Ongeluk zit in een klein hoekje...

... En laat dat hoekje nou precies in het puntje van Zanzibar liggen. Het plaatsje Nungwi om precies te zijn. Een verschrikkelijke heenreis, een 'warm welkom' in ons hotel, niet zo mooi weer, doodsangsten in de taxi, een verschrikkelijke terugvlucht en problemen bij de douane. Een korte opsomming van onze 'relaxvakantie' in Zanzibar. Maar gelukkig is de opsomming niet compleet: prachtige stranden, een zee met alle soorten blauw die je je kunt wensen, veel gezelligheid, prachtig koraal en... dolfijnen horen ook bij Zanzibar.

Op woensdagavond werden we door Mary Reid op de nachtbus naar Lusaka gezet. Tegen alle Afrikaregels in vertrok de bus op tijd. Correctie: hij vertrok zelfs 3 minuten vóór tijd! Toen we op het busstation in Lusaka aankwamen werden we letterlijk bestormd door taxichauffeuren. De meesten waren zo opdringerig dat ze onze backpacks al op de rug hadden voor we uberhaupt iets hadden (toe)gezegd. We hebben op een vriendelijke, doch dringende, manier onze backpacks teruggevraagd en toen kon het handelspel beginnen. Want met 20 taxi's die om je vechten kun je als getraind rommelmarkt-afdinger een mooi slaatje slaan. Dus daar stonden we om twee uur in nacht te onderhandelen over de taxiprijs. Na enkele minuten was de prijs met één derde gezakt. Een mooi resultaat voor in de nachtelijke uurtjes, lijkt me zo.
Eenmaal op het vliegveld aangekomen werd ons het slechte nieuws ter gehore gebracht: de vlucht naar Dar es Sslaam was gecanceld. Maar Zambezi Airlines had de zaakjes 'goed' voor elkaar, want we konden de volgende dag wel meevliegen. Verder geen excuses, geen eten of drinken, geen hotel en al helemaal geen sympathy. Het kwam er op neer: Take it or leave it. We waren net aan het overleggen welke optie we zouden nemen toen een boos stel bij Zambezi binnenstond. Nieuwsgierig als ik ben moest ik daar natuurlijk meer van weten. En wat bleek, het stel had de dag ervoor al moeten vliegen, maar ook die vlucht was gecanceld!!! De vraag of Zambezi zwart op wit kon beloven dat de nieuwe vlucht die ze aanboden gegarandeerd zou vertrekken werd niet volmondig met 'ja' beantwoord. Die informatie maakte de keuze een stuk makkelijker: Leave it. Het kostte ons een nieuw duur vliegticket, maar de wetenschap dat de parelwitte stranden op ons stonden te wachten verzachtte deze onvoorziene kostenpost een beetje.
Op de vraag waarom de vlucht was gecanceld, kregen we elke keer een ander antwoord. Mijn persoonlijke favoriet is (en ik citeer): 'Why should we fly, if there are no passengers?' En dat hardop durven te zeggen in een kleine kamer met ongeveer 20 gestrandde reizigers; chappo!

Na ruim 45 uur onderweg te zijn (mede door een trage ferry van ruim 5 uur) zetten we dan eindelijk voet op Zanzibariaanse bodem. Snel naar het hotel, want we waren erg moe en hongerig.
Een warm welkom zat er voor ons niet in, want na een ‘dinner in the dark’ (door stroomuitval op het hele eiland) kwam er de eigenaar naar ons toe. Een rastakerel, met een in Jamaica-stijl gebreid hoedje, begon op geirriteerde manier over twee geboekte kamers terwijl we op één kamer sliepen en het geld dat daarbij hoorde. En maar zeuren en niet luisteren en nog meer zeuren... Na z'n lange dag is dat het laatste waar je zin in hebt, dus hebben we het gesprek beeindigd en hebben we eindelijk onze welverdiende nachtrust gepakt.

Onze eerste échte dag op Zanzibar begon rustig. 'Hennig an' was het motto van zaterdag, of zoals ze het op Zanzibar zeggen 'Hakunama Tatta'. Na het strand te hebben verkend, besloten we een excursie te boeken. Die avond zijn we daarom op een sunsetcruize gegaan en hebben we even aangelegd bij het dorpje Kendwa. Tijdens de boottocht werd het aquablauwe water bevestigd. We konden zelfs de zeesterren op de bodem van de zee zien liggen!

Om het zeeleven verder te ontdekken stond de volgende dag een snorkelexcursie op het programma. Met een boot vaarden we naar het eiland Nmemba. Niet zonder slag of stoot, want halverwege de tocht veranderde de lucht van bewolkt in extra extra dark. Elise en ik keken elkaar aan en zeiden tegelijk: 'Dit is niet goehoed.' En daar hadden we helemaal gelijk in, want na een paar minuten begon het te plenzen! Het oranje dekzijl werd er stel op sprong bijgepakt en werd door de bemanning vastgehouden zodat wij niet nat werden. Toen de lucht weer (deels) geklaard was, ging het dekzijl weer onder het dek. We keken om ons heen en toen zagen we het: Spierwit zand met het helderste blauwe water dat ik ooit gezien heb! Maar toen kwam de verrassing: het is een prive eiland dat in handen is van Zuid Afrika, dus het is strikt verboden om ook maar met je kleine teen de wal aan te raken. Dit betekende dat we ‘gewoon’ de diepe zee in moesten duiken. Ík die zomaar een open zee in springt, dacht het niet! Maar toen ik zag dat mijn stoere, onbevreesde bootgenoten niet meteen verslind werden door gruwelijk grote haaien en mensenetende krokodillen, durfde ik mijn flippers ook een duik te gunnen. Wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb! De eerste vijf minuten waren de rollen in de zee nog omgedraaid (ik zwom weg voor de vis in plaats van andersom), maar toen ik de waterblues te pakken had was ik niet meer te stoppen. Ik zou bijna zeggen 'I was on fire', maar dat gaat een beetje moeilijk in de zee...
Een kleine greep uit de onderwaterwereld van Nmemba: zebravissen, maanvissen, gele vissen, fluoriserend blauwe vissen, zeesterren, zeeegels en mooi koraal. Al had ik het koraal iets kleurrijker verwacht, het was heel erg cool om te doen. Zeker voor herhaling vatbaar!

Op maandag werden we door een clacsongrage, neurotische taxichauffeur naar Stowntown gebracht. Hij reed ons door het prachtige groene, vol palmbomen bezaaide binnenland naar de hoofdstad. Op sommige stukken kon je een glimp opvangen van de schitteringen in de Indische zee. Aan weerszijden van de weg kwamen vrouwen in de meest kleurrijke kleden ons tegemoed en ook overbepakte fietsers en motoren werden door onze chauffeur van de weg getoeterd! Een ritje om nooit te vergeten!
Eenmaal in Stonetown aangekomen gingen we op zoek naar de oude slavenmarkt. Hier werden we rondgeleid in de kelders waar de slaven in vast werden gehouden, het plein waar ze werden gemarteld om te zien hoe sterk ze waren en ook hebben we de aanliggende kathedraal bezocht. Best indrukwekkend, want de slavenverhalen met geschiedenisles leken zo onwerkelijk. Vooral toen de gids zei: 'Als je als slaaf geluk had, werd je op een marktdag gebracht zodat je de kelders niet inhoefde' werden we met de neus op de feiten gedrukt. Wat je een gelukkig vooruitzicht noemt: geslagen worden en daarna als vee te worden verhandeld aan je nieuwe 'eigenaar'. Gelukkig zijn die tijden voorbij!
De rest van de middag hebben we door de stad gelopen. Schoolmeisjes in mooie uniformen met witte hoofddoekjes vulden de straten en ook de vele toeterende scooters zijn niet weg te denken.
Het is een mooie stad, maar er zijn ook veel verpauperde binnenstraatjes. Maar het feit dat je op Zanzibar bent, verbloemd dit.
De terugrit werden we bij één van de vele politiestops staande gehouden. Onze chauffeur was in zijn vrije middag aardig bijgekomen en zijn neurotische trekjes waren weg. Wat zeg ik, hij maakte zelfs grapjes met de politieagent. Hierop besloot de agent met mij te praten en zonder blikken of blozen vraagt hij of ik een vriend heb. 'Nee', zeg ik, 'ik ben getrouwd dus ik heb een man'. Waarop Elise, Els en Paulien verontwaardigd riepen: 'Dat had je ons ook wel even mogen vertellen!!'

Dinsdag was onze relaxdag. Genieten van de zon, de zee en het strand; dat was het enige wat op de planning stond. Helaas liet de zon ons die dag een beetje in de steek en won de regen het gevecht. Daarop besloten we naar een natuurlijke schildpaddenfarm te gaan. Alle soorten en maten schildpadden waren vertegenwoordigd. Erg leuk om die grote beesten in het echt te zien.
Om het slechte weer te compenseren haalde moeder natuur rond het middaguur haar troefkaart tevoorschijn. Tijdens de lunch in ons 'stam-restaurant' keken we uit op de zee. In de verte zie ik een groep zwarte puntjes. De ober die toevallig langs liep trok ik aan zijn mouw om te vragen waar we nou eigenlijk naar keken. Zegt hij heel droog, maar serieus: 'Dat is een boot.' Goh?! Niet!! Dat houten ding met die grote zeilen is een boot?!?!
Dan maar op de ‘generatie-KPN’ manier: foto maken en inzoomen. Zien we tot onze grote verbazing dat het dolfijnen zijn! Twee groepen van in totaal 15 dolfijnen kwamen steeds verder onze kant op zwemmen. Heel gaaf!!! Zeker omdat dolfijnen helemaal niet aan onze kant van het eiland voorkomen en al helemasl niet zo dicht bij de kust. Door het slechte weer en de sterke stroming waren ze hoogstwaarschijnlijk verdwaald. Echt zo gaaf om te zien!

Woensdag was het helaas al weer tijd om te gaan. Met de backpack op onze rug liepen Paulien en ik over het strand op weg naar het Hilton Hotel waar Elise en Els die nacht daarvoor hadden geslapen. Op z’n moment voel je je toch wel even stoer: Met een backpack (alsof je Columbus himself bent) loop je ‘gewoon’ op het strand van Zanzibar, ‘even’ naar onze vriendinnen in het Hilton, hahaha!
Onze taxichauffeur bracht ons met gevaar voor eigen (en ook ons) leven naar de ferry. Nog nooit heb ik iemand zo hard en onverantwoord zien rijden. Een paar bijna-botsingen later en met het hart in onze keel werden we afgezet bij de ferry. We kochten een ticket, zagen de ferry en we toen kwam we het besef dat we de heenweg heel erg afgezet waren. De ferry van de heenweg was namelijk een oude, verrotte barrel. Tussen de broden en het gespuis zaten we 5 uur lang opgesloten in een stinkhok met een airco die het met vlagen deed. Tot overmaat van ramp werd er een locale film gedraaid, die (serieus waar) de slechtste film is die ik ooit heb gezien. Het bloed was duidelijk goedkope tomatenketchup, de geluiden van het gevecht waren geknipt uit een oude kongfu film en als er iemand werd neergeschoten viel deze overdramatisch op de grond.
En dan krijg je de terugweg (voor hetzelfde geld) een VIP ruimte met stoelen waar KLM businessclass U tegen zegt, een goed werkende airco, een krachtige motor die ons in 2 uur naar de overkant bracht en afleveringen van Mister Bean!!

Toen we in Dar es Salaam aankwamen zijn we meteen naar ons hotel te gaan. De eigenaar van dit hotel is vast een fanatiek schilderaar, want elke muur was beschilderd met een tekening van de zee, het strand of een savannelandschap. Na onze tassen te hebben gedropt zijn we op zoek gegaan naar een restaurantje. Al snel vonden we er één en hebben we heerlijk gegeten. Het toetje was de grootste plak cake die ik ooit gezien heb. Denk aan een normale plak cake. Leg er twee naast elkaar en je hebt de grootte. De dikte was ongeveer drie royale plakjes aan elkaar. De cake werd niet geserveerd met bestek, dus hoe mijn voorgangers de cake naar binnen hebben gewerkt is mij nog steeds een vraag!

Donderdag gingen we vroeg naar het vliegveld. Onze vlucht ging om twee uur, maar na het fiasco van de heenweg besloten we op veilig te spelen. Nog steeds in de hoop dat de dolfijnen ons ongeluk hadden weggenomen kwamen we aan op Dar es Salaam airport. Tot het moment van inchecken was er geen vuiltje aan de lucht. Er ging zelfs een balie open! Als wilde honden sprintten we erheen, waar we slecht nieuws kregen. Onze vlucht was vertraagd met twaalf uur. Keurig op tijd stonden weom 00.00 uur weer in de incheckhal, maar geen teken van Zambezi. Toen om 00.45 uur eindelijk de balie open ging, werd tussen neus en lippen door verteld dat de vlucht weer vertraagd was. Om 04.00 uur zou hij vliegen, maar niet heus. Om 05.30 kwam eindelijk het verlossende woord: we konden boarden!
Na een voorspoedige vlucht waren we eindelijk weer op Zambiaanse bodem. Nouja, niet helemaal. We waren op internationaal grondgebied op het vliegveld van Lusaka. En als het aan de douanebeambte lag, kwamen we ook geen voet verder. Er waren in zijn ogen namelijk twee problemen:
1) We hadden geen ‘exit-stempel’ gekregen toen we Zambia verlieten.
2) Het was onmogelijk om ons visum nog een keer te verlengen, want twee maanden was het maximum.
Alsof de kers op de slagroom van de appeltaart met nootjes werd gezet; Dit kon er ook nog wel weer bij!!!!

Nog steeds is het een raadsel hoe we op een vliegtuig zijn gestapt zonder langs de douane te zijn gegaan. Toen de beamte zag dat we echt niet wisten dat we illegaal waren, besloot hij het eerste punt te laten varen. Maar het tweede probleem kon hij toch echt niet over het hoofd zien, tenzij we ieders één miljoen kwacha betaalden. Toen hij door had dat we onszelf niet het land in gingen kopen (we hadden namelijk nog een visum die een dag geldig was), zei hij: ‘I will deny you access’. No way, dat gaat ons niet gebeuren!! Dus na een telefoongesprek van meer dan een half uur tussen Laura (van African Impact) en de baas van onze douanebeambte, kwam hij eindelijk tot de conclusie dat het wél mogelijk was om het visum te verlengen. Het duurde een zenuwslopend uurtje en het kostte me 20 grijze haren, maar toen de kogel door de kerk was waren we binnen twee minuten buiten.

Ondanks alle tegenslag heb ik ontzettend genoten van het prachtige eiland. Vooral als de zon volop scheen werd de zee hemelsblauw en leek het strand nog witter dan wit. De jaloersmakende foto’s zijn te vinden op:
http://www.mijnalbum.nl/Album=FRXSQU8R

Vandaag en morgen moet ik nog even mijn backpack herpakken en dan kan het volgende deel van de reis beginnen: de safari! Hopelijk zijn de goden ons een beetje gezind, want volgens mij hebben we wel genoeg ongeluk gehad ;)!

Dikke kus van Danielle