Even slikken...

Hoi allemaal!

De titel van dit verhaal slaat op een nare, maar ook op een hele leuke gebeurtenis van afgelopen week. Om het verhaal een beetje chronologisch te houden, zal ik beginnen met de leuke gebeurtenis. Mocht je het type zijn die graag het slechte ‘nieuws’ eerst hoort, scroll dan gerust naar beneden.

Zondagochtend moesten we vroeg opstaan. Niet zonder reden, want we gingen op een Elephant Back Safari!! Simpel gezegd: Een uurtje ‘paardrijden’ op de rug van een olifant.
Het eerste oogcontact met de olifanten was toch wel even schrikken. Van de plaatjes weet je natuurlijk dat olifanten groot zijn, maar wanneer je als klein mensje tegen z’n beest opkijkt: Slik…
Dat weerhield ons er echter niet van om de grootste olifanten te kiezen. Elise en ik werden vrienden met ‘Danny’ en Els en Paulien spendeerden de ochtend met ‘Bob’. Een hele ochtend met 2 leuke Hollandse meiden; z’n leuke date hebben ze vast niet zo vaak ;)!
Danny de Olifant bleek mijn soulmate te zijn, want zijn bestuurder noemde hem ‘the eatingmachine’. Toch fijn om een lotgenoot te hebben gevonden. :)
Alhoewel het met een slakkengangetje ging (mede doordat Danny bij elk stukje groen even wat te knabbelen nodig was), was de safari erg leuk. Op ‘grote hoogte’ ziet alles er toch anders uit. De natuur blijft mooi en toen de olifanten een stukje door de Zambezi liepen, was het helemaal genieten geblazen. Op het einde werden we zelfs verrast met een paar nijlpaarden die middenin de Zambezi van het zonnetje aan het genieten waren!

De rest van de week hadden we zoals gewoonlijk projecten. Na bijna zes weken vrijwilligerswerk had ik eindelijk mijn langverwachte ochtend ‘babywegen’. Onder een boom in een binnenperkje van de kliniek werden de baby’s in een weegzak gezet. Echt uit het jaar nul, maar zo Afrika! De meeste kindjes waren echt wolkjes van baby’s, al zaten er ook een paar jengelende peuters tussen. Wel jammer dat sommige kinderen schrokken van mijn huidskleur en blonde haren, maar naar een paar liefdevolle blikken of een knuffel van moeders waren de tranen snel voorbij. Zo ontzettend schattig!!
Ook heb ik deze week voor het eerst gewerkt in ‘the Old Peoples home’. In een ‘Old Peoples Home’ zitten ouderen die niemand hebben om voor hen te zorgen. Omdat ze er dus gratis wonen, is het niet veel soeps. Het minimum van het minimum; meer hoeven deze lieve oudjes niet te verwachten. Zo bestaat het ontbijt uit drie sneetjes droog brood, die ze in de thee dippen voor een extra smaaksensatie. Een kamertje ter grote van een ruime wc, wordt gedeeld door twee of drie volwassenen. Bedden worden ondersteund door stenen omdat een poot is afgebroken en ook voor enige vorm van entertainment wordt niet gezorgd.
Toch zijn de meeste van de ouderen die er wonen gelukkig, uitzonderingen daar gelaten natuurlijk.
Het is erg fijn om te zien dat mensen met praktisch niets, toch heel gelukkig kunnen zijn.

Woensdagochtend kwamen Elise en Els heel blij terug uit de kliniek: ze hadden nét een geboorte gemist. Ze hadden wel deel uit gemaakt van de momenten na de bevalling en die momenten vertelden ze in geuren en kleuren. Toen ik donderdagochtend samen met Floris in de Maramba Clinic zat, zag ik dus mijn kans schoon om een kijkje te gaan nemen in de verloskundige praktijk. Op dat moment lagen er drie vrouwen in afwachting van de bevalling. Geen zenuwachtige mannen, huilende moeders of sigaarrokende vaders; alleen drie zwangere vrouwen met drie koffertjes.
Helaas lieten de bevallingen op zich wachten, dus besloot ik naar de ART-kliniek te gaan. Dit is de afdeling waar de HIV-patienten worden behandeld. Hoewel ik nog maar één keer eerder de vergevorderde effecten van HIV gezien had, werd ik echt met mijn neus op de feiten gedrukt. De helft van de patiënten waarbij ik de bloeddruk op moest meten, werd begeleid door een familielid. Niet omdat dit nobel is, maar omdat deze patiënten niet meer konden lopen zonder ondersteuning. De uitdrukking ‘ik voel me ziek, zwak en misselijk’ zal voor mij in ieder geval nooit meer hetzelfde zijn.

Toen ik bij alle patiënten de bloeddruk en de temperatuur had opgemeten, besloot ik een ander deel van de kliniek te verkennen. Op het moment dat ik besloot bij de ‘Under Five Clinic’ mijn handen uit de mouwen te steken, zag ik dat er een bevalling gaande was in verloskundeafdeling. Na al die spannende verhalen van Els en Elise, wilde ik dat ook meemaken! Niet wetende of ik überhaupt zou mogen kijken, besloot ik Floris te gaan halen. Hij was nog enthousiaster dan ik, dus vervolgden we onze tocht naar de bevalling. De verloskundige had ons er graag bij en vertelde ons dat de vrouw een tweeling kreeg, maar dat de eerste overleden was. We waren nog geen meter binnen en de verloskundige zei, zonder enige emotie te bespeuren: ‘This is the baby and it’s dead’. Ondertussen tilde ze een deel van een doekje omhoog en daar lag de eerste baby. Een super klein mensje, opgekruld alsof hij aan het slapen was. Echt hartverscheurend. Een van de zieligste dingen die ik ooit gezien heb.
De moeder van het overleden kindje lag nog steeds klaar voor de tweede bevalling. Helemaal naakt stonden twee blanke wijsneusjes, drie zusters in opleiding en een verloskundige om haar heen, te wachten op hét moment. Toen na een paar minuten een (niet verder lezen als je een zwakke maag hebt) explosie van bloed naar buiten kwam, zei de verloskundige: ‘This is supposed to be te second child’. In de veronderstelling dat het tweede kindje een levend kindje zou zijn, keken Floris en ik elkaar vol emotie aan. Daarna ging de verloskundige met een tangetje in de bak bloed roeren, op zoek naar enig teken van een klein baby’tje. Wat ze eruit haalde zal ik jullie niet vertellen, maar het was echt heel erg naar om te zien. Niet één keer slikken, maar na een keer of 20 had ik het er nog moeilijk mee. Niet alleen vanwege de dode baby’s, maar mede ook door het gebrek aan emotie bij zowel de moeder als de vroedvrouw. Het leek alsof het hen niets deed en de jonge moeder (eind tienerjaren, begin twintig) leek zelfs een beetje opgelucht.
Toch ben ik achteraf blij dat ik dit heb meegemaakt. Kindersterfte is een groot onderdeel van Afrika. Een niet leuk onderdeel, maar wel een reëele.

Om een hele andere kant van Afrika te zien, besloten we vrijdagavond naar ‘the Royal Livingstone Hotel’ te gaan. Niet zomaar een hotel, maar een tien sterren hotel. Voor slechts $475,00 per nacht hebben ze een bedje voor je klaar staan. Dat kon er natuurlijk niet af, maar een cocktail op de patio die uit keek op een door de zonsondergang belichte Zambezi konden we niet afslaan.
Het is zo gek dat Afrika twee kanten heeft. Het geromantiseerde toeristische leven: Pracht en praal voor, relatief gezien, weinig geld. Leuke souvenirs, de prachtige Victoria Falls en mooie lodges staan als toerist allemaal tot je beschikking.
Maar aan de andere kant staat het échte leven, waar armoede en honger een grote rol in spelen. Families die met z’n allen in één bed slapen, moeders die hun kinderen niets te eten kunnen geven en ziektes als AIDS, cholera en malaria maken hier allemaal deel van uit. Er zijn zelfs wijken in Livingstone waarbij 80% van de inwoners besmet is met het HIV-virus!
Ik weet in ieder geval dat ik heel erg gezegend ben met het feit dat ik in Nederland geboren ben.

Met deze wijze woorden is weer een waarbenjij aan zijn einde. De foto’s bij dit verhaal staan op: http://www.mijnalbum.nl/Album=ZUKH3TWI

Dikke kus vanuit Zambia!