook ben ik een dag naar Fremantle gegaan. Dit is een klein dorpje een half uur buiten Perth dat aan de zee ligt. Het was een leuke dagtrip want Fremantle is erg mooi! Wederom veel mooie gebouwen en mede door het zonnetje hing er een hele fijne sfeer. Helaas bleek het strand niet zo mooi, dus ben ik de terugweg in Cottlesloe gestopt. Naar horen zeggen is dit het mooiste strand in de buurt van Perth, dus dat wilde ik natuurlijk met eigen ogen zien. Terwijl ik naar het strand liep, raakte ik in gesprek met Amy. Ze was een maand geleden van Melbourne naar Fremantle verhuisd en…. ze bleek Nederlands. Oké, dat is niet helemaal – haar ouders zijn Nederlands waardoor ze een dubbele nationaliteit heeft. Het enige Nederlandse woord dat ze kan is ‘oma’, want haar grootmoeder wil absoluut niet met ‘grandma’ aangesproken worden. Maar dat terzijde ;-). Samen hebben we op het strand gezeten en een tijdje gekletst. Dit vind ik één van de leukste dingen van reizen: het (zomaar) ontmoeten van mensen met wie het klikt!
Een paar dagen later besloot ik weer naar Fremantle te gaan, want van meerdere mensen in mijn hostel kreeg ik te horen dat er in het weekend een mooie markt is. Vol verwachting liep ik richting de E-Shad Markets en binnen een half uur stond ik weer buiten. Het viel dus een beetje tegen ;-)

Gisteren heb ik de slippers verruild voor mijn knaloranje hardloopschoenen, om naar Kings Park te lopen. De mensen in mijn hostel verklaarden me voor gek dat ik daar lopend naar toe ging en niet de gratis bus nam. Ik lachte het weg, want het park ligt maar 1,5 km buiten de stad maar… pfoei! Heb de wandeling uphill toch een beetje onderstat! Goed voor de conditie laten we maar zeggen.
Het uitzicht op de stad was de wandeling echter meer dan waard en ook de botanische tuinen in Kings Park zijn prachtig. Omdat het weekend was, was het park gevuld met families en vriendengroepen die lekker aan het picknicken waren. Een mooie Australische traditie: zodra de zon schijnt gaan ze met z’n allen naar het park!

Misschien vragen jullie je af waarom deze waarbenjij twee dagen eerder is dan jullie gewend zijn. Het antwoord is simpel: morgen vertrek ik voor 7 dagen richting Exmouth en daarna voor 3 dagen richting Albany! Ik ga de westkust boven en onder Perth dus ook ontdekken voordat ik de 15e op het vliegtuig naar Singapore stap! So much to do, so little time ;-).

Voor de thuisblijvers die benieuwd zijn naar de foto’s; ik heb er weer een paar geüpload!
http://www.mijnalbum.nl/Album=N7WSTJJQ#YZUZ7MTT

Succes met de kou, want volgens Google wordt het de komende dagen niet warmer dan 9°C. Mwoehahaha :-)!

Tot de volgende keer!
Liefs van mij