Muzungu!
Door: Danielle
Blijf op de hoogte en volg Daniëlle
13 April 2011 | Zambia, Livingstone
Hoi allemaal,
Overal waar we komen hoor je in de verte al ‘Muzungu!! Muzungu!’. Oftwel ‘Blanken!! Blanken!’
Sommige kinderen komen aanrennen en geven me een knuffel en pakken (of likken!!!) mijn hand, terwijl andere kinderen me toch wel een beetje eng vinden. Oke, nu hoeft dat niet aan mijn huidskleur te liggen, maar daar ga ik wel vanuit ;).
We hebben ook, zo blijkt, een muzungu-manier van lopen. De meeste Zambianen slenteren op hun elf-en-dertigste (of nog langzamer), terwijl wij in de Westerse wereld een paar tandjes harder lopen. Tijdens de Home Based Care projecten proberen we het tempo dan ook iets op de voeren. Niet alleen in het lopen, maar in het hele proces. Want als we bij een huisje aankomen wordt er eerst over koetjes en kalfjes gepraat. Daarna kunnen we vragen hoe het met de patiënt gaat, om na één vraag weer over te gaan op de koetjes en de kalfjes. Dan worden ook de schaapjes er nog bij gehaald voordat we weer een nieuwe vraag kunnen stellen. Al met al ben je ruim een half uur bezig met een patiënt, terwijl je hetzelfde ook in 10 minuten kan doen. Hoewel ik weet dat het de Afrikaanse cultuur is, is het best lastig om het westerse-werktempo links te laten liggen.
Tijdens de Home Based Care projecten wordt ook je neus op de feiten gedrukt. De wereld is soms heel hard. Zo gingen we maandag naar een vrouw van 31 jaar. Ze was ontzettend verzwakt door HIV en had een lage bloeddruk met een hoge pols. Omdat ze er zo slecht aan toe was, bleef haar moeder thuis om voor haar te zorgen. Maar omdat de moeder daardoor niet meer kon werken, betekende dit dat zowel zij, haar dochter en haar kleinkinderen al een week lang geen eten hadden gehad. Gewoon helemaal niets! Daarbij komt ook nog dat ze aan huis een heel klein winkeltje hebben met snoepjes, koekjes en eieren. Maar dat winkeltje is van de buurman, dus mogen ze er niets van eten. Het hele gezin heeft een week niet gegeten, maar moet de hele dag naar het lekkers in het winkeltje kijken. Hoe oneerlijk is dat? En hoe hard het ook klinkt, het zal dus voor de hele familie beter zijn als de zieke vrouw overlijdt.
HIV is hier echt een groot probleem. Hoewel er veel aandacht aan wordt geschonken door middel van posters en teksten op muren, komt het heel veel voor. Van de ene kant rust een soort van taboe op de ziekte. Zo erg zelfs dat familieleden het niet van elkaar mogen weten. Tijdens de projecten wordt ook nooit het woord HIV in de mond genomen, maar wordt het gesproken over ART (een HIV-vertragend medicijn).
Aan de andere kant is er juist openheid over. Er is zelfs een speciale armbandenlijn ontwikkeld. Wanneer mensen in afwachting zijn van de uitslag van de test, dragen ze een gele armband. Wanneer ze de resultaten hebben (ongeacht de uitslag) krijgen ze een donkergeel/oranje armband met de tekst ‘I know, do you?’.
Nu een wat lichter onderwerp: Het weekend. We hebben zaterdag namelijk een ‘Lion Walk’ en een ‘Sunset Booze Cruize’ gedaan. In 1 woord: fantastisch! Vooral de Lion Walk was helemaal geweldig.
Voordat we begonnen kregen we een hele waslijst met gevaren, dingen die je niet moet doen en wat je juist wel moet doen als de leeuw je een ‘noughty look’ geeft. Vervolgens sluit de begeleider doodleuk af met: ‘Maar jullie zijn wel veilig hoor’. In dat geval… kom maar op met die leeuwen!
Gewapend met een superdun stokje, liepen we ruim 2 uur met 2 leeuwinnen in een natuurgebied. Wanneer de leeuw ging liggen om uit te rusten, was er de gelegenheid om de leeuw te aaien. Dit liet ik me natuurlijk geen 2 keer zeggen. Toen we terugreden naar de lodge, liepen er ineens 3 olifanten voor de bus. Als echte Japanners gooiden we ons raampje los en hebben we honderden foto’s gemaakt. Een leuk extraatje lijkt me zo.
Na de Lion Walk was het tijd voor een cruise. Met een grote boot vaarden we over de Zambezi de zonsondergang te gemoed. Heel mooi om te zien, want het was alsof de hemel in brand stond, zo prachtig rood. Ook hier had de natuur een leuk extraatje voor ons in petto: een nijlpaard!
Toen we terug kwamen bij het huis werd er geopperd om te gaan stappen. Prima, wij gaan mee! Zijn we nog geen 10 minuten binnen in het eerste cafeetje, valt de stroom uit! Geen lichten, geen muziek, maar wel stinkende Zambianen. Ze hebben hier schappen vol deodorant, maar het gebruiken… ho maar!
En wat schetst de verbazing? Komt er ineens een Zambiaan langs met een brandende kaars die hij net uit zijn zak gepakt had. Het electo-probleem zal dus al wel bekend zijn :).
We zijn toen maar naar een club gegaan waar alles wel goed werkt. Wat in die club vooral veel werk verricht is de derrière. Want als vrouw is dat toch wel je belangrijkste handelswaar. Schudden, naar voren, naar achteren, op zij. De kont neemt (zonder enig spoor van schaamte te bekennen) allerlei posities aan. Heb ik dat ook weer eens meegemaakt ;).
De (enkele) foto’s van het verhaal zijn te vinden op: http://www.mijnalbum.nl/Album=BRLCWRWR
Aan alles kont... eum komt een einde, want we gaan nu een taart bakken voor Elise’s verjaardag.
Tot de volgende keer!
Xx
(ps. Leuk dat jullie reageren! Heel leuk om te lezen)
Overal waar we komen hoor je in de verte al ‘Muzungu!! Muzungu!’. Oftwel ‘Blanken!! Blanken!’
Sommige kinderen komen aanrennen en geven me een knuffel en pakken (of likken!!!) mijn hand, terwijl andere kinderen me toch wel een beetje eng vinden. Oke, nu hoeft dat niet aan mijn huidskleur te liggen, maar daar ga ik wel vanuit ;).
We hebben ook, zo blijkt, een muzungu-manier van lopen. De meeste Zambianen slenteren op hun elf-en-dertigste (of nog langzamer), terwijl wij in de Westerse wereld een paar tandjes harder lopen. Tijdens de Home Based Care projecten proberen we het tempo dan ook iets op de voeren. Niet alleen in het lopen, maar in het hele proces. Want als we bij een huisje aankomen wordt er eerst over koetjes en kalfjes gepraat. Daarna kunnen we vragen hoe het met de patiënt gaat, om na één vraag weer over te gaan op de koetjes en de kalfjes. Dan worden ook de schaapjes er nog bij gehaald voordat we weer een nieuwe vraag kunnen stellen. Al met al ben je ruim een half uur bezig met een patiënt, terwijl je hetzelfde ook in 10 minuten kan doen. Hoewel ik weet dat het de Afrikaanse cultuur is, is het best lastig om het westerse-werktempo links te laten liggen.
Tijdens de Home Based Care projecten wordt ook je neus op de feiten gedrukt. De wereld is soms heel hard. Zo gingen we maandag naar een vrouw van 31 jaar. Ze was ontzettend verzwakt door HIV en had een lage bloeddruk met een hoge pols. Omdat ze er zo slecht aan toe was, bleef haar moeder thuis om voor haar te zorgen. Maar omdat de moeder daardoor niet meer kon werken, betekende dit dat zowel zij, haar dochter en haar kleinkinderen al een week lang geen eten hadden gehad. Gewoon helemaal niets! Daarbij komt ook nog dat ze aan huis een heel klein winkeltje hebben met snoepjes, koekjes en eieren. Maar dat winkeltje is van de buurman, dus mogen ze er niets van eten. Het hele gezin heeft een week niet gegeten, maar moet de hele dag naar het lekkers in het winkeltje kijken. Hoe oneerlijk is dat? En hoe hard het ook klinkt, het zal dus voor de hele familie beter zijn als de zieke vrouw overlijdt.
HIV is hier echt een groot probleem. Hoewel er veel aandacht aan wordt geschonken door middel van posters en teksten op muren, komt het heel veel voor. Van de ene kant rust een soort van taboe op de ziekte. Zo erg zelfs dat familieleden het niet van elkaar mogen weten. Tijdens de projecten wordt ook nooit het woord HIV in de mond genomen, maar wordt het gesproken over ART (een HIV-vertragend medicijn).
Aan de andere kant is er juist openheid over. Er is zelfs een speciale armbandenlijn ontwikkeld. Wanneer mensen in afwachting zijn van de uitslag van de test, dragen ze een gele armband. Wanneer ze de resultaten hebben (ongeacht de uitslag) krijgen ze een donkergeel/oranje armband met de tekst ‘I know, do you?’.
Nu een wat lichter onderwerp: Het weekend. We hebben zaterdag namelijk een ‘Lion Walk’ en een ‘Sunset Booze Cruize’ gedaan. In 1 woord: fantastisch! Vooral de Lion Walk was helemaal geweldig.
Voordat we begonnen kregen we een hele waslijst met gevaren, dingen die je niet moet doen en wat je juist wel moet doen als de leeuw je een ‘noughty look’ geeft. Vervolgens sluit de begeleider doodleuk af met: ‘Maar jullie zijn wel veilig hoor’. In dat geval… kom maar op met die leeuwen!
Gewapend met een superdun stokje, liepen we ruim 2 uur met 2 leeuwinnen in een natuurgebied. Wanneer de leeuw ging liggen om uit te rusten, was er de gelegenheid om de leeuw te aaien. Dit liet ik me natuurlijk geen 2 keer zeggen. Toen we terugreden naar de lodge, liepen er ineens 3 olifanten voor de bus. Als echte Japanners gooiden we ons raampje los en hebben we honderden foto’s gemaakt. Een leuk extraatje lijkt me zo.
Na de Lion Walk was het tijd voor een cruise. Met een grote boot vaarden we over de Zambezi de zonsondergang te gemoed. Heel mooi om te zien, want het was alsof de hemel in brand stond, zo prachtig rood. Ook hier had de natuur een leuk extraatje voor ons in petto: een nijlpaard!
Toen we terug kwamen bij het huis werd er geopperd om te gaan stappen. Prima, wij gaan mee! Zijn we nog geen 10 minuten binnen in het eerste cafeetje, valt de stroom uit! Geen lichten, geen muziek, maar wel stinkende Zambianen. Ze hebben hier schappen vol deodorant, maar het gebruiken… ho maar!
En wat schetst de verbazing? Komt er ineens een Zambiaan langs met een brandende kaars die hij net uit zijn zak gepakt had. Het electo-probleem zal dus al wel bekend zijn :).
We zijn toen maar naar een club gegaan waar alles wel goed werkt. Wat in die club vooral veel werk verricht is de derrière. Want als vrouw is dat toch wel je belangrijkste handelswaar. Schudden, naar voren, naar achteren, op zij. De kont neemt (zonder enig spoor van schaamte te bekennen) allerlei posities aan. Heb ik dat ook weer eens meegemaakt ;).
De (enkele) foto’s van het verhaal zijn te vinden op: http://www.mijnalbum.nl/Album=BRLCWRWR
Aan alles kont... eum komt een einde, want we gaan nu een taart bakken voor Elise’s verjaardag.
Tot de volgende keer!
Xx
(ps. Leuk dat jullie reageren! Heel leuk om te lezen)
-
13 April 2011 - 15:58
Cis:
Jow sis!
Dat ziet er allemaal wel heeel gaaf uit zeg!!! Verhaal is weer leuk om te lezen! Wat maken jullie veel mee! :) Tof! Zooo jaloers! Hou me dus maar goed op de hoogte met mailtjes, site-updates en foto's!!
Succes met de zoektocht! (A)
xx Cis -
13 April 2011 - 16:07
Lindy:
Wat leuk om te lezen!!!!! Ik vind het fijn dat je t zo naar je zin hebt. Warem die twee leeuwinnen bisa en bemba? De foto link doet t niet!!
Kus! -
13 April 2011 - 16:20
Elly:
MUNZUNGU, en dat zeggen ze nog steeds tegen jou, de zon zijn werk nog niet gedaan, bij Daan??
Weer verrassend om je verhaal te lezen en wat een belevenissenissen heb je/jullie in die 10 dagen al meegemaakt.
Helaas lukt het me nog niet om de site van de foto's te openen maar zal dat zo nog eens proberen.
En vertoetel je de leeuwen net zo als tekkel ? maar vast weer een byzondere ervaring.
Wat een omschakeling van de byzondere mooie natuur weer terug naar de harde werkelijkheid hoe men daar leeft.
Succes met het bakken van de taart (wat een luxe eigenlijk als je je verhaal hebt gelezen) maar het is toch leuk om dit met elkaar in het verre Afrika te delen en zeker de verjaardagen niet te vergeten.
Liefs en de groeten uit Raalte -
13 April 2011 - 16:28
Agnes:
Hallo Danielle
Wat leuk om weer een stukje van je belevenissen te lezen, de foto`s waren het wachten waard. Stoer jij met de leeuw en wat schattig met dat kindje. Op naar het volgende verhaal (avontuur). Ik kijk er naar uit.
knuf.
-
13 April 2011 - 19:46
Erna:
Ha Muzungu!
Jij hebt toch zeker ook de Zambianen met jouw trillende billen wel een poepertje laten ruiken?
En het echte veldwerk, triest maar waar en vrees nog maar een tipje van die sluier.
-
13 April 2011 - 20:12
Tim:
Hadden jullie geen kaars opzak toen de stroom uitviel dan? Ik zal toch denken dat je voorbereid op reis gaat:D
leuke foto's zeg!
vooral die leeuwin met een open bek.
succes en veel plezier, en tot het volgende verhaal!:D -
13 April 2011 - 21:09
Tam:
Hej!!
Oeh... wel heftig zeg in dat dorp... Pfff... Maar daarnaast gelukkig ook heen heleboel leuke positieve dingen.. waar we hier dan weer heerlijk jaloers van worden!!!
Succes en Have fun!!
xx -
14 April 2011 - 06:40
Marloes:
Hahahahahahah! Wat een waarachtig prachtig verhaal.. Enne, lastig he, die Afrikaanse mentaliteit. Wen je vanzelf aan en voor je het weet doe je ook mee met het langzame lopen! Zet hem op muzungus! ;) -
14 April 2011 - 08:21
Nina:
Wauw daan echt Supermooie foto's! Ik ben jaloers.
btw.. misschien moet je de volgende keer met stappen ook een kaars meenemen haha. ;)
Veel plezier! xxx Nina -
14 April 2011 - 09:48
Christa:
Jeeeeemig!! Wat ontzettend gaaf zeg!! Die wilde dieren! Dat lijkt me echt geniaal!!! :D En ik verwacht dat als jullie thuis komen, jullie suuupergoed zijn geworden in het schudden met je kont! Dus blijf nog maar lekker een beetje oefenen! :D
Xxxx -
14 April 2011 - 09:55
Mnq:
Hey Daan,
Mooie foto´s en een goed realistisch verhaal...vergeet niet dat de socio-talk vaak de beste medicijn is en altijd voorhanden.. kunnen wij nog een voorbeeld aannemen ipv het te veranderen meissie :)
kuzz -
14 April 2011 - 11:32
Elles:
Heee mzungu ;)!
Wauw, super om te lezen wat jullie allemaal zien en doen! Gaaf die lion- walk! Haha, lijkt me wel scary!
Heel veel plezier nog! Enjoy!
Liefsss -
14 April 2011 - 15:31
Eelke:
Muzungu.. dat ga ik sowieso onthouden
Hahha jouw gezicht als je die leeuw aait, dat beest kijkt daar een heel stuk relaxter dan jij zelf
Ik wed dat je je hand daar binnen 2 seconden weg had :P
Leuk om te lezen trouwens :D -
14 April 2011 - 17:25
Bas Alferink:
heej Danielle,
hoe gaat het? ik lees dat je daar behoorlijk wat meemaakt. Best wel heftige dingen allemaal, maar ook hele mooie dingen, wel apart om je dat voor te stellen. je fotos zijn ook erg mooi en leuk om te zien, raar om ineenkeer in een totaal andere cultuur te zijn en te moeten leven ofniet?
het ziet er in ieder geval wel super gaaf uit :) veel plezier en succes nog daar en vanavond als elise een party geeft, en hopelijk smaakt de taart ;)
gr Bas -
14 April 2011 - 21:01
Fien:
lieve dnlle
heel mooi hoe je de harde wereld met medeleven beschrijft
en ook heel mooi dat je daarnaast ook zo kunt genieten van de tijgers!!
en maak je lange dagen of ga je met de kippen op stok?
en ..hier is het zondag palmpasen
enne de fotos heb ik bij je paps en mams bekeken.
great en....greatings!!!!
-
16 April 2011 - 07:43
Hester:
Wat een gafe foto zeg! Jij met die leeuwin!! Leuk om je verhalen te lezen en zal jullie blijven volgen. Succes daar en heel veel plezier!
xxx -
16 April 2011 - 08:12
Jorien:
Wat een topverhaal weer! Leuk om te lezen! Je maakt echt veel mee daar, nu al. Erg indrukwekkend! Nu is het tijd om de foto's te bekijken..
Veel plezier nog! xx Jorien -
17 April 2011 - 14:01
Angela Wijermars:
Dag Danielle,
Dat stappen in Zambia gaat er anders aan toe dan in Nederland zo te lezen.
Fijn dat juliie het zo naar de zin hebben en maak er samen een leuke tijd van
De appeltaart was verrukkelijk wat ik van Paulein begreep.
Groetjes -
18 April 2011 - 09:08
Céline:
Ik ben zó jaloers op jouw...!
Wat beleef je weer veel.. Echt heel tof! Al die wilde dieren, en 'gekke' mensen wat zal je genieten! Ook hoop ik dat je nog veel personen kan helpen.. Tot snel!
Kus Céline -
18 April 2011 - 12:11
Elise:
Hee Daan!
Super leuk om te lezen zeg! Het lijkt me wel heftig om HIV enz van zo dichtbij mee te maken! Mooie foto`s zeg!
Veel plezier met alles!
xxx
ps. is de taart gelukt?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
