Melbourne en prachtig Tasmanië
Door: Daniëlle
Blijf op de hoogte en volg Daniëlle
11 September 2013 | Australië, Melbourne
Lieve allemaal,
Hoe vat je de eerste twee weken in een ander continent met allemaal nieuwe indrukken en belevenissen kort samen? Precies, dat kan niet! Dus lees en huiver, want er komt een monsterlang verhaal aan ;-)!
Het begon allemaal in het prachtige en o-zo-schone Wijhe, waar op 27 augustus de grote backpack in de nog grotere auto werd geladen. Nog steeds niet het gevoel hebbende dat ik écht wegging, nam ik op Schiphol afscheid van mijn ouders. Nog één keer zwaaien door de poortjes van de douane en daar ging ik: het grote avontuur tegemoet. Geen vuiltje aan de lucht en geen angstzweet te ruiken, totdat ik op Singapore Airport de cadeautjes uitpakte. Moederziel alleen zat ik op een bankje in het verlaten vliegveld, met (serieus waar) muziek op de achtergrond die onder huilfragmenten van films wordt gezet. Ik opende de cadeautjes en toen pas realiseerde ik me dat ik alle lieve vrienden en familie, die 2 fantastische boekjes hadden gemaakt, moest gaan missen! Echt ontzettend bedankt!! Heel erg leuk!
Eenmaal in Melbourne aangekomen stond Kylie (een vriendin) op me te wachten. We liepen naar haar auto en direct maakte ik dé klassieke fout. Een fout waarbij ik van tevoren tegen mezelf gezegd had dat ik die absoluut niet zou maken: ik stapte in aan de ‘verkeerde’ kant van de auto. Oftewel de bestuurderskant. Laten we het zeggen dat het door de lange vlucht kwam ;-).
Gelukkig heb ik geen last gehad van een jetlag, waardoor ik de volgende dag direct Melbourne kon ontdekken. Dit heb ik eigenlijk alle volgende dagen gedaan, want Melbourne is groot. Heel groot. Stuk voor stuk heb ik alle stadsdelen afgewerkt en door een foto van Google Maps te maken ben ik geen enkele keer verdwaald.
Om ook het uitgaansleven van Melbourne te ontdekken, zijn Kylie en ik naar Crown gegaan. Dit is een groot complex met een casino, een bioscoop, restaurants een Australian Football zaal (met grasvloer) en verschillende cafés en discotheken. Omdat ik een gratis Crown-card had aangevraagd, kreeg ik een $5 chip voor het casino. Helaas ging de droom om als miljonair verder te reizen in rook op toen het balletje van de Roulette op een zwart cijfer viel.
Die zondag was Kylie jarig en om dit te vieren zijn we zaterdagavond met haar vrienden uit eten geweest en zijn we wezen stappen. Zondagochtend hadden we met een andere vriend van Kylie afgesproken voor een brunch in de hipp(i)e buurt st Kilda. Het cafeetje was erg schattig en wederom was ook dit erg gezellig. Om haar verjaardag goed af te sluiten, zijn Kylie en ik ’s avonds naar de beste burgertent van de stad geweest: Grill’d! Vooraf hebben we de skyline van Melbourne bekeken door een rondje om het grote meer in Albert Park te lopen, om vervolgens alle verbrande calorieën er dubbel en dwars weer aan te eten. Maar potjandorie, wat was die burger lekker!
Om de stenen jungle te verruilen voor de natuur, heb ik een dagtour naar Phillip Island geboekt. Dit is de enige plek in Australië waar de dwergpinguïn leeft. Deze schattige minipinguïns zijn maximaal 33 cm groot en spoelen massaal aan het op strand om vanaf daar op zoek te gaan naar hun huisjes. Hoewel de groepen pinguïns niet zo massaal waren als ik had verwacht, was het erg gaaf om te zien. Helaas mocht je geen foto’s van ze maken, maar ssssst… dat heb ik stiekem toch gedaan ;-).
Voorafgaand aan deze pinguïn parade, hebben we een koalaverpleegtehuis bezocht en een soort dierentuin. Hier leven kangoeroes en wallaby’s in het ‘wild’ en als je lief genoeg bent eten ze uit je hand. Echt té schattig, vooral omdat ‘mijn’ wallaby een baby in haar buidel had!
Na een week heerlijk vertoeven in zonnig Melbourne, was het tijd voor een nieuw avontuur. Ik besloot naar Tasmanië te gaan en deze eerste solo-reis begon direct goed. In het vliegtuig zat ik namelijk naast een Tasmaanse vrouw. We raakten in gesprek en ze bood me een lift aan naar het hostel. Top!
Het hostel bleek niet zo leuk, maar gelukkig had ik via internet contact gelegd met Martin uit Duitsland. Een aardige kerel, dus besloten we een auto te huren en samen 3 dagen door Tasmanië te gaan reizen. Martin bleek geen goede chauffeur te zijn, dus moest ik doen wat ik zelf héél vervelend vind: de bemoeizuchtige bijrijder uit hangen. Maar ja, als de chauffeur niet tegelijkertijd op de weg én de verkeersborden kan letten, dan heb je geen andere keuze.
De eerste dag zijn we naar Freycenet National Park gegaan. Hier hebben we een hike gedaan naar de Wineglass Bay; een ronde baai met helder water een gebroken wit zand. Van boven zag het er (ondanks dat de zon niet scheen) erg mooi uit, dus besloten we ook de hike naar beneden te maken. Waar ik in mijn enthousiasme niet over nagedacht had, is dat als je naar beneden gaat, je ook weer omhoog moet. Gelukkig was het uitzicht alle zweetdruppels meer dan waard ;-).
We vervolgenden de reis naar Bicheno, een klein plaatsje dat bekend staat om haar zogenoemde ‘Blow Hole’. De Blow Hole bleek een gleuf in de rotsen te zijn, waar het klotsende zeewater in gelanceerd wordt. Hierdoor lijkt het alsof de rotsformatie het water als een soort walvis omhoog spuit. Erg grappig om te zien, maar ik was meer gecharmeerd van de dolfijnen die ik in het water zag zwemmen!
Toen bleek dat Bicheno geen kamer onder de $120 vrij had, bleek pas hoe groot Tasmanië is. Zowel Martin als ik hadden geen bereik met onze mobiel, maar gelukkig mochten we in een restaurant de telefoon gebruiken. De Lonely Planet werd erbij gepakt en alle nabijgelegen dorpen/steden met betaalbare accommodaties werden afgebeld. Hoe moeilijk kan het zijn, zou je denken. Nou… heel moeilijk! Want de helft van de hostels opent haar deuren pas halverwege september! Tien maal is scheepsrecht, wat in Launceston bleek een hostel wel plek te hebben. Met dat ik trots dacht ‘potverdikkie, dat heb ik toch allemaal even mooi geregeld’, prikte de serveerster mijn roze wolk door. Launceston bleek namelijk 2 uur rijden, terwijl het maar een klein stukje op de kaart leek.
Het was inmiddels al donker en met alleen een mondelinge beschrijving van de route, gingen we op pad. Omdat we het eerste stuk door een bosrijk gebied reden, werd ons op het hart gedrukt dat we voorzichtig moesten rijden in verband met overstekend wild. Gelukkig hebben wij niets geraakt, maar vele auto’s voor ons hadden dat geluk niet. Er liggen namelijk ontzettend veel dode kangoeroes, wallaby’s, Tasmaanse duivells en andere dieren langs de weg. Tasmanië heeft dus niet voor niets de bijnaam ‘Roadkill State’.
We besloten de volgende ochtend naar Cradle Mountain te gaan. Toen we die ochtend in de auto stapten, leek het een prachtige dag te worden. We reden langs mooie bergen, valleien gevuld met honderden schapen, prachtige landhuizen en een heel mooi bos dat verdomd veel op een regenwoud leek. Ik had het nog niet tegen Martin gezegd en de weergoden dachten: “een REGENwoud, die kun je krijgen!”. Met bakken viel het ineens uit de lucht en hoe verder we de bergen in reden, hoe meer de regen werd omgetoverd in sneeuw.
We besloten om de sneeuw voor lief te nemen en in onze zomerjassen het national park in te gaan (want “kou is voor watjes”). Dit bleek geen verkeerde keuze, want hoewel de top van de Cradle Mountain in de wolken verstopt zat, was het uitzicht vanaf Dove Lake fantastisch. Het was intussen gestopt met sneeuwen, dus waagden we er zelfs een korte hike aan. Dom dom dom, want na 5 minuten werden we bekogeld door duizenden hagelballetjes.
Geen plan zonder een plan B, dus op naar de westkust. Door de binnenlanden van Tasmanië arriveerden we in Strahan, maar hier was niets te doen. Het centrum van de stad bestond uit een oude haven, een informatiecentrum, een wc-huisje en een restaurant. Het leven in Strahan is dus één groot feest, dat begrijpen jullie natuurlijk wel ;-).
Om terug te rijden naar Launceston konden we volgens de vrouw achter de informatiebalie het beste via de kust omhoog rijden. Dit vond ik klinkklare onzin, want dat was mijns inziens helemaal niet logisch. Lichtelijk mijn mening doorgedrukt (hihi) hebben we daarom dezelfde weg terug genomen. Nouja, dat was de bedoeling…. Ware het niet dat we de bordjes naar Devonport hebben gevolgd in plaats van Deloraine. Ooooeeeepppppsssss!
De laatste dag van de rondrit werd mijn Tasmanië-wens in vervulling gebracht: de Bay of Fires. Deze baai is eigenlijk de enige reden waarom ik naar Tasmanië wilde, want dat moest en zou ik met eigen ogen aanschouwen. ’s Ochtends in het hostel hadden we een man ontmoet die in die regio woont en hij heeft ons uitgelegd waar het beste stukje strand ligt. Na één blik werden alle mooie dingen van de vorige dagen vervaagd, want de Bay of Fires was adembenemend. Ik heb in een uur meer dan 300 foto’s gemaakt. Mijn happy triggerfinger kon gewoon niet stoppen, zo mooi was het! Het heldere azuurblauwe water, het witte strand en de grote rotsen die met oranje mos begroeid waren; alles samen vormde een perfect plaatje!
Weer terug in Hobart heb ik afscheid genomen van Martin en ben ik de volgende ochtend met een groepje van het hostel naar Mount Wellington gegaan. We stonden op de top van de berg, wilden uit de auto stappen om van het uitzicht te genieten en zaten binnen 2 minuten allemaal weer rillend in de auto. De snijdende wind was zo koud, dat zelfs de mannen aan het koukleunen waren. Wat bleek: de wind die op de berg staat, komt rechtstreeks uit Antarctica! Tja, daar kan mijn fantastische zomerjas niet tegenop.
De rest van de dag heb ik Hobart bekeken, maar dit bleek geen stad voor mij te zijn. Daarom besloot ik de volgende avond terug te vliegen naar Melbourne, maar niet zonder eerst een dagtocht naar Port Arthur te maken. Samen met Aaron (Australië) en Vinny (Brazilië) heb ik de oude gevangenis bekeken. Hoewel de gebouwen door een grote bosbrand grotendeels vergaan zijn en de geschiedenis niet echt opbeurend is, is Port Artur echt een prachtige plek. Dit laatste geldt eigenlijk voor heel Tasmanië. Het maakt niet uit waar je rijdt, uit welk raam je kijkt of hoe het weer is; het is altijd prachtig en gek genoeg absoluut niet toeristisch!
De eerste twee weken in Australië zijn dus voorbij gevlogen! Volgende week vertrek ik richting Sydney en hopelijk vermaak ik me daar net zo goed als in prachtig Melbourne.
Dikke kus van mij
Ps. Natuurlijk heb ik ook foto’s geselecteerd! Zelfs na een driedubbele selectie zijn het er nog steeds veel. Maar wat verwacht je anders bij z’n lang verhaal?! De foto’s staan op: http://www.mijnalbum.nl/Album=M3TDHUZY#XO3UNRPL
Hoe vat je de eerste twee weken in een ander continent met allemaal nieuwe indrukken en belevenissen kort samen? Precies, dat kan niet! Dus lees en huiver, want er komt een monsterlang verhaal aan ;-)!
Het begon allemaal in het prachtige en o-zo-schone Wijhe, waar op 27 augustus de grote backpack in de nog grotere auto werd geladen. Nog steeds niet het gevoel hebbende dat ik écht wegging, nam ik op Schiphol afscheid van mijn ouders. Nog één keer zwaaien door de poortjes van de douane en daar ging ik: het grote avontuur tegemoet. Geen vuiltje aan de lucht en geen angstzweet te ruiken, totdat ik op Singapore Airport de cadeautjes uitpakte. Moederziel alleen zat ik op een bankje in het verlaten vliegveld, met (serieus waar) muziek op de achtergrond die onder huilfragmenten van films wordt gezet. Ik opende de cadeautjes en toen pas realiseerde ik me dat ik alle lieve vrienden en familie, die 2 fantastische boekjes hadden gemaakt, moest gaan missen! Echt ontzettend bedankt!! Heel erg leuk!
Eenmaal in Melbourne aangekomen stond Kylie (een vriendin) op me te wachten. We liepen naar haar auto en direct maakte ik dé klassieke fout. Een fout waarbij ik van tevoren tegen mezelf gezegd had dat ik die absoluut niet zou maken: ik stapte in aan de ‘verkeerde’ kant van de auto. Oftewel de bestuurderskant. Laten we het zeggen dat het door de lange vlucht kwam ;-).
Gelukkig heb ik geen last gehad van een jetlag, waardoor ik de volgende dag direct Melbourne kon ontdekken. Dit heb ik eigenlijk alle volgende dagen gedaan, want Melbourne is groot. Heel groot. Stuk voor stuk heb ik alle stadsdelen afgewerkt en door een foto van Google Maps te maken ben ik geen enkele keer verdwaald.
Om ook het uitgaansleven van Melbourne te ontdekken, zijn Kylie en ik naar Crown gegaan. Dit is een groot complex met een casino, een bioscoop, restaurants een Australian Football zaal (met grasvloer) en verschillende cafés en discotheken. Omdat ik een gratis Crown-card had aangevraagd, kreeg ik een $5 chip voor het casino. Helaas ging de droom om als miljonair verder te reizen in rook op toen het balletje van de Roulette op een zwart cijfer viel.
Die zondag was Kylie jarig en om dit te vieren zijn we zaterdagavond met haar vrienden uit eten geweest en zijn we wezen stappen. Zondagochtend hadden we met een andere vriend van Kylie afgesproken voor een brunch in de hipp(i)e buurt st Kilda. Het cafeetje was erg schattig en wederom was ook dit erg gezellig. Om haar verjaardag goed af te sluiten, zijn Kylie en ik ’s avonds naar de beste burgertent van de stad geweest: Grill’d! Vooraf hebben we de skyline van Melbourne bekeken door een rondje om het grote meer in Albert Park te lopen, om vervolgens alle verbrande calorieën er dubbel en dwars weer aan te eten. Maar potjandorie, wat was die burger lekker!
Om de stenen jungle te verruilen voor de natuur, heb ik een dagtour naar Phillip Island geboekt. Dit is de enige plek in Australië waar de dwergpinguïn leeft. Deze schattige minipinguïns zijn maximaal 33 cm groot en spoelen massaal aan het op strand om vanaf daar op zoek te gaan naar hun huisjes. Hoewel de groepen pinguïns niet zo massaal waren als ik had verwacht, was het erg gaaf om te zien. Helaas mocht je geen foto’s van ze maken, maar ssssst… dat heb ik stiekem toch gedaan ;-).
Voorafgaand aan deze pinguïn parade, hebben we een koalaverpleegtehuis bezocht en een soort dierentuin. Hier leven kangoeroes en wallaby’s in het ‘wild’ en als je lief genoeg bent eten ze uit je hand. Echt té schattig, vooral omdat ‘mijn’ wallaby een baby in haar buidel had!
Na een week heerlijk vertoeven in zonnig Melbourne, was het tijd voor een nieuw avontuur. Ik besloot naar Tasmanië te gaan en deze eerste solo-reis begon direct goed. In het vliegtuig zat ik namelijk naast een Tasmaanse vrouw. We raakten in gesprek en ze bood me een lift aan naar het hostel. Top!
Het hostel bleek niet zo leuk, maar gelukkig had ik via internet contact gelegd met Martin uit Duitsland. Een aardige kerel, dus besloten we een auto te huren en samen 3 dagen door Tasmanië te gaan reizen. Martin bleek geen goede chauffeur te zijn, dus moest ik doen wat ik zelf héél vervelend vind: de bemoeizuchtige bijrijder uit hangen. Maar ja, als de chauffeur niet tegelijkertijd op de weg én de verkeersborden kan letten, dan heb je geen andere keuze.
De eerste dag zijn we naar Freycenet National Park gegaan. Hier hebben we een hike gedaan naar de Wineglass Bay; een ronde baai met helder water een gebroken wit zand. Van boven zag het er (ondanks dat de zon niet scheen) erg mooi uit, dus besloten we ook de hike naar beneden te maken. Waar ik in mijn enthousiasme niet over nagedacht had, is dat als je naar beneden gaat, je ook weer omhoog moet. Gelukkig was het uitzicht alle zweetdruppels meer dan waard ;-).
We vervolgenden de reis naar Bicheno, een klein plaatsje dat bekend staat om haar zogenoemde ‘Blow Hole’. De Blow Hole bleek een gleuf in de rotsen te zijn, waar het klotsende zeewater in gelanceerd wordt. Hierdoor lijkt het alsof de rotsformatie het water als een soort walvis omhoog spuit. Erg grappig om te zien, maar ik was meer gecharmeerd van de dolfijnen die ik in het water zag zwemmen!
Toen bleek dat Bicheno geen kamer onder de $120 vrij had, bleek pas hoe groot Tasmanië is. Zowel Martin als ik hadden geen bereik met onze mobiel, maar gelukkig mochten we in een restaurant de telefoon gebruiken. De Lonely Planet werd erbij gepakt en alle nabijgelegen dorpen/steden met betaalbare accommodaties werden afgebeld. Hoe moeilijk kan het zijn, zou je denken. Nou… heel moeilijk! Want de helft van de hostels opent haar deuren pas halverwege september! Tien maal is scheepsrecht, wat in Launceston bleek een hostel wel plek te hebben. Met dat ik trots dacht ‘potverdikkie, dat heb ik toch allemaal even mooi geregeld’, prikte de serveerster mijn roze wolk door. Launceston bleek namelijk 2 uur rijden, terwijl het maar een klein stukje op de kaart leek.
Het was inmiddels al donker en met alleen een mondelinge beschrijving van de route, gingen we op pad. Omdat we het eerste stuk door een bosrijk gebied reden, werd ons op het hart gedrukt dat we voorzichtig moesten rijden in verband met overstekend wild. Gelukkig hebben wij niets geraakt, maar vele auto’s voor ons hadden dat geluk niet. Er liggen namelijk ontzettend veel dode kangoeroes, wallaby’s, Tasmaanse duivells en andere dieren langs de weg. Tasmanië heeft dus niet voor niets de bijnaam ‘Roadkill State’.
We besloten de volgende ochtend naar Cradle Mountain te gaan. Toen we die ochtend in de auto stapten, leek het een prachtige dag te worden. We reden langs mooie bergen, valleien gevuld met honderden schapen, prachtige landhuizen en een heel mooi bos dat verdomd veel op een regenwoud leek. Ik had het nog niet tegen Martin gezegd en de weergoden dachten: “een REGENwoud, die kun je krijgen!”. Met bakken viel het ineens uit de lucht en hoe verder we de bergen in reden, hoe meer de regen werd omgetoverd in sneeuw.
We besloten om de sneeuw voor lief te nemen en in onze zomerjassen het national park in te gaan (want “kou is voor watjes”). Dit bleek geen verkeerde keuze, want hoewel de top van de Cradle Mountain in de wolken verstopt zat, was het uitzicht vanaf Dove Lake fantastisch. Het was intussen gestopt met sneeuwen, dus waagden we er zelfs een korte hike aan. Dom dom dom, want na 5 minuten werden we bekogeld door duizenden hagelballetjes.
Geen plan zonder een plan B, dus op naar de westkust. Door de binnenlanden van Tasmanië arriveerden we in Strahan, maar hier was niets te doen. Het centrum van de stad bestond uit een oude haven, een informatiecentrum, een wc-huisje en een restaurant. Het leven in Strahan is dus één groot feest, dat begrijpen jullie natuurlijk wel ;-).
Om terug te rijden naar Launceston konden we volgens de vrouw achter de informatiebalie het beste via de kust omhoog rijden. Dit vond ik klinkklare onzin, want dat was mijns inziens helemaal niet logisch. Lichtelijk mijn mening doorgedrukt (hihi) hebben we daarom dezelfde weg terug genomen. Nouja, dat was de bedoeling…. Ware het niet dat we de bordjes naar Devonport hebben gevolgd in plaats van Deloraine. Ooooeeeepppppsssss!
De laatste dag van de rondrit werd mijn Tasmanië-wens in vervulling gebracht: de Bay of Fires. Deze baai is eigenlijk de enige reden waarom ik naar Tasmanië wilde, want dat moest en zou ik met eigen ogen aanschouwen. ’s Ochtends in het hostel hadden we een man ontmoet die in die regio woont en hij heeft ons uitgelegd waar het beste stukje strand ligt. Na één blik werden alle mooie dingen van de vorige dagen vervaagd, want de Bay of Fires was adembenemend. Ik heb in een uur meer dan 300 foto’s gemaakt. Mijn happy triggerfinger kon gewoon niet stoppen, zo mooi was het! Het heldere azuurblauwe water, het witte strand en de grote rotsen die met oranje mos begroeid waren; alles samen vormde een perfect plaatje!
Weer terug in Hobart heb ik afscheid genomen van Martin en ben ik de volgende ochtend met een groepje van het hostel naar Mount Wellington gegaan. We stonden op de top van de berg, wilden uit de auto stappen om van het uitzicht te genieten en zaten binnen 2 minuten allemaal weer rillend in de auto. De snijdende wind was zo koud, dat zelfs de mannen aan het koukleunen waren. Wat bleek: de wind die op de berg staat, komt rechtstreeks uit Antarctica! Tja, daar kan mijn fantastische zomerjas niet tegenop.
De rest van de dag heb ik Hobart bekeken, maar dit bleek geen stad voor mij te zijn. Daarom besloot ik de volgende avond terug te vliegen naar Melbourne, maar niet zonder eerst een dagtocht naar Port Arthur te maken. Samen met Aaron (Australië) en Vinny (Brazilië) heb ik de oude gevangenis bekeken. Hoewel de gebouwen door een grote bosbrand grotendeels vergaan zijn en de geschiedenis niet echt opbeurend is, is Port Artur echt een prachtige plek. Dit laatste geldt eigenlijk voor heel Tasmanië. Het maakt niet uit waar je rijdt, uit welk raam je kijkt of hoe het weer is; het is altijd prachtig en gek genoeg absoluut niet toeristisch!
De eerste twee weken in Australië zijn dus voorbij gevlogen! Volgende week vertrek ik richting Sydney en hopelijk vermaak ik me daar net zo goed als in prachtig Melbourne.
Dikke kus van mij
Ps. Natuurlijk heb ik ook foto’s geselecteerd! Zelfs na een driedubbele selectie zijn het er nog steeds veel. Maar wat verwacht je anders bij z’n lang verhaal?! De foto’s staan op: http://www.mijnalbum.nl/Album=M3TDHUZY#XO3UNRPL
-
11 September 2013 - 06:14
Edwin:
First!
ps. Ik lees em zo! Ben benieuwd!!! -
11 September 2013 - 06:36
Ceciel:
Lieve sis,
Dat lange verhaal... dat gaf niks, want het verhaal was precies lang genoeg om ondertussen mijn koffie op te drinken... :) Leuk hoor wat je allemaal meemaakt!! En nog leuker om af en toe 'even' te skypen. Gaaf om Tasmanie te zien. Leuk verhaal en prachtige foto's!!! Kom maar op met die volgende update!
xx Ceciel vanuit een regenachtig Broekland -
11 September 2013 - 07:30
First ;):
Yo zussie!
Ik vroeg me gisteren nog af wanneer er een update zou komen, want jemig wat was dat lang geleden! ;)
Gelukkig maakt dit verhaal alles goed! Leuk om te lezen en goed om te horen dat je je vermaakt!
Veel plezier nog en wat meer foto’s mag best hoor!
Groeten,
Edwin
-
11 September 2013 - 07:55
Agnes :
Hoi Daniëlle
Lang verhaal? Had van mij nog wel langer mogen zijn :)
Die mooie kunstfoto had zo in het Rijksmuseum kunnen hangen ( hahaha).
Ga zo door met je geweldige verhalen en zeer gevarieerde foto's, ik kijk uit naar de volgende.
Geniet van het volgende deel. Kus mama -
11 September 2013 - 08:10
Elise P:
Hee Daan!
Wat een leuk verhaal (dit keer voor mij ook niet te lang ;))!
Mooie foto's zeg, laat je triggerfinger nog maar meer zijn vrije loop,
helemaal niet erg!
Veel plezier in Australië!
Xx Elise -
11 September 2013 - 09:00
Christa:
Hi Daan!
Te gek zeg!! Zo te lezen vermaak je je uitstekend en heb je geen heimwee ;) Gelukkig maar!
Leuk geschreven! En de plaatjes zien er prachtig uit.
Have fun! Ik ben heel benieuwd hoe je het in Sydney gaat hebben! Hou ons op de hoogte :)
Kussiee -
11 September 2013 - 10:06
Monique:
Hey Daan,
Amai echt een mooi strand en het fleurde nog meer op door die mooie meid in het matching blauwe blouse-je.
Jat je ook nog z'on mooi verkeers bord met pas overstekende kangaroes, leuk zo voor aan aan de wesenberg en ik zag ook nieuwe handel voor je moeder;) ism Maud nou ja Maud. Ik bedoel natuurlijk Mauds horse poo.
Kuzz from me to you. -
11 September 2013 - 10:16
Erna:
Hoi Daan,
Hèhè, eindelijk een reisverhaal!! en wat voor een, nou nou nou.
Kon je de stuurknuppel niet overnemen ipv de bemoeizuchtige .... uit te hangen?
Prachtig foto's, de hoeveelheid viel mee een beetje tegen.
Het volgende verhaal mag wel wat sneller volgen ;)
Geniet er nog van meid!
Erna -
11 September 2013 - 10:50
Marloes:
Leuk, leuk, leuk, leuk! Echt wat kun je veel meemaken in 2 weken he! Nog héél veel plezier daar :) -
11 September 2013 - 19:06
Elly:
Hallo Daniëlle,
Wat een prachtig begin van je nieuwe reisverslag in Australie en de daarbij SCHITTERENDE foto's.
Wat zag ik daar bloeiende narcissen op een foto??
En wat heb je je kleding qua kleur perfect afgestemd bij de foto (lucht) van de rotsformatie.
Bedankt voor de lachende kookaburra ( en ja nu nog 10 dagen wachten) voor ik het verder mag bekijken, wie weet heb jij ze inmiddels in Sydney al wel in het echt gezien en gehoord.
En ja Daniëlle, je weet dat ik graag DIKKE boeken lees, dus kom maar op.
Veel plezier met je volgende ervaringen.
Kussie voor mijn nichie -
11 September 2013 - 20:31
Tim:
Hooii,
Bij lang wachten hoort een lang verhaal zullen we maar zeggen.
Nu alweer een mooi begin, moet je nagaan wat je al te wachten staat.
Maar meer als 300 foto's in een uur. dat is toch ongeveer 1 foto per 10 sec, ben toch de hele tijd bezig met alleen maar foto's maken. Nog geen kans op het wereldrecord foto's maken?
In ieder geval veel plezier en succes!
Tim -
12 September 2013 - 18:47
Elise B.:
Super leuk! :) En die burger was de lekkerste ooit? Lekkerder dan in Afrika? Tjonge dan was die echt goed! Super mooie foto's en verhaal mag best langer met meer foto's, geen probleem! Maar dit was al leuk om te lezen. Geniet er nog van!
xx -
15 September 2013 - 22:36
Fien:
Ha Danielle
bedankt voor je verhaal en mooie fotos!
en kon je een beetje ontcijferen wie wie was in het boekje
en die big -mac foto zou in het rijksmusuem ook niet misstaan... of misschien kun je er geld mee verdienen in down under?!
Hier is het ondertussen toch herfst geworden. Maar gelukkig was het vandaag, familiedag, mooi weer.Fotos kan ik je helaas niet opsturen; maar misschien je mams wel?
Guus en Maud hadden de trein naar Frankfurt nog bijna gemist; maar dankzij een sjeesrace van Myra is het toch gelukt.
En al meegekregen dat er geen de Mol is dit jaar;ze wachten tot jij weer terug bent!
En how is Sydney?
Doeieoeieii
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
