Oost, West(kust) – Thuis Best!

G’day mates,
Het trieste moment is aangebroken… Ik heb het prachtige land Australië verlaten. De afgelopen vier maanden zijn als een straaljager voorbij gevlogen en eigenlijk wil(de) ik nog niet weg. Vanaf het eerste moment heb ik me hier thuis gevoeld, ik heb fantastische mensen ontmoet en natuurlijk ook ontzettend gave dingen meegemaakt. Een vaarwel is dan ook niet aan zijn orde, het is een tot ziens!

De laatste twee weken in Australië heb ik de westkust verkend. Zowel het gebied boven als onder Perth heb ik als een detective onder de loep genomen. De eerste trip was een zevendaagse tour naar Exmouth. Ik stapte vol goede moed de (toen nog) lege bus in. Na een paar minuten rijden, bereikten Jason (de tourguide) en ik de volgende oppikplaats. We draaiden de hoek om en tegelijkertijd zeiden we ‘Oh…. Nooo!’. Want wat stond er op ons te wachten? Een groep van vier Franse oudjes! Haha, ze blijven me achtervolgen ;-) Gelukkig bleken deze oudjes erg jong van geest, dus waren ze een leuke aanvulling op de groep.

De afstanden tussen bezienswaardigheden liggen aan de westkust heel ver uit elkaar. De eerste stop was dan ook een paar uur verwijderd van Perth, namelijk de Pinnacles. Een landschap met duizenden kalkstenen pilaren bereikte ons zicht toen we uit de bus stapte. De camera’s bleven de eerste minuten echter in de tas, want iedereen moest eerst op adem komen. De armen werden gespreid om de zwoksels te koelen en wijdbeens werd er naar de schaduw gelopen. De airco in de bus was namelijk stuk en 14 mensen in een klein busje, gecombineerd met temperaturen tussen de 35 en 40 graden – tja… dan ben je na 3 uur wel toe aan frisse lucht.

De Pinnacles waren erg mooi om te zien. Sommige pilaren waren klein, andere waren wel 5 meter hoog. Omdat het landschap verder helemaal vlak is, is deze speling van verschillende hoogtes een prachtig gezicht! Nadat iedereen afgekoeld en ‘fris en fruitig’ was, stapten we de bus weer in. Om de doorbloeding in de benen na een paar uur zitten weer op gang te krijgen, stopten we bij de ‘leaning trees’. Dit zijn bomen die horizontaal groeien, want door de constante wind die er waait, krijgen ze geen mogelijkheid om de lucht in de gaan.
Onderweg naar de volgende stop vroeg ik aan Jason wat daar te zien was. Door de wind die door de open ramen blies en de harde muziek die uit de boxen kwam, verstond ik ‘pig legs’. Oke? Waarom gaan we naar varkenspoten kijken? Ik vond het al vreemd, maar in Australië zijn er wel meer dingen die bij mij voor vraagtekens zorgen. Eenmaal op de plaats van bestemming keek ik om me heen, op zoek naar de varkenspoten. Toen zag ik ineens een roze meer en meteen viel het kwartje. We waren bij de ‘Pink Lakes’ en niet bij de ‘Pig Legs’, haha! Het meer was trouwens écht roze, super grappig! Er zit een natuurlijke bacterie in het water die voor de roze gloed zorgt.
Om de eerste dag in stijl af te sluiten, hebben we de zonsondergang bij Pott Alley gekeken. Dit is een cliff met daaronder een strand. De (koude) wind was intussen toegenomen, dus de benen werden op het strand goed gezandstraald. Een gratis scrub is natuurlijk nooit verkeerd, maar dit was wel erg hardhandig ;-).

Na een goede nachtrust op een paardenboerderij, was het tijd voor een wandeling door de Murchison Gorge. Het was een mooie hike die uitkwam bij de natures window. Dit is een soort raam in een rots, met een uitzicht die de waarde van je huis met tienduizenden euro’s verhoogt. Dat geld heb ik na 4 maanden overpriced Australië natuurlijk niet (oké… daarvoor had ik het ook niet), dus als compensatie heb ik flink veel foto’s gemaakt ;-).
Om het zweet van ons af te spoelen, zijn we vervolgens naar Shell Beach gegaan. Zoals de naam het al verklapt: een schelpenstrand. Niet echt fijn om op te lopen, dus zijn we daarna naar het strand van Monkey Mia gereden. En… surprise surpise!! Monkey Mia heeft geen apen, maar dolfijnen!

Na een gezellige avond vol spelletjes, was het de volgende ochtend tijd om de dolfijnen van dichtbij te bekijken. Rond 08.00 uur komen de dolfijnen namelijk naar de kust gezwommen om hun dagelijkse portie vis op te halen. Een grote groep toeristen stond ruim op tijd langs de kust te wachten op het hooggeëerde bezoek. Toen om 09.00 uur de dolfijnen er nog steeds niet waren, gaven veel mensen de moed op. Als de ‘wilde’ dolfijnen geen zin hebben, dan komen ze namelijk niet. Toen ook wij na nog een kwartier wachten weg wilden gaan, besloot één dolfijn naar de kust te zwemmen. Zoals het spreekwoord luidt: als er één dolfijn over de dam is, dan volgen er meer. Het werd toen tóch nog een dol fijne dag :-)!

In de groep zaten 3 andere Nederlanders (Ernst, Manuela en Marlieke). Ernst was pas een paar dagen in Australië en had als verrassing voor Manuela pepernoten meegenomen. Op 5 december hebben we daardoor van de Hollandse traditie kunnen genieten! Lekkerrrr!
De rest van de dag was het voornamelijk kilometers maken, zodat we op tijd in Coral Bay zouden zijn. ’s Avonds was er daardoor tijd voor ontspanning en hebben de dames een potje getafeltennist, terwijl de mannen zich over de hamburgers ontfermden. Een goede rolverdeling lijkt me.

Na het eten ben ik op tijd onder de wol gekropen, want ik moest me mentaal voorbereiden op de volgende dag. Onder groepsdruk had ik namelijk wéér een snorkeltour geboekt. Dat die mentale voorbereiding nodig was, bleek al snel. Tijdens het uurtje ‘vrij snorkelen’ was ik slechts een armlengte verwijderd van een schilpad. Helemaal enthousiast vertelde ik dit aan de rest van de groep, waarop Marlieke vroeg: “Heb je de haai ook gezien?” Eum… SLIK!! Een haai? Binnen een straal van 30 meter van mij? Gelukkig zat ik al veilig op de boot toen me dit ter oren kwam, dus de Australisch ‘no worries’ aangenomen, en me zonder problemen voorbereid op de tweede snorkelbeurt: de manta rays. Dit zijn 2,5 meter grote roggen die geen vlieg kwaad doen (alleen plankton is het haasje). De eerste pijlstaartrog had haast, dus was het flink aanpoten om deze bij te houden. Gelukkig had de tweede rog de mentaliteit van de Australiërs, waardoor we op ons dooie gemak het enorme beest konden bewonderen. Het was echt super gaaf om te doen en manta rays zijn ongelooflijk groot. Voor mij was de tour toen al helemaal geslaagd en de laatste stop (een schildpadden broedplaats) moest nog komen!

Terwijl we richting de schilpadden vaarden, gooide de kapitein ineens het roer om. Wat bleek: een vliegtuig had whale sharks gespot. Dit is ontzettend bijzonder, want het seizoen voor deze 5 meter lange haaien was al een paar maanden afgelopen. De crew was ontzettend enthousiast, evenals de groep. Oftewel: iedereen was enthousiast, behalve ik.
Tijdens mijn reis aan de oostkust is me meerdere malen gevraagd of ik aan de westkust met de haaien ging zwemmen. Mijn antwoord was (heel verrassend) altijd: absoluuuut niet!
Dit was echter een kans die ik niet kon laten schieten, dus heb ik mijn flippers weer aangetrokken en ben ik met een bonkend hart de zee in gesprongen. Vond ik de roggen al groot, de haai was de rog in het kwadraat en… het was een háái. Oke, een haai zonder tanden – maar een haai is potverdorie toch echt een haai! Eenmaal in het water viel de angst direct van me af en ben ik zelfs een tweede keer het water in gesprongen! Wat een prachtig beest! De whale shark is de grootste vis ter wereld, dus als een soort celebrity zwom hij, omringd door tientallen kleinere vissen, door de zee. Werkelijk waar fan-tas-tisch om gezien te hebben!

Tijdens de terugvaart naar de kust genoot ik van de overwinning op mezelf, toe ik ineens iets in het water zag. Ik vroeg aan de kapitein wat het was, waarop hij aangaf dat het een dolfijn was. Niet overtuigd van zijn antwoord keek ik nog een keer en vroeg ik of het geen zeekoe was. Hij begreep me niet, want tja… zeekoe (seecow ;-)) was niet een woord dat in mijn Engelse vocabulaire zat. Gelukkig was er een Duitse gids aan boord die wel begreep wat ik bedoelde en hij gaf me het juiste woord (voor de geïnteresseerden: een zeekoe is een dugong). Volgens de kapitein kon het geen zeekoe zijn, want ook het seizoen van de zeekoeien was al sinds juni afgelopen. Na één minuut kwam hij op zijn antwoord terug, want het bleek inderdaad een zeekoe te zijn! Direct riep hij de crew erbij, die wederom helemaal in hun nopjes waren. We hebben dus twee keer ontzettend veel geluk gehad!

Na de ervaringen in de zee, was het tijd om de magen te vullen. De ene helft van de groep ging snel onder de douche, terwijl ik samen met de Fransen het avondeten maakte. Zij waren niet mee geweest op de snorkeltour en hadden (volgens mij) overdag al flink van de wijn lopen snoepen. Vooral Edgard was in een melige bui, waardoor het eten koken lachen, gieren en brullen was. De grote taalbarrière en het bijkomende handen- en voetenwerk zorgden voor hilarische momenten.
Toen Jason na het eten opperde om naar een kroeg te gaan, waren Marlieke, Jess en Katherine daar wel voor te porren. Er moest immers gedronken worden op het feit dat we met haaien gezwommen hadden en daar hadden ze een punt. Ongedoucht, make-uploos, op slippers en met een haarcoupe die onder de categorie extreme beachlook valt, besloot ik met ze mee te gaan. In Exmouth kan het allemaal! Ik viel niet eens uit de toon bij de rest van de kroegbezoekers, haha!

Na de nachtelijke avonturen was het tijd voor een relaxdag. We zijn naar 2 prachtige stranden gegaan, met de typische helderblauwe waterkleur waar de westkust om bekend staat. Bij het eerste strand werden de snorkelspullen er bij gepakt en werden de voeten in de flippers gehesen. Hoewel het koraal wederom mooi was, hebben we helaas niets ‘bijzonders’ gezien. Na vier maanden Australië raak je toch een beetje verwend en zijn zebravissen, zeesterren en clownvissen het stadium van enthousiasme gepasseerd. Het blijft natuurlijk leuk, maar het is niet meer ‘whoohoo’-leuk.

De volgende dag stond voornamelijk in het teken van kilometers maken. Om deze lange lange lánge rit leuker te maken, besloten Jason en ik een zwaaispel te doen. Na een geweldige start had ik de overwinning al bijna in de pocket, totdat mijn laatste beurt uit een lange rits truckers bestond. Deze truckers zwaaiden geen van allen terug en tot mijn grote spijt heb ik uiteindelijk zwaar verloren. Hierdoor moest ik de woorden die ik na mijn fantastische start op het raam geschreven had, omdraaien en stond er met koeienletters Jason: awesome, Daniëlle: loser. Dit tot groot genoegen van Jason natuurlijk ;-).

Ook de dag erna moesten er weer veel kilometers worden gemaakt om in Perth te arriveren. De dag begon met een bezoek aan een opvangplaats voor gewonde Australische dieren. Een kleine Joey (een baby kangoeroe) met een gebroken poot stal hier mijn hart en ik weet zeker dat de meerderheid van jullie ook verliefd wordt nadat jullie de foto’s bekeken hebben. Hij was écht té schattig voor woorden! Ook heb ik in het opvanghuis een Emoe gevoerd. Omdat een Emoe een hersencapaciteit van een pinda heeft, was ik hier niet heel enthousiast over. De kans dat hij in mijn hand zou bijten, was mijns inziens namelijk erg groot. Toen Jason de vernedering van het zwaaispel in de groep gooide, kon ik niet anders dan mijn hand vol zaadjes voor de snavel van de Emoe te houden. Doelgericht pikte hij alle zaadjes één voor één uit mijn hand! Cool :-)!

Eenmaal terug in het hostel in Perth, werd ik warm onthaald door de hostelgenoten: “Dutchie, you’re back!”, “How was Exmouth”, “Dani, show us the photo’s”. Ondanks dat het hostel crap is, is het toch een soort van thuiskomen :-).

Na deze zevendaagse tour had ik een welverdiende rustdag, voordat ik op de driedaagse tour naar Albany ging. Deze tour begon met de Granite Skywalk. Dit is een hike door een bosgebied, die uitkomt bij een plateau dat boven de afgrond hangt. Voor Richard (de meest posh-sprekende homo die ik ooit ontmoet heb) was dit een zware beproeving, want zijn hoogtevrees vond het rooster als ondergrond niet zo fijn. Zijn ‘vrouwelijke’ geschreeuw en gejammer, maakten dit voor de rest van de groep natuurlijk extra leuk.
Na weer veilig op het vaste land te staan, zijn we de bus ingestapt om naar de Gap en de Natural Bridge te rijden. Hoewel we niet over de stenen ‘brug’ mochten lopen, was het plaatje prachtig. De westkust voelt heel ‘puur’ aan en het is – in vergelijking met de oostkust – helemaal niet toeristisch. Mijn happy triggerfinger was dus helemaal in zijn element en schoot er flink op los ;-).

Ook de volgende dag bestond uit vele picture perfects. Na een korte stop bij een satellietpaal met een mooi uitzicht over de stad Albany, zijn we naar de Elephant Rocks gereden. Een prachtig strand met veel rotsen, maar met nog meer vliegen. Australische vliegen zijn anders dan de Nederlandse vliegen. Waar de Nederlandse vlieg op zoek is naar eten, leeft de Aussie-vlieg van vocht. Het is dan ook hun missie om in je oren, ogen, neus en mond te vliegen en op de rest van je lichaam het zweet op te drinken. Mijn lichaam is dus een lopend buffet mét open bar, waardoor honderden vliegen me achtervolgden. Zwaar irritant!
Gelukkig waren de twee volgende stops, stops op grote hoogte en hierdoor vliegvrij. Eerst gingen we naar de Valley of the Giants, om hier de bekende ‘tree top walk’ te doen. Dit is een soort ijzeren voetgangerspad, die 40 meter boven de grond hangt. Hierdoor loop je letterlijk tussen de toppen van de bomen.
Na deze hoogte te hebben ervaren, was ik erg enthousiast over de volgende stop: de Gloucester Tree. Deze 60 meter hoge boom werd vroeger gebruikt als uitkijkpost om bosbranden mee te spotten. Het is dus niet ontworpen voor toeristen en dat was te zien. Via een trap die bestond uit ijzeren staven die in de boom gehamerd waren, moest je (zonder veiligheidsgordel o.i.d.) naar boven klimmen. “De enige reden dat deze boom nog toegankelijk is voor het publiek, is omdat er tot nu toe nog niemand naar beneden gevallen is. En dat… dat is een kwestie van tijd”, aldus onze gids. Dit schrok de mannen uit de groep af, waardoor uiteindelijk alleen Kate, Xingen en ik naar de top klauterden. Hoewel het uitzicht een beetje tegenviel, was de klim erg leuk om te doen.

De volgende ochtend begon met Hollands Glorie, door een bezoek aan Cape Leeuwin. Hier hebben we een tour gemaakt naar de top van de vuurtoren. Na deze hoogte, was het tijd om ondergronds te gaan en de Mammoth Cave te bezoeken. Mede door de belichting en de audiotour die uitleg gaf over het ontstaan van de grot, was het erg leuk om er rond te lopen.
Vervolgens hebben we de omgeving van Margaret River ontdekt. Na een korte fotostop op het strand (waar een surfwedstrijd aan de gang was), reden we naar de Margaret River Chocolate Factory. Een betere benaming: chocolate heaven ;-). De chocola was natuurlijk veel te duur om te kopen, maar bij de ingang kon je de chocola gratis (en onbeperkt) proeven. Dat hoef je mij geen twee keer te zeggen… ;-)
Na de chocola was het tijd voor een wijnproeverij, dus werden de chocolaatjes weggespoeld met verschillende glazen wijn. Dit maakte de lange terugrit een stuk dragelijker, want na een ‘strech-your-legs-stop’ bij de Busselton Jetty (met een lengte van 1,5e kilmeter de langste pier van het Westelijk Halfrond) moesten we 3,5 uur in de bus zitten om de skyline van Perth weer te kunnen zien.

De laatste volledige dag in Australië heb ik (goed) besteed door lekker te gaan winkelen. Dat ik daarmee iets te enthousiast ben geweest, bleek toen ik mijn backpack weer in moest pakken. Alle souvenirs namen namelijk zoveel ruimte in beslag, dat ik de helft van mijn kleding achter heb moeten laten. Waarschijnlijk tot grote vreugd van mijn vriendinnen: ik heb ook afscheid genomen van mijn stippeltjes shirt ;-) haha.
Het heeft me 3 uur gekost, maar uiteindelijk paste het wel! Toen ik vanmiddag op het vliegveld aankwam, was het inchecken toch even spannend. Tiger Air is namelijk érg strikt met betrekking tot het gewicht van de bagage, waardoor mijn backpack niet meer dan 20 kilo mocht wegen en mijn handbagage een limiet van 7 kilo had. Van deze toegestane kilo’s heb ik optimaal gebruik gemaakt, want mijn backpack weegt 19,7 kilo en mijn handbagage precies 7! Perfecto ;-)!

De komende dagen ga ik Singapore en Kuala Lumpur ontdekken. Dit is mijn eerste ‘reis’ in Azië, dus ik ben érg benieuwd. Het point-it boekje zin in ieder geval in mijn handtas, dus ik ben er klaar voor! Leuk detail: ik heb nu alle werelddelen bezocht! Jippie!

Voor wie benieuwd is naar de foto’s van de laatste dagen in Australië, op http://www.mijnalbum.nl/Album=TRIPUH3R staan er weer een paar paraat. Ook de schattige baby kangoeroe staat er natuurlijk tussen ;-).

Een warme knuffel uit Singapore!