Een fantastisch 'toetje'

Hai allemaal!

De tranentrekkende All You Need Is Love kerstspecial is alweer geweest en de eerste kerstkransjes zitten alweer in mijn maag. Oftewel: ik ben weer helemaal geaard in Nederland! Tijd voor een update over de laatste week van mijn reis, zodat de mensen die niets te doen hebben de feestdagen in ieder geval goed doorkomen ;-)!

Na 5 weken backpacken door Zuid-Amerika en 4 maanden reizen door Australië, was het tijd voor een weekje (welverdiende) vakantie! Met de knieën in de nek vloog ik met een goedkope luchtvaartmaatschappij van Perth naar Singapore. Ik kwam hier ’s avonds laat aan en nam de shuttlebus naar mijn hostel. Deze shuttlebus bleek gratis te zijn, want omdat het openbaar vervoer na 23.00 uur niet meer rijdt, biedt de overheid deze optie gratis aan! Whoohooo!! Dat was zeeeer welkom na de prijzen in Australië! Een prima begin van het ‘Azië-avontuurtje’ dus!
De chauffeur van de bus wist echter niet precies waar mijn hostel lag, maar na een uur rondrijden (en dus ook een uur gratis sightseeing) had hij dan toch eindelijk de juiste straat gevonden. Met de zware backpack sjokte ik naar het hostel en direct werd ik naar mijn kamer geleid. Mijn kamergenoten sliepen natuurlijk al, dus de hoofdlamp werd weer uit de tas getrokken en – charmant als altijd – op mijn hoofd gezet. Even in de tas gerommeld en daarna snel het bed in gedoken om de volgende ochtend vol goede moed de stad te verkennen.

Gewapend met een plattegrond en een paraplu (het is immers regenseizoen) liep ik de volgende ochtend door de stad op zoek naar de Sri Mariamman tempel. Helemaal onder de indruk van alle nieuwe dingen, liep ik door markten vol gedroogde stukken fruit en god mag weten wat er nog meer voor gedroogd spul lag, richting Chinatown. De drukke weg die versierd was met stoffen paarden en gekrulde linten, verraadde dat ik na 2 uur lopen eindelijk in het juiste stadsdeel was. Overal hingen gekleurde lampionnen, de straattentjes werden druk bezocht, het gesmak van noedels etende mensen kwam uit iedere hoek en door mijn lengte kon ik over iedereen heenkijken. Compleet anders als Australië dus en ik keek mijn ogen uit!
Ik was zelfs zo onder de indruk, dat ik de tempel voorbijgelopen ben (oepsie). Gelukkig werd ik door een alleraardigste vrouw weer in de juiste richting gestuurd. Uiteindelijk was ik zelfs blij dat ik verkeerd gelopen ben, want terwijl ik (al zwetend) naar de tempel liep, kwam ik twee andere prachtige tempels tegen. In één van deze tempels was een ‘mis’ aan de gang die toegankelijk was voor het publiek. Omdat ik een (te) korte broek aan had, moest ik een wikkelrok om. Het is dat ik mijn roze hoofdlamp niet bij me had, maar anders had ik een serieus fashion statement kunnen maken ;-). Nee, zonder dollen – het was echt bijzonder om een Boeddhistisch gebed mee te maken! De monniken zaten in een u-vorm rond een groot beeld van een god en maakten muziek terwijl de bezoekers meezongen. Daarbij was de hele tempel van binnen prachtig gedecoreerd, wat het plaatje compleet maakte. Zoals ik al zei: heel bijzonder!

Vervolgens heb ik over een markt gestruind, waar rond vijf damtafels flink gestreden werd om de winst. Het getik van de damstenen, de spanning op de gezichten van de mannen die geld hadden ingezet en het gejuich als iemand gewonnen had; echt fantastisch!
Toen ik uiteindelijk de oudste hindoeïstische tempel van Singapore gevonden had, moest ik bij de poort de schoenen uitdoen. Op zich geen probleem, maar toen ik na een half uur mijn natte bezwete sokken en mijn vochtige schoenen weer aantrok (altijd fijn, zulke details ;-)) was het toch even iets minder leuk... Gelukkig was de tempel het meer dan waard en was ik blij dat ik voor 2 Singapore Dollar een fototicket gekocht had, waardoor mijn triggerfinger weer los kon gaan.

Na een glas van de meest vreemde verse sinaasappelsap OOIT te hebben gedronken, ben ik verder gelopen naar het Marina Bay Sands Complex. Dit is een bekend hotel met op de hoogste verdieping het infinity zwembad. Dit zwembad is alleen toegankelijk voor gasten en aangezien ik geen $365,- heb om daar een nacht te logeren, moest ik genoegen nemen met een sky-ticket dat me toegang gaf tot het platform naast het zwembad. Absoluut geen straf, want het uitzicht op de stad was fenomenaal. Ik vond het zelfs zo mooi, dat ik besloot te blijven wachten tot de zon onder was. Een super goed idee, maar één klein detail had ik over het hoofd gezien: zomerse dagen duren lang. Uiteindelijk heb ik daardoor 3 uur op het dak gestaan, gezeten en gelopen ;-). Ah well… Ik heb in ieder geval optimaal gebruik gemaakt van mijn ticket!
Terwijl ik foto’s aan het maken was van de stadse lichten, raakte ik gesprek met Nick (een Slowaakse man uit Perth). Hij had een super professionele camera bij zich, dus vroeg ik voor de gein of zijn foto’s mooi werden (dûhhhh). Hij liet een paar shots zien, die er natuurlijk fantastisch uitzagen. Vervolgens vroeg hij aan mij welke instellingen ik gebruikte voor het maken van de foto’s. Met het schaamrood op de kaken stotterde ik ‘eum… de automatische functie’, waarna hij resoluut mijn camera pakte en alle instellingen begon te wijzigen. Hij gebruikte hiervoor de M-knop, waarvan mij bij het kopen van de camera verteld is dat de M staat voor ‘mag-ik-niet-aankomen!!!’. Dit vertelde ik aan Nick, die me met een opgetrokken wenkbrauw aankeek alsof ik het verstand van een doppinda had. Zijn opmerking ‘wat een onzin’ bleek al snel waarheid, want potverdorie wat heb ik nu mooie foto’s! Thank you Nick! I love you :-), haha!

Intussen was het al 20.30 uur en was mijn maag zo hard aan het knorren dat ze het beneden konden horen. Daarom snel de begane grond weer opgezocht en op zoek gegaan naar een eettentje. Ik vond een drukke eetstraat vol met eettentjes (letterlijk eetTENTjes). Drukte betekent vaak twee dingen: het is er lekker en goedkoop. That’s the way I like it :-)! Goedkoop was het zeker en ook lekker valt binnen de omschrijving van mijn kipmenu. Yum Yum!

De tweede – en tevens laatste – dag in Singapore ben ik naar Sentosa gegaan. Dit is een eiland vol attractieparken. Van Underwater World tot Universal Studios, maar ook een prachtig strand en zeer exclusieve winkels zijn er vertegenwoordigd. Ik besloot van mijn hostel naar Sentosa te lopen, maar eenmaal op het onderste puntje van mijn plattegrond bleek dat ik nog een paar kilometer van het eiland verwijderd was. Daarom heb ik met een kans van 2 op 10, op de gok een bus gepakt. Gelukkig bleek mijn bus de juiste te zijn en kon ik al snel de oversteek maken naar het eiland! Eenmaal op Sentosa heb ik een paar uur rondgelopen, ben ik op de foto gegaan met mijn M&M-vrienden en heb ik alle gratis ‘attracties’ bezocht. Een prima afsluiting van mijn bliksembezoek aan Singapore, want de volgende dag heb ik de bus naar Kuala Lumpur gepakt (of Koala Lumpur zoals Edwin en Monique het noemen).

De busrit was mooi en… stressvol! Ik stond namelijk in de ellelange rij voor mijn exit-stempel van Singapore, toen ik op mijn busticket las dat de bus maximaal 20 minuten wacht bij de grensovergang. Ben je te laat, dan mag je de volgende bus van dezelfde maatschappij pakken. Een goede oplossing, maar mijn volledige hebben en houden (behalve mijn paspoort) lag nog in de bus! Ik zag al meteen dat de rij langer was dan 20 minuten werk, dus de onrust begon toe te slaan. De Mexicaan die bij me in de bus zat, stond naast me en ik deelde mijn zorgen. Gelukkig vertelde hij me dat deze 20 minuten regel alleen bij de ingang-grens van Maleisië wordt gehanteerd en dus niet bij de exit-grens van Singapore. Pfffieeeuwwww!!
Eenmaal bij de ingang van Maleisië moesten alle spullen uit de bus geladen worden. Met backpack en al moest iedereen door de scanpoortjes, maar binnen 20 minuten zat ik mét visum én al mijn spullen in de juiste bus.

Om de ervaren stress te verlichten, besloot ik de massagefunctie van de stoel aan te zetten. Stressvrij en met soepele spieren kwam ik hierdoor in Kuala Lumpur aan. Mijn hostel lag op loopafstand van het busstation, dus door de drukte van het stadsdeel Bukit Butang liep ik bepakt en bezakt door de mensenmassa. Toen ik mijn kamer binnenkwam, was het eerste wat me opviel de gratis handdoek die op mijn bed lag! Zwaar (echt ZWAAR) onder de indruk van deze luxe, raakte ik in gesprek met Heather uit Canada. Binnen 5 minuten besloten we samen een drankje te gaan drinken in de Skybar.
De Skybar was een hele ervaring. Sjiek de friemel, met een zwembad in het midden van de club en een adembenemend uitzicht op de verlichte Twin Towers. Oh… en de gratis cocktails niet te vergeten :-) (lang leve de ladiesnight)! Het was een zeer gezellige avond, haha!

Omdat Heather en ik allebei de Batu Caves wilden zien, zijn we hier de volgende dag samen heen gegaan. De Batu Caves bestaan uit een paar Hindoeïstische tempels en is vooral bekend door haar 45 meter hoge gouden beeld. Om de grotten te bekijken moet je 272 traptreden bewandelen, gevuld met wilde apen die op zoek zijn naar toeristen met pindas. Een leuke ervaring dus ;-)!

Omdat het klikte tussen Heather en mij, besloot ze een dag langer in Kuala Lumpur te blijven. Deze dag hebben we al wandelend door de stad doorgebracht. Correctie: ‘al zoekende’, want de plattegrond die we hadden sloeg helemaal nergens op! De man van de informatiekiosk had al wel aangegeven dat sommige dingen niet op schaal waren, maar er zit een duidelijk verschil tussen ‘niet op schaal’ en ‘niet op schaal’! Op weg naar de botanische tuinen, kwamen we langs het ‘I love KL’ bord en het informatiecentrum waar een maquette van de hele stad Kuala Lumpur is gebouwd. Ook zijn we bij de nationale Islamitische moskee geweest en stuitten we per toeval op een paar lokale (niet toeristische) markten. Toen we na 4 uur eindelijk de botanische tuinen gevonden hadden en een bezoek brachten aan de orchideeëntuin, begonnen de wolken steeds donkerder te worden. Nog voordat we de kans hadden om de tuinen te verlaten, viel het ineens met bakken uit de hemel. Ik heb nog nooit zo veel water in één keer uit de lucht zien vallen! Aangezien we op het hoogste punt van de stad stonden en er bliksem gepaard ging met de regen, besloten we ‘even’ te gaan schuilen. ‘Even’ werd steeds langer, totdat we uiteindelijk een uur onder een lekkende overkapping hebben gestaan. Toen waren we het zat en hebben we – zeer knus tegen elkaar aangekropen – met een kleine paraplu de regen getrotseerd. Onze schoenen waren doorweekt en bij iedere stap die we zetten sopten onze sokken bijna uit de schoenen, maar…. de rest van ons lichaam was (zo goed als) droog toen we weer in het hostel aankwamen.

Ook de laatste dag van mijn reis waren de weergoden Kuala Lumpur niet gunstig gezind. Nouja, dat ligt er trouwens aan hoe je het bekijkt… De hele dag is het namelijk droog gebleven, waardoor de verklede bezoekers van het Comic Festival geen natte pruiken, zwaarden en uitgelopen mascara hebben gekregen. Maar op het moment dat ik met al mijn spullen de oversteek moest maken naar het vliegveld, besloot de regen als een omgegooide emmer naar beneden te vallen. Zullen de weergoden ook tranen met tuiten hebben gehuild omdat mijn reis afgelopen is? ;-) hihi
Als een bezopen kat kwam ik op het vliegveld aan en liep ik naar de incheckbalie. Ik werd vriendelijk geholpen, mijn tas werd gelabeld en ik kreeg mijn boarding pass. Met dat ik weg wilde lopen, viel mijn oog op de eindbestemming van mijn ticket: Beijing. Hoe leuk het me ook kijkt om een keer naar China te gaan, ik had toch echt mijn zinnen gezet op Kerstmis in Nederland. Daarom snel het verkeerde ticket teruggegeven en het ticket dat wél voor mij bestemd was in ontvangst genomen.

Na een lange vlucht, liep ik met een overvolle trolley door de kus-klapdeur op Schiphol. Achter deze deur stond een super groot verrassingsontvangstcomité, bestaande uit mijn ouders, Ceciel, Edwin, Rutger, Kim, Caby, Elise en Monique! Echt super súper leuk! Als je je met z’n fantastisch ontvangst niet meteen welkom voelt, dan weet ik het ook niet meer :-)! Ze hadden zelfs een spandoek gemaakt (:-D), met de tekst:
Argentinië, Peru en Bolivia,
Waren het voorgerecht in Zuid-Amerika.
Het hoofdgerecht werd Australië,
Zuid, oost, noord, west en Tasmanië.
Azië mocht het toetje zijn,
Nu weer in Europa, dat vinden wij fijn!
Nog even een ‘klein’ eindje rije,
Dan ben je weer in het mooie Wijhe.

Azië was voor deze reis een toetje, maar zal zeker een keer een hoofdgerecht worden. Of dit volgend jaar al is, of dat het nog even op zich laten wacht – wie zal het zeggen? Maar ik ga er zeker weten nog een keer heen.
Zoals de schrijver Paul Thouroux eens zei: Tourists don’t know where they’ve been, travelers don’t know where they’re going. Oftewel: ik zie het allemaal wel (letterlijk en figuurlijk)!

Iedereen heel erg bedankt voor de interesse en de reacties de afgelopen maanden! Dan rest me nu alleen nog te zeggen: allemaal een vrolijk kerstfeest en een fantastisch 2014 toegewenst!

Veel liefs uit (het toch wel koude) Wijhe!
Ps. De foto’s kan je bekijken op: http://www.mijnalbum.nl/Album=TGVPFQEL#SGB8UYXD