Hoezo vakantie?

“Je weet pas echt dat het koud is, als zelfs de thermoskan een wollen jasje aan heeft”. En… het was koud! Na een warme dag in Tupiza, begon de vierdaagse tour naar de zoutvlakte in Uyuni. De sfeer in de groep zat er al direct goed in, want zodra we de auto instapten kwam er een walm van geurzakjes op ons af. Er bleek namelijk een aan elkaar geknoopte bos van 10 geurzakjes in de auto te hangen. Toen de chauffeur even moest stoppen om iets van huis op te halen, bedacht Ceciel zich geen moment en trok de grote bos kapot. Marlon gooide deze op haar beurt door het raampje naar buiten, in de veronderstelling dat de chauffeur in zou stappen en dit dus niet zou zien. Dit bleek niet het geval, want hij klom op het dak… Help! Hierop kwam superheld Harm in actie, die naar buiten ging om de chauffeur te ‘helpen’. Hij schopte de bos met geurzakjes echter tegen het achterwiel aan, in plaats van onder de auto waardoor het plan alsnog mislukte. Gelukkig had de chauffeur niets door en vervolgden we de tocht geurloos ;-).

Ook de rest van de Uyuni-tour was erg gaaf. Overdag reden we van steenformatie naar lagoon en van flamingo’s naar zouthotel. De avonden werden gevuld met spelletjes, het aantrekken van 20 lagen thermokleding en vooral met veel plezier en gelach. Op de vierde dag was het moment suprême eindelijk daar en vertrokken we voor zonsopgang naar de zoutvlakte. De zoutvlakte bestaat uit miljoenen zeshoekige witte kristallen, die samen een wit tapijt vormen van 10.582 km2. Na een stop om de bekende gekke diepte-foto’s te maken, was de tour helaas afgelopen en moesten we afscheid nemen van Marlon, Harm en Martijn. Ceciel en ik vertrokken namelijk diezelfde avond nog richting La Paz.

La Paz gaf mij het echte Bolivia-gevoel. Heuvelachtige straten gevuld met kleine winkeltjes die hun verkoopwaar niet ín de winkel verkopen, maar buiten op straat, een heksenmarkt met opgezette babylama’s, winterjassen voor €5,00, vrouwen in mooie kleren met hoge hoeden en de death road!
De death road had tot enkele jaren geleden z’n 300 doden per jaar op zijn naam staan. Het aantal kruizen dat langs de weg staat is dan ook ontelbaar en toch…. hadden wij de behoefte om deze onverharde, hobbelige, modderige weg, zonder vangrails te gaan befietsen.
De death road is zo steil dat je je handen geen moment van de remmen af kunt laten, aangezien de snelheid die je dan krijgt dodelijk is. Omdat ik a) niet dood wou en b) nog nooit gemountainbiket had, zijn we op een rustig tempo naar beneden gegaan. Rustig in vergelijking met de rest van de groep, want voor mijn gevoel scheurde ik als een echte Michael Schumacher de berg af. Het uitzicht is prachtig en de kleine watervallen die we onderweg tegenkwamen zijn zo mooi dat je ze het modderige pad doet vergeven.

Na deze spannende rit was het tijd om een beetje vakantiegevoel op te doen in Copacabana. Reizen is namelijk alles behalve een ontspannende vakantie ;-). Copacabana ligt aan het Titicacameer en geeft hierdoor het gevoel van een zonnig kustplaatsje. Een relaxte sfeer, veel strandtentjes en wat voor ons gierige Nederlanders leuk is aan Copacabana, is dat je er samen uit eten kunt gaan voor nog geen €4,50. Ik zeg: TOP!
In Copacabana hebben we een tour gedaan naar de Isla del Sol; een klein eiland met een mooie wandelroute. De route was inderdaad erg mooi, maar ook verdomde zwaar. Het hoogteverschil (4100 meter boven zeeniveau) was goed te merken. Hijgen, zweten – niet normaal! We hebben het maar als een kleine training voor Machu Picchu beschouwd.

Van Copacabana (Bolivia) zijn we met de bus naar Puno (Peru) gegaan. In de bus hebben we de plannen echter omgegooid en hebben we een paar uur later de vervolgbus naar Cusco gepakt. Deze rit was warm – ronduit heet, aangezien de bus geen airco had. Er zaten nog een aantal backpackers in de bus die ineens verdwenen waren. Ceciel ging op onderzoek uit en na een paar minuten kwam ze boven: “Daniëlle, pak je spullen.” Oke? Bleek dat de groep backpackers prinsheerlijk in de onderste verdieping van de bus zat (is 1e klas) en dat er ook nog 2 plekken voor ons waren. Living the good life :-).

In Cusco aangekomen hebben we eerst de Salkantay trek naar Machu Picchu geregeld. Toen dit afgevinkt was (pak van ons hart) hebben we een bezoek gebracht aan het chocolade museum en hebben we de stad bekeken. We kwamen een overdekte markt tegen, met honderden kraampjes. De markt was netjes ingedeeld: een hoek voor de groenten, een straatje voor het verse vlees (de varkenskoppen vlogen je om de oren) en ons favoriete gedeelte: de verse sappen afdeling. Heerlijk!

Na ook de supermarkt leeg te hebben gekocht voor onze snackvoorraad voor de Salkantay trek, hebben ook we onze tassen gepakt. Je mocht maar 5 kilo aan het paard geven, dus pakken werd herpakken en nogmaals herpakken. Alsnog meer dan 5 kilo, maar we hadden de stiekeme hoop dat ze daar niet zo zwaar aan zouden tillen. Dit bleek wishful thinking, want met een weegschaal werden de volgende ochtend alle tassen gewogen. Gelukkig waren er nog 12 anderen die een te zware tas hadden, maar zij wisten iets wat wij niet wisten: je kon er een paard bij huren! Ik hoorde dit net op tijd zodat ik nog snel mijn dagtas kon legen in de backpack, maar voor Ceciel kwam het nieuws iets te laat. Hierdoor moesten we de eerste dag 7 uur hiken met een tas van 10 kilo. Zwaaaaaaar!
Omdat we gehoord hadden dat de tweede dag nog zwaarder zou zijn, begon ik ‘m toch een beetje te knijpen. De klim naar 4650 meter was zeker niet gemakkelijk, maar het viel me 100% mee. Eenmaal op de top bevestigde de gids het goede nieuws: vanaf nu is het (bijna) alleen maar afdalen!
De vierde en laatste dag stond Machu Picchu op het programma. Je kunt op twee manieren bij Machu Pucchu komen: de bus of de benenwagen. Wij kozen voor de laatste optie, waardoor we ’s ochtends om 5 uur aan de voet van een trap met 1600 treden stonden. Onze gids had de avond ervoor gezegd dat het ’s ochtends erg koud zou zijn. Wetende wat kou is, gingen we warm aangekleed op stap. Na 2 treden ging de jas uit en na 10 treden ook het vest. In een topje vervolgenden we de 1 uur durende klim. Eenmaal bovenaan was de ‘schade’ meteen te zien. Mijn shirtje was helemaal doorweekt want alle poriën in mijn lichaam hadden minimaal 1 liter vocht uitgestoten. De Iguazu Falls waren er niets bij ;-)! De klim was het echter meer dan waard, want het uitzicht op de Machu Picchu was fantastisch!

We kwamen ’s avonds laat terug in Cusco en wat waren we moe! Helaas was er van uitslapen geen slapen, want onze super lieve kamergenoten vonden het nodig om vanaf half 8 te gaan rommelen. Altijd fijn...
Direct besloten we langer in Cusco te blijven en een dag later uitgerust naar Paracas te vertrekken. Eerst nog onze vieze Machu-Picchu-was afgegeven bij de wasserette (stinken – gênannnnttttt) en daarna naar dé patisserie van de stad gegaan waar we een taartje gegeten hebben. Dat hadden we wel verdiend na vier dagen hiken.

De volgende dag hebben we de nachtbus naar Paracas genomen. Na een tussenstop in de luidruchtige stad Ica arriveerden we in het kleine kustplaatsje. Al snel bleek dat er in Paracas niet veel te doen is, maar dat maakte ons niet uit. We kwamen namelijk maar voor één ding: de Ballestas eilanden en deze waren fantastisch! De miljoenen vogels hadden de bergen witgepoept, af en toe liep er een groepje verdwaalde pinguins, er vlogen pelikanen voorbij, dolfijnen waren in de stroming aan het spelen en de zeeleeuwen lagen lekker te chillen op de rotsen. Echt gaaf en zeker de ‘omrit’ richting Lima meer dan waard.

Lima was het eindpunt van onze Zuid-Amerika reis. We hebben door de stad gewandeld, de beste churros van Peru geproefd (gefrituurde deegstengels) en we zijn naar een verlichte fonteinenshow geweest. Lima was niet de mooiste stad van de reis, maar het was wel een gezellige afsluiter. Nouja, de echte afsluiter was Atlanta (USA), want door een stop over van 16 uur hadden we ruim de tijd om ook deze stad te bekijken. Een bezoekje aan Coca Cola World, het CNN gebouw en de Target maakten het tot een extra dag vakantie :-).

Eenmaal weer op Nederlandse bodem sloten papa en mama ons weer in de armen en ook Monique (schoonmoeder van Ceciel) stond als verrassing op Schiphol te wachten!
De eerste reis is dus alweer afgelopen. Ieder land had iets bijzonders en Zuid-Amerika zal zeker nog een keer worden bezocht. Dan hopelijk met meer Spaande woorden op zak dan ‘No hablo Español’, want je wordt als toerist afgezet waar je bij staat.

Bij dit lange verhaal (Sorry Elise) horen natuurlijk ook veel foto’s. Deze zijn te vinden op
http://www.mijnalbum.nl/Album=RVQKTMF8#YDEOHRSJ

Tot de volgende reis!
Liefs Daniëlle