Last, but not least...

Hoi allemaal,

De drie maanden Afrika zijn alweer geschiedenis, want gisteren zetten we weer voet op Nederlandse bodem. Deze laatste waarbenjij van deze reis zal de laatste week van de rondreis beschrijven.

Van het ‘Duitse’ Swakopmund reden we maandag naar Sesriem. Als compensatie voor alle lange stoploze ritten van de vorige twee weken, stonden er vier fotostops op het programma. De eerste stop was bij ‘Walvisbaai’. Deze baai staat bekend om zijn vele pelikanen en flamingo’s, maar daar was weinig van te merken. Welgeteld nul pelikanen en ongeveer vijftig flamingo’s die een mooie roze lijn over het water vormden, stonden voor ons klaar.
De tweede stop was bij een ‘maanlandschap’: Een grote dorre, donkere zandvlakte met een paar stenen; Maar het was alles behalve dat! We stopten op een hoge berg en keken uit over een prachtig landschap van grasheuvels. Geen korreltje zand te zien en al helemaal geen stenen! Ondanks dat het (in mijn ogen) geen maanlandschap was, was het wel een heel mooi plaatje.
De volgende stop was bij een groot verkeersbord met de tekst ‘Tropic of Capricorn’; oftewel de Steenbokskeerkring. Behalve het bord was niet te merken dat we op de hoogste breedte van het zuidelijk halfrond stonden. Maar het feit dát we er stonden, was natuurlijk erg leuk.
De laatste stop was in Solitair. Dit is een klein dorpje dat bekend is geworden door een boek. Ik moet toegeven dat ik nog nooit van het boek gehoord had en dat ik alle informatie gegeven over dit boek in mijn korte termijngeheugen heb opgeslagen, dus daar kan ik jullie er niet veel over vertellen. Wat ik wel kan zeggen is dat ze in het cafeetje overheerlijke appeltaart hebben! Informatie die de meeste lezers waarschijnlijk iets interessanter vinden ;-).
Eenmaal aangekomen in Sesriem zijn we naar de Sesriem Canyon gegaan. Deze kleine canyon had vroeger een waterhoogte van zes riemen. Vandaar ook de naam Sesriem. Grappig om z’n klein canyontje te zien, zeker in vergelijking met de Grand Canyon ;-).

De volgende ochtend ging de wekker onmenselijk vroeg. We gingen namelijk naar ‘Duin 45’ om de zonsopgang bij de duinen te bekijken. De zware klim werd beloond, want de zonsopgang was prachtig! Na een heerlijk ontbijt aan de voet van de duin, reden we door naar ‘Deadvlei’: Een witte vlakte van opgedroogd zoutwater met dode bomen. Om dit te kunnen zien moesten we nóg een steile duin op, althans dat dachten we. Pas toen we op de top van de duin zaten, zagen we dat je ook via de niet heuvelige route de deadvlei kon bekijken. Nouja, na al die dagen van zitten in de bus, konden we die extra beweging wel gebruiken.

De dag erna zijn we tijdens de lange rit weer een paar keer uit onze stoel gelanceerd. Maar niet zonder reden, want we hadden Fish River Canyon als bestemming. Vlak voor de zonsondergang kwamen we aan, dus waren we net op tijd voor een wandeling langs de canyon. Onze wandeling werd beloond met een glas champagne om zo de laatste nacht in een tent goed door te komen. Het was een koude nacht dus we lieten de alcohol goed smaken!

Na Fish River Canyon stond ons weer een hele lange dag in de truck te wachten. Deze lange zit werd helaas niet beloond want 100 meter voor de eindbestemming kwam de truck vast te zitten.
De chauffeur had erg veel vertrouwen in de mannen van onze groep, want plan A was ‘Alle mannen moeten duwen’. Goed idee voor als je in een Smart rijdt, maar een truck van zeven ton vraagt toch iets meer kracht.
Het gat werd groter en groter, dus was het tijd voor plan B: De trekker die we een eindje terug voorbij reden kon zijn paardenkrachten laten zien. Geen John Deere, maar een oude barrel vol roestplekken! Nog ouder dan de trekker van onze ouders en dát moest onze redding zijn? Are you kidding me?! Om het allemaal iets erger te maken had de trekker een lekker band en was het ook nog eens donders koud. Na –tig pogingen werd besloten de ochtend erop verder te kijken. Gelukkig stond er een echt bedje voor ons klaar zodat we de bewogen koude uurtjes konden vergeten. Het was geen vijf sterren hotel, maar een duizend sterren ‘hotel’ want onze matjeshut was zo lek als een zeef. Dit was vooral goed te merken toen het begon te regenen…

Het geluk stond de volgende ochtend weer aan onze kant, want een heftruck die toevallig aan het werk was heeft de truck een handje geholpen. Ne een aantal (laatste) truckuurtjes en een lunch in de regen was het eindelijk zo ver: Kaapstad! De eerste avond in Kaapstad hebben we gevierd door lekker uit eten te gaan.
Ook de volgende dag hebben we de feestvreugde voortgezet, door de stad te gaan verkennen. Te voet hebben we ‘green market’, ‘long street’, het stadium en ‘the waterfront’ bekeken. Ik vind het een erg mooie stad met een gezellige sfeer! ’s Avonds hadden we afgesproken met Henk, Susan, Peter en Janneke. Met z’n zevenen zaten we in een klein nisje van een overvol restaurant. Het was een beetje proppen, maar het eten was té lekker om ons daar druk over te maken.

De laatste échte dag in Kaapstad begon met van de Tafelberg. Het was prachtig weer dus we hadden een heel mooi uitzicht over de stad. Na van het uitzicht te hebben genoten, zijn we terug gegaan naar de ‘Green Market’ voor de laatste inkopen. Ook hebben we nog even van het zonnetje genoten bij ‘the Waterfront’. Helaas was het toen tijd voor het inpakken van de backpack. Ruimte genoeg, maar kilo’s te veel. Het is goed gekomen en alles paste in de flightbag.
’s Avonds hadden we een afscheidsdiner met de hele groep. We werden afgezet bij ‘Mama Africa’ maar tot onze schrik was het restaurant dicht. Bleek dat onze reisleider bij het ‘verkeerde’ restaurant gereserveerd had. Een half uurtje later zaten we in het goede restaurant en hebben we een gezellige laatste avond gehad.

Onze laatste dag in Afrika ging snel voorbij. Om 11 uur namen we afscheid van de groep, om vervolgens naar het vliegveld te gaan. De eerste vlucht was kort maar krachtig. Toen we op het vliegveld van Johannesburg aankwamen, liepen we naar onze gate. Zien we ineens Floris (een vrijwilliger uit Zambia) op een bankje zitten! Hoe klein is de wereld?
Toen we bij de juiste gate stonden, keken we naar buiten en zagen ons vliegtuig. Het was niet zomaar een vliegtuig, maar een Airbus 380! Het grootste personenvliegtuig ter wereld, maar beenruimte ho maar! ;)
Eenmaal aangekomen op Schiphol liepen we met onze bagage door de kus-klapdeuren om ons grote ontvangstcomité in de armen te sluiten. Een heel leuk onthaal, waardoor Nederland meteen als ‘normaal’ aanvoelde. Erg leuk!

Omdat ik de afgelopen weken geen foto’s heb geüpload, staan er op onderstaande link foto’s van de hele reis: http://www.mijnalbum.nl/Album=4NXJNPFP

Tenslotte wil ik iedereen bedanken voor de hele leuke en vele reacties die ik de afgelopen drie maanden gekregen heb. Heel erg leuk, dankjulliewel!!

Liefs uit Wijhe