Pasen bleef ons verbazen

Hey allemaal!

Van een te gekke pick-up rit tot een bijna doodervaring; Pasen had het dit jaar allemaal!
Omdat we vier hele dagen vrij waren, besloten we namelijk naar Bovu Eiland te gaan. Niet wetend wat we konden verwachten, stonden we met onze tassen en een koelbox vol heerlijke yoghurtjes klaar om te vertrekken. Er kwam een pick up-truck aangereden met de hele achterbak vol boodschappen. We keken elkaar aan en dachten tegelijk: “Moeten we daarin?! Coooooool!!!!”
Dus na enig passen en meten waren we helemaal gesetteld voor onze rit naar Bovu Island. Onderweg kregen we nog een paar vreemde blikken, want hoe vaak zie je nou 4 muzungu’s tussen de boodschappen in een pick-up?
De wind in onze haren, het zonnetje op onze huid en een (redelijk) goede weg zorgden ervoor dat de rit echt te gek was! Maar toen stopte de pick-up en zag ik tot mijn grote schrik dat we in uitgehakte boomstammen naar de overkant moesten. Op zich niets mis mee zou je denken, maar in een wilde rivier vol krokodillen en nijlpaarden prefereer ik toch een degelijke (speed)boot. Maar ik heb me staande gehouden en al snel zetten we voet op het eiland. Wit zand, mooie bomen, wilde katten en lieve apen waren allemaal vertegenwoordigd.
Toen we door de eigenaresse van het eiland (een donkere vrouw met rode ogen en een baardje) naar onze hut gebracht werden werd het nog leuker: Het waren vissermanshutjes met een opening aan de kant van de Zambezi. Slechts één meter verwijderd van alle krokodillen en nijlpaarden, hadden ze een heerlijk bedje voor ons gemaakt. ´s Avonds zag je duizenden sterren en hoorde je vele krekels en het geklots van de Zambezi. Gelukkig had ik mijn oordopjes mee…. ;)

Het leek ons leuk om de zonsopgang op de Zambezi te zien, dus spraken we met de ‘bemanning’ af dat ze ons zondagochtend om half 6 zouden wegbrengen. Voor dag en dauw stonden we met ons goede gedrag te wachten op de mannen die ons de Zambezi mee op zouden nemen. En maar wachten, nog meer wachten, vooruit… nog een beetje langer wachten… en daar kwamen ze op hun dode gemak aanlopen om half zeven!! Dom van ons, het was natuurlijk African time…. Hadden we kunnen weten.
De terugweg van de zonsondergang moesten we tegen de stroming in. Dit is waar Paulien en ik een soort van bijna doodervaring hadden. De stroming was namelijk te sterk voor onze boot-bestuurder dus vroeg hij doodleuk of we even wouden helpen. Met gevaar voor eigen leven (hahaha) hebben we onze handen in de Zambezi gestoken en trokken we de boot vooruit door van spriet naar tak te grijpen. En had ik al verteld dat de Zambezi vol krokodillen en nijlpaarden zit? ;)

Op paaszondag leek het ons interessant om een echte Zambiaanse kerkmis bij te wonen. Er was veel gezang, er werd gepreekt in het Engels en Nijanji en… op het einde van de mis werd er een speciale dankbetuiging gemaakt naar de ‘mensen met de andere huidskleur’. Na een korte blik in de kerk/schuur werd al snel duidelijk dat wij de enige blanken waren. Dus even een glimlachje naar de mensen om ons heen en daarna snel doorgaan met de normale gang van zaken.

De rest van de week was minder spannend dan het weekend. De projecten gaan gewoon door en het Afrikaanse leven lijkt heel gewoon geworden. Het blijft donders heet, maar dinsdagavond viel het met bakken uit de lucht. En dat terwijl de stroom voor de zoveelste keer was uitgevallen. Gelukkig hadden Paulien, Elise, Els, Mariet, Sofia, Iza en ik leukere plannen dan met een kaarsje van de regen te genieten: we gingen namelijk naar een Afrikaanse dansshow. Omdat het een eindje weg was, moesten we met een taxi. We hadden twee taxi’s besteld, maar de tweede liet nogal op zich wachten. Dan maar met z’n zevenen in één taxi! Dikke pret natuurlijk, want de beste plek was voor onze Dutch Diva Mariet. Op de achterbank moesten we dus zes meiden kwijt. Beetje stapelen, snel de deur dicht en gassen maar.
De dansshow was een leuk avondje uit. We werden meegenomen in de verschillende dansstijlen van de stammen hier. Elke ronde had zijn eigen kleding en trommelgeluiden, dus we hebben ons prima vermaakt.

Natuurlijk maak ik hier ook minder leuke dingen mee. Ik zie kinderen van nog geen 4 jaar oud zorgen voor hun kleine broertje of zusje en zie mensen letterlijk doodgaan van de honger. Zo zag ik tijdens een Home Based Care project een moeder met een baby van nog geen drie weken oud. Omdat er geen eten was, maakte de vrouw geen borstvoeding meer aan. Logischerwijs betekent dit dat de baby ook geen eten heeft, maar daar had de moeder wat op bedacht. Ze had een zelfgemaakt papje gemaakt, vol voedingsstoffen die een babylichaam nog niet kan verteren. Daardoor was ook de baby heel ziek geworden. En het nare is, dat je niets kunt doen. Want African Impact heeft geen voedselvoorraad waar je iemand in nood iets van kan geven. Om toch een soort van bijdrage te leveren, heb ik mijn ranja afgestaan. Zo kreeg ze toch een paar suikers en calorieën binnen, maar het zet natuurlijk geen zoden aan de dijk.
Toen kwam er een buurman bij staan die een ontzettend goed initiatief had. Hij wou een volkstuin beginnen waar hij eten kon planten voor de minderbedeelden in zijn wijk. Het enige wat hij nodig is, is mankracht. Echt heel fijn om te zien dat de mensen zo dicht bij elkaar staan hier.
Dat werkt ook nog wel eens averechts, want soms ben je bij een patiënt en komt de nieuwsgierige buurvrouw er bij zitten. Of je loopt van het ene huis naar het andere huis, door de tuinen van buren. Niemand die er van opkijkt, want het is de normaalste zaak van de wereld hier.

De foto’s zijn deze keer te vinden op: http://www.mijnalbum.nl/Album=SPNB7PVD

Verder heb ik weinig nieuws. In het kader van mijn verjaardag, hebben we dit weekend weer leuke dingen gepland. En omdat het maandag weer een nationale feestdag is, hebben we een lekker lang weekend! Prima vooruitzicht!
Geniet allemaal van Koninginnedag. Niet teveel ongein kopen op de rommelmarkt en niet teveel oranje tompoezen naar binnen werken!
Tot de volgende keer!!

Veel liefs van mij!