Baby get higher

Hallo allemaal!
Terwijl jullie je regenpakken aan het drogen zijn en een kop warme thee moeten drinken om de rillingen tegen te gaan, hoop ik jullie een beetje op te kunnen warmen met de zonnige verhalen uit Australië! De vorige waarbenjij is gestopt in Brisbane en dat is precies waar deze update begint.

Hoewel Brisbane niet op mijn lijst stond van steden die ik absoluut wilde zien, zijn we uiteindelijk nog een paar dagen in deze stad blijven hangen. Na een relaxdag werden de wandelschoenen onderuit de backpack getrokken en zijn we naar Mountain Tamborine gegaan. Het plan was om lekker te gaan lunchen, onder het genot van het uitzicht over de stad. Het uitzicht was prachtig, maar hier hebben we tijdens de lunch niet veel van meegekregen. Een hongerige, brutale kalkoen maakte ons namelijk het leven zuur. Met haviksogen hield hij iedere kruimel die op de grond viel in de gaten. Op een gegeven moment was Jake het zat en besloot hij achter de kalkoen aan te gaan rennen. Het bleek niet de oplossing te zijn, maar het was een leuke vorm van entertainment die het gemis van het uitzicht snel deed vergeten, haha.

Omdat Sam, Jake, Hannah en ik zoooo’n leuke groep zijn, had Leroy (de jongen bij wie we couchsurften) besloten dat hij ons wilde vergezellen tijdens de rest van de roadtrip. Prima, hoe meer zielen hoe meer vreugd. Eén klein detail had Leroy niet bedacht: de auto zat al prop en prop vol. Elk hoekje, elke cm en iedere luchtbel die ook maar in de Jeep te bekennen was, was al volgestouwd met spullen. Het merendeel van deze spullen was echter zooi. Een tent die niet compleet was, beschimmelde thermoskannen, drie stekkerverdeeldozen en vele vele véle andere spullen. Tijd voor een grote zomerschoonmaak! Het duurde drie uur, maar uiteindelijk hebben we een tas van 70 liter met spullen weggegooid! Dit bleek alsnog niet genoeg ruimte voor de complete inboedel die Leroy meenam, dus werd tas nummer drie op het dak geknoopt.

Met een overvolle auto reden we (op de achterbank lekker bezweet en knus tegen elkaar aangeplakt) naar een autobandenboer. Nadat de Jeep voorzien was van een vijfde wiel aan de wagen kon de tocht eindelijk worden vervolgend. De eerste stop ‘up the eastcoast’ was Noosa: een commerciële stad die door haar prachtige strand en mooie weer een bekende toeristische trekpleister is. Op internet had ik gelezen dat er een wandelroute was die langs de kust liep. Toen de rest besloot op het strand te gaan liggen, zag ik dan ook mijn kans schoon. En schoon was het zeker! Verlaten stranden, rotsformaties, glashelder water en kabbelend water maakten de wandeling meer dan de moeite waard.

Na de wandeling zat de rest al in de auto op me te wachten. Ze hadden besloten door te rijden naar Maroochydore. Toen we in dit kleine dorp aankwamen, was het intussen al donker. Het was even zoeken naar een kampeerplek, maar al snel vonden we een caravanpark. Toen we daar aankwamen (zonder ook maar één u-bocht te hoeven maken – we worden steeds beter!), bleek de receptie al dicht te zijn. Gelukkig liep de eigenaar net langs en heeft hij ons alsnog een kampeerplek gegeven. Niet zomaar een kampeerplek, maar een plek die nog geen meter verwijderd was van het strand! Na de tenten te hebben opgezet, hebben we hier de rest van de avond dan ook goed gebruik van gemaakt door op het zachte zand neer te ploffen.

De volgende ochtend hebben we nog even genoten van de fantastische kampeerplek, waarna we de auto instapten om naar Rainbow Beach te rijden. In de Lonely Planet stond een caravanpark, dus vol goede moed reed de Jeep de parkeerplaats op. Ons geluk hadden we in Maroochydore al verbruikt, want in Rainbow Beach aangekomen bleek het caravanpark volledig volgeboekt te zijn. Daarom moesten we uitwijken naar een park 5 minuten buiten de stad. Een geluk bij een ongeluk: op deze camping mochten we een kampvuur maken! Daarom direct teruggereden naar de supermarkt en daar marshmallows gekocht om vervolgens de avond heerlijk (en) warm door te brengen rond ons eigen kampvuur.

De reden dat we naar Rainbow Beach waren gereden, was niet het prachtige strand met allemaal verschillende kleuren zand. We wilden namelijk naar Fraser Island. Dit is het grootste zandeiland ter wereld, dus dat wilde ik natuurlijk met eigen ogen zien! Puntje bij paaltje bleek echter dat geen van de mannen het geld had voor een tour, dus zijn Hannah en ik met zijn tweeën gegaan. Eerst even de prijzen vergeleken van de verschillende aanbieders en uiteindelijk hebben we nog een flinke korting weten te regelen. Altijd fijn!
Op maandag begon onze 3-daagse tour. Na de avond ervoor kennis te hebben gemaakt met het merendeel van de groep, werd onze auto die ochtend aangevuld met vier Engelse jongens. Ze bleken echte gangmakers te zijn, dus de sfeer in onze auto zat er al snel in! Meezingen met de muziek, genante verhalen, veel gelach en vooral veel gekloot met de walkietalkie. Omdat de verdeling van man/vrouw precies 50/50 was, werd onze autonaam ‘Chicks and Dicks’. Na drie dagen hebben we unaniem geconstateerd dat onze auto niet alleen het leukste was, maar ook de beste chauffeurs had. De wegen naar Lake Walabi, Indeans Head en de Lazy River waren het ene moment erg mul en het volgende moment moest de auto door een plas met 1,2 meter diep water worden gereden. Dit maakte het rijden erg moeilijk, maar natuurlijk ook een stuk leuker.

De laatste dag van de Fraser Island tour was het mijn beurt om de monsterjeep te besturen. Ik stapte achter het stuur en direct kwam Mazza (de reisleider) naar me toegelopen: “Het komende uur is het moeilijkste stuk van de afgelopen dagen. Er is een kans van 90% dat één van onze auto’s vast komt te zitten. Aangezien het niet mijn auto wordt, is de kans van jouw auto 35%. Vind je het niet prettiger als er iemand rijdt die de afgelopen dagen al ervaring opgedaan heeft?”. Mijn reactie (iets vertraagd door de twee seconden ‘oooh shit’ in mijn gedachten) was: “Absoluut niet! Ik loods deze auto wel naar de overkant”, gevolgd door een luid applaus van de Engelse jongens. Dus daar ging ik: het mulle zand drukte de auto alle kanten op en bij iedere hobbel werd de auto gelanceerd. En toen… toen klonken de magische woorden door de walkietalkie: “Drive it like you stole it.” Oftewel auto in de eerste versnelling en het gaspedaal indrukken alsof je leven er vanaf hangt. VRRRRRRRRRROOOOOOEEEEEEEMMMM!! Echt super gaaf om te doen en we behaalden zonder problemen de overkant. Appeltje eitje, twee vingers in de neus en nothing on the hand ;-).

De terugweg naar de veerpont ging echter niet van een leien dakje. Eén van de auto’s in onze groep begaf het en Mazza kon het probleem niet verhelpen. De andere auto’s werden langs de kant van de weg geparkeerd en iedereen moest uitstappen. Daar zaten we in the middle of nowhere: 34 backpackers, 4 auto’s en één reisleider. Nog geen twee minuten later stapte Mazza in zijn auto en met dat hij wegscheurde, riep hij: “hebben jullie allemaal genoeg water? “. Toen begonnen de grapjes: “hij heeft ons verlaten”, “the dingo ate the backpackers” en “we moeten nog een nacht op Fraser Island doorbrengen.” Maar na 1,5 uur was Mazza nog steeds niet terug en het aantal auto’s dat ons intussen gepasseerd was, was op één hand te tellen! Werden de grapjes dan toch werkelijkheid?
Gelukkig hoorden we toen het brommende geluid van Mazza’s auto, maar hij kwam terug met slecht nieuws: de monteur was nog 1,5 uur van ons verwijderd! Bijkomend probleem: de laatste veerpont vertrok om half 6 en de kans dat we die zouden halen werd iedere minuut kleiner.
Nadat de monteur de auto gemaakt had, moesten we als een malle naar de veerpont racen. Er werd geen rekening meer gehouden met hobbels, gaten en bochten, dus met de knieën in de nek stuiterden de auto’s richting de veerpont. Alsof we in een scene van een James Bond film zaten, kwam onze colonne (gevolgd door een grote stofwolk) om drie voor half zes bij de veerpont aangereden. Kantje boort, maar we hebben het gehaald!
Omdat het intussen 10 uur geleden was dat iedereen gegeten had, werden eenmaal terug in Rainbow Beach de foodieboxen bestormd. Droog brood werd in de monden gepropt, koekjes werden weg geschransd en de pindakaas werd bijna uit de pot gelikt. Het was alsof je naar National Geographic keek, maar dit keer waren het geen hyena’s boven een kadaver maar uitgehongerde backpackers boven halflege kratten. En ik…. Ik deed er net zo hard aan mee. Bunkeren!

De dag erna werden de backpacks weer op het dak van Hannahs Jeep geknoopt en werd de roadtrip vervolgd. Na een korte stop in Hervey Bay, werd de eindbestemming Bundaberg bereikt. Het plan was om op een camping te gaan staan, maar bij aankomst bleek (alweer) de receptie dicht te zitten. Direct besloten de jongens dat we alsnog op de camping zouden gaan staan en ’s ochtends heel vroeg weg te gaan zodat we niet hoefden te betalen. Hannah vond het een prima plan, dus toen ik aangaf dat ik het daar absoluut niet mee eens was ontstond er een discussie. Eigenlijk had ik verwacht dat ik de discussie zou verliezen, want het was duidelijk een gevalletje van vier tegen één, maar uiteindelijk reden we toch van de camping af. Dat de auto (als een soort revanche tegen mijn standpunt) op steenworpafstand van de camping werd neergezet, vertel ik hier natuurlijk niet bij… ;-)

Het doel van onze stop in Bundaberg was een bezoek aan de Bundaberg-rumfabriek. Toen we de volgende ochtend bij de parkeerplaats van de fabriek aankwamen, konden we auto echter direct omdraaien. De fabriek opende pas om 10 uur en omdat we allemaal door de zon gewekt waren, was het pas 8 uur. Als compensatie zijn we daarom naar het centrum van de stad gereden en hebben we hier even rondgelopen.
Omdat we geen rum hadden geproefd, vond Hannah dat we iets anders lekkers verdiend hadden. Met een stuk taart in de hand zijn we vervolgens richting Agnes Water gereden. Hoewel de naam van dit dorp natuurlijk fantastisch is (of niet mama), was er niet veel te doen. Daarom ben ik naar het strand gelopen en hebben we de rest van de middag doorgebracht bij het zwembad van de camping. Er zijn slechtere dagen ;-).
Er volgde een nieuwe nacht in de oncomfortabele bijrijderstoel van auto, maar dit keer bleek dat ik de beste slaapplek van ons allemaal had. Midden in de nacht was het namelijk gaan stortregenen en werd ik wakker geklopt door een doorweekte Leroy. Niet lang daarna kwamen ook Hannah en Sam rillend de auto in gekropen. Arme stakkers (mwoehahaha).

De schade van de regen bleek de volgende ochtend groter dan verwacht. Eén van de tenten was doorgezakt, de tassen die op het dak van de auto waren vastgeknoopt waren doorweekt en ook alle andere spullen die we buiten hadden laten staan waren kletsnat. Er volgde daarom een ochtend van schoonmaken en alles (voor zo ver mogelijk) drogen. Dit alles onder luidkeels gejammer van de gedupeerden. Altijd fijn als je keurig al je spullen in de auto opbergt in plaats van de halve backpack uit de auto te gooien zodra de auto geparkeerd is :-).

Na het meeste opgeruimd te hebben, stapte iedereen de auto weer in om naar Rockhampton te rijden. Onderweg hebben we een korte stop in Gladstone gemaakt, maar hier bleek niet veel te doen. Ook Rockhampton viel een beetje tegen, dus zijn we doorgereden naar Emoe Park. Dit kleine kustplaatsje had helaas geen slaapplaats voor ons, dus stapten we nogmaals de auto in. We eindigden in Yeppoon, maar we werden begroet door een lange rij 'no vacancy’ borden. Uiteindelijk bleek het enige hostel in (nouja, ver buiten) het dorp nog een kamer voor ons te hebben. Dat er na regen zonneschijn komt, werd toen direct duidelijk. Onze privékamer was niet alleen goedkoop, maar had een eigen wc, douche, koelkast en een televisie! En nog beter: er werden die avond nieuwe afleveringen van Castle en Elementary uitgezonden. Na drie weken zonder een normaal bed, zonder televisie en zonder enige andere vorm van luxe heb je dan het gevoel dat je in de hemel bent! Fijn om de ‘kleine’ dingen weer te kunnen waarderen. De keuze om nog een nacht in Yeppoon te blijven was dan ook snel gemaakt.

Als een soort ouderwets schoolreisje zijn we de tweede dag teruggereden naar Rockhampton om hier de gratis dierentuin te bezoeken. Hoewel de dierentuin niet mooi was omdat ze een grote verbouwing ondergaan, hebben we veel Australische dieren gezien. Vooral Sam en Jake (die al 7 maanden in Australië vertroeven) waren oprecht onder de indruk. Dit was voor hen de eerste keer dat ze een kangoeroe, emoe en koala zagen. Als kleine kinderen huppelden ze kooi naar kooi; fantastisch om te zien! Vervolgens hebben we door de oudste botanische tuin van Australië gelopen om vervolgens de rest van de middag te relaxen in het hostel.

Om de twee dagen van luxe goed af te sluiten, trakteerde Leroy ons de volgende ochtend op een heerlijk ontbijt. Een bord vol bacon, worst, pannenkoeken, scrumbled eggs en toast vormden een goede basis voor de lange dag. We zijn namelijk in één keer van Yeppoon naar Airlie Beach gereden. Dit is een lange en saaire rit van 5 uur.
In Airlie Beach aangekomen hebben we de tent weer opgezet en werd de auto opgeschoond om zo drie slaapplekken te creëren.

Airlie Beach is klein, maar fijn. Hoewel de stad aan het Great Barrier Reef ligt, kan je door de kwallen niet in de zee zwemmen. Ter compensatie heeft de gemeente een mooi meertje/zwembad in het centrum van de stad aangelegd. Een prima afkoelplek voor het warme, benauwde weer in Airlie Beach!

Morgen ga ik met een tour naar de Whitsundays. Hannah, Sam, Leroy en Jake reizen vandaag verder, dus vanaf nu sta ik er weer alleen voor. Hoewel we de afgelopen drie weken veel mooie dingen gezien hebben en het erg gezellig gehad hebben, vind ik het ook wel fijn om afscheid van ze te nemen. Het zal weer even wennen zijn en of ik de omschakeling kan maken….. dat lezen jullie in de volgende waarbenjij! Tenminste - als er een volgende waarbenjij komt. Tijdens de Whitsundays-tour ga ik namelijk snorkelen. In de zee. Vol vissen. Vol haaien. Vol kwallen. Vol zeemonsters. SLIK!

Door het trage internet heb ik foto’s kunnen uploaden tot aan Agnes Water. Deze kunnen jullie bekijken op: http://www.mijnalbum.nl/Album=3J3446DX
De andere foto's houden jullie nog te goed.

Zonnige groetjes uit Airlie Beach!