We hobbelen vrolijk door….
Door: Danielle
Blijf op de hoogte en volg Daniëlle
19 Juni 2011 | Namibië, Swakopmund
Lieve allemaal,
Wie had dat gedacht? Nóg een update voordat ik weer voet zet op Nederlandse bodem. Hopelijk vervelen de verhalen nog niet, want hieronder de belevenissen van de afgelopen week:
Voordat we dinsdag richting Etosha National Park konden vertrekken, moest eerst de tas worden ingepakt. Paulien en ik waren de dag ervoor aan het wassen geslagen, dus betekende dit dat we drie waslijnen vol lekker ruikend ‘schoon’ kledij weer in de backpacks moesten passen en meten. Klokslag kwart voor zeven drukten we onze tassen in de safari-truck en konden we richting het grote park vertrekken. Etosha heeft de grootte van driekwart van Nederland, dus ontelbaar veel dieren zaten op ons te wachten.
Onderweg hadden we een korte stop in Grootfontijn. Toen bleek dat een van de banden van de truck lek was, werd de korte stop verlengd met een uur en besloten we de supermarkt te plunderen. We waren op weg naar het drinken, toen onze voeten zomaar naar het chocoladeschap liepen. En wat zagen we daar? Na twee maanden van afwezigheid is dé chocola van Afrika weer in ons leven: Smarties chocola! Kopenkopenkopen, vretenvretenvreten!!!
Toen alle bandjes weer waren opgepompt konden we de hobbelige wegen van Namibië weer aan. De garage had ook even naar de vering moeten kijken, want bij elke hobbel worden de mensen die achterin de bus zitten tot aan het plafond gelanceerd. Of dit komt doordat de chauffeur met 120 km per uur over zandweggetjes crossed…..?
Toen we tegen vieren aankwamen in Etosha, hebben we een korte gamedrive gedaan. Hier zagen we giraffen, impala’s, wildebeesten, parelhoentjes, een dikdik én zebra’s. Het was de eerste keer dat ik een zebra in het echt zag, dus dat was erg bijzonder. De bijzonderheidfactor van sommige dieren is er trouwens snel af, want na twee weken van safari hebben we het staduim ‘daar stoppen we niet meer voor’ bereikt bij impala’s, zebra’s, parelhoentjes (thank god!) en zelfs bij giraffen.
De tweede dag in Etosha hebben we rondgereden in het park. De hele groep zat met zijn neus tegen de ramen gedrukt, op zoek naar enig teken van wildlife. Maar dat viel tegen. Niet alleen doordat de dieren zo slim zijn om niet bij een weg te gaan liggen, maar vooral doordat de camouflagekleuren écht werken. Het is zo mooi om te zien dat de kleuren van moeder natuur de beesten echt bescherming geven!
Desalniettemin hebben onze superman-ogen toch achttien diersoorten gespot, waaronder neushoorns! Ook olifantenkuddes, zwart-witte zebra vlekken, roze vlakten van flamingo’s, romantische hartebeesten en mooie spiesbokken kunnen we op ons lijstje afstrepen.
Tegen de tijd dat de tentjes weer stonden en iedereen zijn slaapmat had opgeblazen, begon de zon onder te gaan. Hierop besloten we naar een andere verlichte waterplas te gaan. We vielen meteen met de neus in de boter. Een olifant was aan het drinken en niet veel later kwamen ook zebra’s hun buikje vullen. Ondanks dat het publiek nog geen 50 meter van ze af staat, zijn ze alleen maar bezig met drinken en opletten of er geen vijanden dichterbij komen. Dit in combinatie met de rode gloed die de ondergaande zon achterliet, kreeg ik het échte Afrika gevoel waarvoor ik deze reis geboekt heb.
Na het eten besloten we de waterplas weer een bezoekje te gunnen. Met de gloed van een volle maan kwamen er giraffen aangelopen. Met geknikte X-benen reikten hun nekken naar het water. Niet veel later kwamen de leeuwen hun dorst lessen en ook neushoorns waren van de partij. Echt zo ontzettend gaaf!
De dag erna stond een bezoek aan de Himba’s op het programma. Benieuwd naar deze eeuwenoude stam, stapte ik uit de bus. Nog geen honderd meter verder veranderde de nieuwsgierigheid in plaatsvervangende schaamte. Schaamte voor ons toeristen die de illusie van Himba’s in stand willen houden. Voordat we de Himba’s konden bezoeken, moesten we namelijk eerst aan een hotel-eigenaresse entree betalen. We werden begeleid naar het ‘Himba-dorp’ en moesten eerst door een groot hek. De Himba’s zagen ons blanken en stel op sprong werden er een paar dingen de huisjes in gegooid. De vrouwen van de Himba’s zaten er verveeld bij. Pas toen er een teken werd gegeven dat ze hun merchandise konden uitstallen, leefden ze op. Half verplicht om iets te kopen, gingen we de standjes af. Plastic armbanden, sierraden die verdomd veel leken op sierraden in Livingstone en houten poppetjes moesten ons doen geloven dat ze deze spullen eigenhandig hebben gemaakt. Maar mijn grote vraag blijft: Waar gaat het entreegeld heen die we hebben betaald? Zal het gaan naar het zwembad van de lodge? Of naar de kapper van de eigenaresse? Of krijgen de Himba’s er écht een deel van mee? Ik was in ieder geval blij dat we weer weg waren, want ik vond het drie keer niets.
Later op die dag gingen we naar een Cheetah-farm. We stapten in een open pickup-truck met aanhanger en we reden naar een mooi groot veld. Nog geen minuut binnen de hekken, zagen we de eerste cheetah. De dieren weten dat een truck met toeristen betekent dat ze eten krijgen, dus volgende ze ons getrouw. Toen alle cheetahs om ons heen stonden, begon de battle ‘Wie is de sterkste’. Grommend en piepend rolden sommige katjes door het gras. Pas toen het vlees tevoorschijn kwam stopten ze. Springend, rennend en ijsberend tot het vlees in de lucht werd gegooid, bleven de cheetahs bij elkaar staan. Het was echt super tof om te zien!
Ook de volgende ochtend hadden we nog wat ‘cheetah-time’. De farm heeft namelijk ook een paar tamme cheetahs en deze mochten we aaien. Ze zijn iets groter dan onze kat, ook iets minder zacht, maar ze zijn wel erg lief. Spinnend van het aaien kwamen sommigen tegen je aan staan. Een hele leuke ervaring.
Hierna reden we door naar het plaatje ‘Twijfelfontijn’. Hier konden we rotstekeningen van de Bosjesmannen zien. Door drie tot vierduizend jaar zon, regen en zand zijn de kinderlijke dierentekeningen erg vervaagd. Giraffen, nijlpaarden en zelfs pinguïns maken nu deel uit van de Namibische woestijn, maar helaas zijn deze dieren nu niet meer te vinden in en rond Twijfelfontijn.
Gisteren hebben we weer wat hobbelige kilometers afgelegd richting Cape Cross. Het strand van Scheveningen op een warme zomerdag is er niets bij, want het strand lag vol met duizenden zeerobben. Het geluid (en de stank) dat deze dieren produceren is echt niet normaal!
Na Cape Cross zijn we verder gereden naar Swakopmund. Dit is een havenstadje met Duitse invloeden. We reden naar een activiteitencentrum en we werden geholpen door Heidi. Hoe Duits wil je het hebben?
We hebben de middag al wandelend in Swakopmund doorgebracht. Toen we bij een pleintje aankwamen, bleek dat het wereld muziekdag was. Er was een jong koor aan het zingen, dus zijn we blijven kijken. Ze waren zo ontzettend goed!! Echt super mooi om naar te luisteren en ook naar te kijken, want de zangers stonden niet stil.
Vanochtend zijn Els, Paulien, Elise en ik de duinen in gegaan om te gaan sandboarden. Van tevoren werden we door de rest van de groep gewaarschuwd voor mogelijke ‘zandhap-momenten’ en werd meerdere malen gezegd ‘Breek je nek niet’. Beide hebben we goed overleefd, want mijn mond heeft het zand niet aangeraakt en ook alle ledematen zijn nog in tact.
Het sandboarden was erg leuk om te doen. Nog nooit van mijn leven had ik een snowboard aangeraakt en ik moet toegeven, het viel me alles mee! Ik zoefde van de berg af, wel met vallen en opstaan, omrollen en keren, maar zoeven is zoeven!
Na het sandboarden mochten we ook het bodyboarden proberen. Op een triplex plaatje moesten we van de zandduinen afglijden. Het was zooooo gaaf, want het gaat zoooo hard! Slechts 10 cm van de grond verwijderd, voel je de snelheid (74 km per uur) tegen je gezicht slaan. Zeker voor herhaling vatbaar!
Komende week gaan we naar de Sossusvlei en gaan we een weekendje naar Kaapstad. De tijd vliegt voorbij, want over 9 dagen ben ik alweer thuis!!!!
Tot heel snel!
xxxxxxxxx
Wie had dat gedacht? Nóg een update voordat ik weer voet zet op Nederlandse bodem. Hopelijk vervelen de verhalen nog niet, want hieronder de belevenissen van de afgelopen week:
Voordat we dinsdag richting Etosha National Park konden vertrekken, moest eerst de tas worden ingepakt. Paulien en ik waren de dag ervoor aan het wassen geslagen, dus betekende dit dat we drie waslijnen vol lekker ruikend ‘schoon’ kledij weer in de backpacks moesten passen en meten. Klokslag kwart voor zeven drukten we onze tassen in de safari-truck en konden we richting het grote park vertrekken. Etosha heeft de grootte van driekwart van Nederland, dus ontelbaar veel dieren zaten op ons te wachten.
Onderweg hadden we een korte stop in Grootfontijn. Toen bleek dat een van de banden van de truck lek was, werd de korte stop verlengd met een uur en besloten we de supermarkt te plunderen. We waren op weg naar het drinken, toen onze voeten zomaar naar het chocoladeschap liepen. En wat zagen we daar? Na twee maanden van afwezigheid is dé chocola van Afrika weer in ons leven: Smarties chocola! Kopenkopenkopen, vretenvretenvreten!!!
Toen alle bandjes weer waren opgepompt konden we de hobbelige wegen van Namibië weer aan. De garage had ook even naar de vering moeten kijken, want bij elke hobbel worden de mensen die achterin de bus zitten tot aan het plafond gelanceerd. Of dit komt doordat de chauffeur met 120 km per uur over zandweggetjes crossed…..?
Toen we tegen vieren aankwamen in Etosha, hebben we een korte gamedrive gedaan. Hier zagen we giraffen, impala’s, wildebeesten, parelhoentjes, een dikdik én zebra’s. Het was de eerste keer dat ik een zebra in het echt zag, dus dat was erg bijzonder. De bijzonderheidfactor van sommige dieren is er trouwens snel af, want na twee weken van safari hebben we het staduim ‘daar stoppen we niet meer voor’ bereikt bij impala’s, zebra’s, parelhoentjes (thank god!) en zelfs bij giraffen.
De tweede dag in Etosha hebben we rondgereden in het park. De hele groep zat met zijn neus tegen de ramen gedrukt, op zoek naar enig teken van wildlife. Maar dat viel tegen. Niet alleen doordat de dieren zo slim zijn om niet bij een weg te gaan liggen, maar vooral doordat de camouflagekleuren écht werken. Het is zo mooi om te zien dat de kleuren van moeder natuur de beesten echt bescherming geven!
Desalniettemin hebben onze superman-ogen toch achttien diersoorten gespot, waaronder neushoorns! Ook olifantenkuddes, zwart-witte zebra vlekken, roze vlakten van flamingo’s, romantische hartebeesten en mooie spiesbokken kunnen we op ons lijstje afstrepen.
Tegen de tijd dat de tentjes weer stonden en iedereen zijn slaapmat had opgeblazen, begon de zon onder te gaan. Hierop besloten we naar een andere verlichte waterplas te gaan. We vielen meteen met de neus in de boter. Een olifant was aan het drinken en niet veel later kwamen ook zebra’s hun buikje vullen. Ondanks dat het publiek nog geen 50 meter van ze af staat, zijn ze alleen maar bezig met drinken en opletten of er geen vijanden dichterbij komen. Dit in combinatie met de rode gloed die de ondergaande zon achterliet, kreeg ik het échte Afrika gevoel waarvoor ik deze reis geboekt heb.
Na het eten besloten we de waterplas weer een bezoekje te gunnen. Met de gloed van een volle maan kwamen er giraffen aangelopen. Met geknikte X-benen reikten hun nekken naar het water. Niet veel later kwamen de leeuwen hun dorst lessen en ook neushoorns waren van de partij. Echt zo ontzettend gaaf!
De dag erna stond een bezoek aan de Himba’s op het programma. Benieuwd naar deze eeuwenoude stam, stapte ik uit de bus. Nog geen honderd meter verder veranderde de nieuwsgierigheid in plaatsvervangende schaamte. Schaamte voor ons toeristen die de illusie van Himba’s in stand willen houden. Voordat we de Himba’s konden bezoeken, moesten we namelijk eerst aan een hotel-eigenaresse entree betalen. We werden begeleid naar het ‘Himba-dorp’ en moesten eerst door een groot hek. De Himba’s zagen ons blanken en stel op sprong werden er een paar dingen de huisjes in gegooid. De vrouwen van de Himba’s zaten er verveeld bij. Pas toen er een teken werd gegeven dat ze hun merchandise konden uitstallen, leefden ze op. Half verplicht om iets te kopen, gingen we de standjes af. Plastic armbanden, sierraden die verdomd veel leken op sierraden in Livingstone en houten poppetjes moesten ons doen geloven dat ze deze spullen eigenhandig hebben gemaakt. Maar mijn grote vraag blijft: Waar gaat het entreegeld heen die we hebben betaald? Zal het gaan naar het zwembad van de lodge? Of naar de kapper van de eigenaresse? Of krijgen de Himba’s er écht een deel van mee? Ik was in ieder geval blij dat we weer weg waren, want ik vond het drie keer niets.
Later op die dag gingen we naar een Cheetah-farm. We stapten in een open pickup-truck met aanhanger en we reden naar een mooi groot veld. Nog geen minuut binnen de hekken, zagen we de eerste cheetah. De dieren weten dat een truck met toeristen betekent dat ze eten krijgen, dus volgende ze ons getrouw. Toen alle cheetahs om ons heen stonden, begon de battle ‘Wie is de sterkste’. Grommend en piepend rolden sommige katjes door het gras. Pas toen het vlees tevoorschijn kwam stopten ze. Springend, rennend en ijsberend tot het vlees in de lucht werd gegooid, bleven de cheetahs bij elkaar staan. Het was echt super tof om te zien!
Ook de volgende ochtend hadden we nog wat ‘cheetah-time’. De farm heeft namelijk ook een paar tamme cheetahs en deze mochten we aaien. Ze zijn iets groter dan onze kat, ook iets minder zacht, maar ze zijn wel erg lief. Spinnend van het aaien kwamen sommigen tegen je aan staan. Een hele leuke ervaring.
Hierna reden we door naar het plaatje ‘Twijfelfontijn’. Hier konden we rotstekeningen van de Bosjesmannen zien. Door drie tot vierduizend jaar zon, regen en zand zijn de kinderlijke dierentekeningen erg vervaagd. Giraffen, nijlpaarden en zelfs pinguïns maken nu deel uit van de Namibische woestijn, maar helaas zijn deze dieren nu niet meer te vinden in en rond Twijfelfontijn.
Gisteren hebben we weer wat hobbelige kilometers afgelegd richting Cape Cross. Het strand van Scheveningen op een warme zomerdag is er niets bij, want het strand lag vol met duizenden zeerobben. Het geluid (en de stank) dat deze dieren produceren is echt niet normaal!
Na Cape Cross zijn we verder gereden naar Swakopmund. Dit is een havenstadje met Duitse invloeden. We reden naar een activiteitencentrum en we werden geholpen door Heidi. Hoe Duits wil je het hebben?
We hebben de middag al wandelend in Swakopmund doorgebracht. Toen we bij een pleintje aankwamen, bleek dat het wereld muziekdag was. Er was een jong koor aan het zingen, dus zijn we blijven kijken. Ze waren zo ontzettend goed!! Echt super mooi om naar te luisteren en ook naar te kijken, want de zangers stonden niet stil.
Vanochtend zijn Els, Paulien, Elise en ik de duinen in gegaan om te gaan sandboarden. Van tevoren werden we door de rest van de groep gewaarschuwd voor mogelijke ‘zandhap-momenten’ en werd meerdere malen gezegd ‘Breek je nek niet’. Beide hebben we goed overleefd, want mijn mond heeft het zand niet aangeraakt en ook alle ledematen zijn nog in tact.
Het sandboarden was erg leuk om te doen. Nog nooit van mijn leven had ik een snowboard aangeraakt en ik moet toegeven, het viel me alles mee! Ik zoefde van de berg af, wel met vallen en opstaan, omrollen en keren, maar zoeven is zoeven!
Na het sandboarden mochten we ook het bodyboarden proberen. Op een triplex plaatje moesten we van de zandduinen afglijden. Het was zooooo gaaf, want het gaat zoooo hard! Slechts 10 cm van de grond verwijderd, voel je de snelheid (74 km per uur) tegen je gezicht slaan. Zeker voor herhaling vatbaar!
Komende week gaan we naar de Sossusvlei en gaan we een weekendje naar Kaapstad. De tijd vliegt voorbij, want over 9 dagen ben ik alweer thuis!!!!
Tot heel snel!
xxxxxxxxx
-
19 Juni 2011 - 16:29
WGM En Miss ML:
Geniet ze nog fffffff -
19 Juni 2011 - 16:33
..&M:
Hey Daan,
Even getwijfeld of ik als eerste zou reageren maar we houden toch wel van traditie dus deze hou ik ook maar in stand. Vandaag zonder H want anders krijg ik iets van je mams te horen:)
Dat probleem met die voetjes zit in de genen kun je niets aan doen ...Geniet ze nog en helaas is het voor ons is het boek uit.. maar we krijgen er iets beters voor terug ...Jou!!!! Alhoewel zit nog wel een afstandje tussen ons maar in iedergeval weer beter bereikbaar:)
kuzzz -
19 Juni 2011 - 17:08
Ceciel:
Joow sis!!
Dat sandboarden heb ik ook gedaan!!! Vet gaaf is dat!!! Jaloers!! (alweer ja!) Je hebt net de traditionele bbq gemist en het was weer ordinair veel! (A) Heb mijn best gedaan ook jouw portie op te eten! ;) Haha!
Heeeeeel veel plezier nog!!! en tot gauw!!! Leuk!!
xxx Cis -
19 Juni 2011 - 17:45
Elly:
Hallo Danielle,
Wat is er nou mooier om af te sluiten met dat ECHTE AFRIKA gevoel wat je tijdens de safari hebt op gedaan.
Zo zie je maar alles komt op zijn pootjes terecht en heb je deze reis letterlijk en figuurlijk niet voor niets gedaan.
Geniet nog van je laatste week in het land waar je al zoveel ervaringen hebt op gedaan.
En daarna een voorspoedige reis naar Holland.
Groet en liefs -
19 Juni 2011 - 17:49
Agnes:
Hallo Danielle
Vervelen doen je verhalen nooit, ze zijn nog steeds leuk om te lezen.
Fijn dat je toch "HET" Afrika gevoel hebt gehad, ik hoop dat je dat de laatste week nog weer meemaakt.
Geniet, geniet . geniet, want het is bijna, over en ............
Dikke kus. -
20 Juni 2011 - 08:00
Marloes:
Geniet nog van je laatste negen daagjes! :) En tot snel! xxx -
20 Juni 2011 - 14:31
Tim:
Hee Ik mis de foto's daar verheug ik me elke keer weer op, want daar zitten altijd hele leuke foto's bij!
ook weer een ontzettend leuk verhaal.
jammer dat het er al weer bijna op zit
je had er vast nog wat langer willen blijven. -
20 Juni 2011 - 19:00
Christa:
Wauw! Nog steeds vet om te lezen hoor!! Sandboarden lijkt mij ook echt super gaaf! Heb je een filmpje gemaakt? ;)
Tot snel!!! :D
Kussiessss -
20 Juni 2011 - 20:40
Fien:
lieve danielle
en ik ga komende week een keer naar de apenheul ...
toch effe ietsies anders zo te lezen !!
tot volgende week een keer...
doeiiii -
21 Juni 2011 - 15:15
Elise:
Het klinkt weer goed zeg! Dat sandboarden wil ik ook wel een keer doen! Geniet nog ff van HET afrika gevoel en tot snel :)!
Doe je de groetjes aan de rest?
xxx -
23 Juni 2011 - 15:01
MONIQUE:
DANIELLE WAT SUPER HE WAT IK HIER ALLEMAAL LEES.
WAT EEN ERVARING OF NIET.
GENIET NOG EVEN VAN ALLES EN EEN GOEDE VLUCHT TERUG.
GROETJES MONIQUE. -
23 Juni 2011 - 17:02
Henny:
He Danielle
Wat heb jij veel gezien en meegemaakt
was iedere keer weer leuk om te lezen maar soms ook een beetje eng geniet nog van de laatste paar dagen en een goede vlucht weer terug naar huis.
Groetjes Henny -
24 Juni 2011 - 19:05
Erna:
Ha chocobabe nog even genieten van je enthousiaste en spannnende verhalen
Nog een paar dagen en dan kunnen we zelfs weer ruiken of je kleren nog zo .....
Tot gauw!!!!
j tnt
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
